راهکار برون رفت از بحران اقتصادی

رویداد۲۴-سیاست در ایران برخلاف شمار قابل اعتنایی از کشورهای دارای سنت نیرومند دموکراتیک که احزاب نیرومند و شناخته شده دارند و آنها هستند که دولت را اداره و انتخابات را سوزان نگه می دارند به زلف دولت گره خورده است. از 1372 تا امروز و در انتخابات گوناگون دولت یک پای مبارزه بوده و هست . این وضع چند پیامد دارد که یکی از آنها تعطیلی روال عادی کار دولتها است .دولتهایی که رئیس آنها برای بار دوم کاندید می‌شود جز رفتار و گفتار نمایشی و رای جمع کن در چند ماه آخر تصمیم بلند مدت در هیچ حوزه ای نمی‌گیرد. در این بی‌تصمیمی برخی از وزیران و مدیران ارشد دولت مستقر از هراس یا از رخوت و یا در بدترین حالت گرویدن به جبهه حریف تصمیمی نمی‌گیرند. دولت یازدهم نیز از این قاعده مستثنی نبود و رئیس دولت به همراه معاون اول و برخی معاونان و برخی از چهره های تندتر دولت از زمستان پارسال به مرور برای مبارزه آماده شدند و در بهار امسال تمام قد در برابر رقبای سرسخت ایستادند. سفرهای پر شمار روحانی و حضور در میتینگ های انتخاباتی و مناظره ها و نشستن در کنار استراتژیست های تبلیغاتی در عمل به تعطیل دولت در بهار امسال منجر شد.

از سوی دیگر فعالان اقتصادی در بخش تولید ، تجارت، بازرگانی ، معدن، بانکداری و حمل و نقل و کشاورزی در بخش خصوصی نیز در این فصل داغ انتخابات از تحرک همیشگی کاسته و با همه نیروی خود میدان مبارزه را رصد می کردند. اینگونه شده است که اقتصاد ایران در فصل داغ انتخابات بدنش سرد و قلبش یخ زده است. بازار سرمایه به مثابه نبض آشکار و پیدای فعالیت اقتصادی در این روزها با نوسان چشمگیر مواجه بود. بازار پول که صدای شیون و ناله اش از دوربه گوش می رسید در این فصل داغ با رخدادهای ترسناک مواجه شده است . در این فضای یخ زده است که شوربختانه سیاستهای آزاردهنده گروه جدید حاکم برکاخ سفید به مرور از روی زبان و مغز و اندیشه به عمل نزدیک شده و بر پیچیدگی وضع اقتصاد کلان ایران افزوده است. این روزها با وجودی که منتقدان سیاسی حسن روحانی با چشم بهت زده می بینند که دامنه تحریم‌های در حال گسترش به پشت در بخشی از نهادهای موثر در سیاست و اقتصاد ایران رسیده است اما به دلایل عجیب و انگار که مبارزه ادامه دارد از هر سو دولت مستقر ودولت در حال تاسیس را زیر آتش گرفته و گونه ای وانمود می کنند که هیچ شرکت و دولت خارجی به ایران نیاید. اکنون یک فصل سال را سپری کرده‌ایم؛ یخ ضخیم بازارها هنوز سفت و محکم برسر جای خود هستند و هرجا هم گشایش و واشدگی دیده می شود شوربختانه به سوی بدتر شدن است.

چه می توان کرد؟ به نظر می رسد رئیس دولت و معاون اول او که حالا چهره‌ای ملی دارد و اقبال شهروندان و گروه‌های اجتماعی به او روند فزاینده ای دارد باید با شهامت به میدان آمده و شروع به آب کردن یخ کسب و کارها کرده و هر چه می بندند و هرسنگ اندازی داخلی و خارجی را به شهروندان نشان دهند. معاون اول رئیس جمهور نقش اول را در شکستن یخ اقتصاد می تواند بازی کند. اکنون معاون اول چند کار باید انجام دهد که یخ اقتصاد ایران آب شود و چشمان فعالان اقتصاد را از خیره ماندن بر شروع دوباره فعالیتها رهاسازد. نخستین کار این است که فرمان صادر شده اش در زمستان پارسال و فروردین ماه امسال را که وظایف پرشماری برای ده‌ها دستگاه، وزارتخانه و نهادهایی مثل بانک مرکزی صادر کرده است را دنبال کند . در این دستورها که در سه بخش رونق تولید، رونق سرمایه گذاری و رونق اشتغال است همه وزارتخانه و بانک مرکزی موظف شده اند راه بندانهاى موجود بر سر راه تولید و سرمایه‌گذارى را حذف کنند. دقت در این ماموریتهای داده شده به دستگاه‌هاى دولتى در مسیر به اندازه‌ای مدرن و پرشمار هستند که اجرای حتى چند بند آن مى تواند گره های بزرگ را بر طرف کند.

به طور مثال به بانک مرکزى فرمان داده شده است که نرخ بهره بانکی را در حالت تعادل با نرخ تورم و نرخ سود سایر فعالیت‌ها قرار دهد. در این دستورهای منطبق بر اقتصاد رقابتی به بانک مرکزى آمده است که باید تا بهار امسال نرخ ارز را به سویی هدایت کند که فعالان اقتصادى ایران احساس آرامش کنند. در این دستور به وزارت صنعت ،معدن وتجارت فرمان داده شده است راه را براى تولید صنعتى و نوسازى تکنولوژى بنگاه‌ها هموار کند.معاون اول و همکارانش اکنون وظیفه دارند از دستگاه‌هاى مشمول بخواهند گزارش اقدام‌هاى خود را ارائه کرده و نشان دهند در مسیر این کار ها چه کرده اند. کار دومى که معاون اول باید انجام دهد سخن گفتن با شهروندان و گروه‌های گوناگون اجتماعى را در دستور کار قرار دهد. اکنون ایرانیان منتظرند یک مدیر ارشد دولت و یک فردى که مورد اعتماد فعالان صنعت، بازرگانى، حمل ونقل، بانکدارى و سایر فعالیتها است و زبان شهروندان را می شناسد به میدان بیاید و یخ اقتصاد رابشکند.
توصیه کارشناسان این است معاون اول یا رئیس جمهور در نخستین فرصت ممکن به میان فعالان اقتصادی رفته و زنگ راه افتادن قطار فعالیت های اقتصادی را به صدا در آورد.