تاریخ انتشار: ۰۰:۰۱ - ۱۲ آذر ۱۴۰۱
تعداد نظرات: ۴۵ نظر
آصف بیات در گفت‌وگو با رویداد۲۴ بررسی کرد؛

چرا معترضان در ایران خیابان را رها نمی‌کنند؟

آصف بیات در گفت‌وگویی که با رویداد۲۴ داشته با اشاره به افزایش اعتراضات خیابانی در ایران می‌گوید: خیابان فضایی است برای ایجاد و گسترش ابراز هویت و همبستگی. جایی که افراد آشنا با ناآشنایی که درد مشترک دارند به هم تنیده می‌شوند. خیابان این خصلت شگفت‌انگیز را دارد که یک تجمع ۵۰۰ نفره را تبدیل کند به یک تجمع چند هزارنفره.

آصف بیات

رویداد۲۴ میثم سعادت: دکتر آصف بیات جامعه‌شناس و نویسنده کتاب‌های درخشان «سیاست‌های خیابانی؛ جنبش تهیدستان شهری» و «طبقه، سیاست و نظریه اجتماعی» در مصاحبه‌ای که با رویداد۲۴ داشته درباره شرایط کنونی ایران و خشونت موجود در اعتراضات و همچنین سرکوب اعتراضات صحبت کرده است.

بیات بر این باور است که «شیوه مبارزه خشونت‌پرهیز باید خاصِ کشور‌های دموکراتیک باشد که در آن‌ها حاکمان در مقابل قانون مسئول هستند و اعمال‌شان محدود و مقید به قانون است. ولی در واقع، شیوه مقاومت مدنی و خشونت‌پرهیز در کشور‌های استبدادی با حاکمیت سرکوبگر هم بسیار دیده شده است. حقیقت این است که سرکوب و خشونت گسترده حاکمیت می‌تواند به تزلزل جنبش مقاومت مدنی بینجامد. ولی در عین حال، می‌تواند به تعمیق بیشتر نارضایتی‌ها در جامعه منتهی شود و از این طریق جنبش مقاومت مدنی را تقویت کند.»

متن گفت‌وگوی دکتر آصف بیات با رویداد۲۴ را ادامه بخوانید:

دیدگاه‌های مختلف درباره اعتراضات خشونت‌آمیز و ضد خشونت

*‌ این روز‌ها بعضی از چهره‌های سیاسی، از معترضان و سیاستمداران می‌خواهند که از خشونت اجتناب کنند. اول بفرمایید خشونت یعنی چه و چه مصادیقی دارد؟

موضوع خشونت یکی از مهمترین مباحث مربوط به جنبش‌های اجتماعی و انقلابی است. تقریبا همه مباحث مربوط است به عقلانیت و اخلاقیت استفاده از خشونت از جانب جنبش‌های سیاسی در حصول به اهداف‌شان. در یک طرف بحث فرانتس فانون قراردارد که می‌گفت در مقابل خشونت بی‌بدیل استعمارگران، مردم تحت استعمار برای رهایی‌شان به خشونت گسترده روی می‌آورند، به‌طوری‌که خشونت علیه استعمارگران مردم را تطهیر می‌کند و به آنان حیثیت و والایی می‌بخشد.

در مقابل، مهاتما گاندی و مارتین لوترکینگ و بسیاری دیگر خشونت را از مصادیق شر می‌دانند که باید از جانب انسان‌ها پرهیز شود، حتی اگر برای امر خیر به کار گرفته شود. در این چارچوب سوال می‌شود که آیا امتناع از خشونت به لحاظ اخلاقی (ethical) است یا ابعاد سیاسی – استراتژیک دارد؟ به عبارت دیگر آیا باید اصولا و اخلاقا از خشونت پرهیز کرد، چون جوهر خشونت بد است، یا اینکه خشونت به لحاظ سیاسی و استراتژیک و افکار عمومی زیان‌بخش است؟

از جانب دیگر، استفاده از خشونت برای دفاع از خود چگونه باید ارزیابی شود؟ آیا چنین استفاده‌ای مقبول است؟ آیا ضدیت با خشونت به معنای منفعل‌گرایی (passivism) نیست؟ آیا رویکرد مطلق‌گرایانه به پدیده خشونت مقبول است یا رویکرد پراگماتیستی، یعنی مثلا در شرایطی استثنایی از ان استفاده کرد در حالیکه اصولا علیه‌اش بود؟

این‌ها از جمله پرسش‌هایی هستند که مطرح می‌شوند. ولی پرسش کلیدی این است که اصلا خشونت به چه معنایی است؟ آیا آتش زدن لاستیک اتومبیل در خیابان‌ها از مصادیق خشونت است؟

از طرف دیگر بسیاری از خشونتِ فقر، از خشونتِ روانی و البته از خشونتِ جنسی صحبت کرده‌اند. ملاحظه می‌کنید که قضیه پیچیده‌تر از آن است که این روز‌ها در رسانه‌ها و در گفتمان سیاستمداران جاری است. به کوتاهی بگویم که در مباحث جنبش‌های اجتماعی و انقلابی، خشونت به معنای آسیب زدن به جان و جسم انسان‌ها تلقی می‌شود. به‌نظرم این مفهوم به اندازه کافی روشن است که بتواند از برخی سوءتفاهم‌ها و سوءاستفاده‌ها جلوگیری کند و روی قضاوت‌های ما تاثیر بگذارد.

با این توصیف اصل امتناع از خشونت در مبارزات اجتماعی و سیاسی عبارت است از پرهیز از وارد کردن آسیب به جان و جسم انسان‌های دیگر، چه انسان‌هایی که خارج از معادله مبارزات هستند و چه آن‌هایی که در مقابل حرکت اعتراضی دست به خشونت می‌زنند. در ادبیات سیاسی، اصل امتناع از خشونت در مقابل عملیات مسلحانه مطرح می‌شود، ولی محدود به آن نیست. البته این بحث‌ها دقایق و ظرایفی (nuanu) دارند که طرح‌شان در اینجا نمی‌گنجد.


بیشتر بخوانید: چرا حکومت‌ها، خشونت را به حاکمیت قانون انتخاب می‌کنند؟


*‌ در اعتراضات «خیابان‌محور» چه جایگزین‌هایی در جهان برای کنشگری بدون خشونت وجود داشته است؟

اگر بپذیریم خشونت یعنی آسیب زدن به جسم و جان انسان‌ها یا عملیات مسلحانه، آن‌وقت روشن می‌شود که در واقع «اعتراضات خیابان‌محور» خودش یکی از شاخص‌های جایگزین برای کنشگری بدون خشونت است.

به‌طورکلی، جایگزین مبارزاتِ خشونت پرهیز عبارت است «مقاومت مدنی» (Civil Resistance)، که دارای عناصر سه گانه است. عنصر اول، تظاهرات، راهپیمایی‌های خیابانی، یا تجمع در میادین و سخنرانی‌ها و شعار دادن‌ها و ... که در کشور‌های دموکراتیک معمولا با مراسم و آئین‌های خودشان برگزار می‌شوند، مانند اجرای موسیقی، سرود و نمایش پرچم و بنر (banner) و شعارنویسی و ... که بستگی به فرهنگ سیاسی کشور‌های مختلف ممکن است متفاوت باشند.

عنصر دوم، اعتصابات کارگری، کارمندان، معلمان، دانشجویان، دانش‌آموزان، رفتگران و دیگر حرفه‌ها است. تحریم افراد، آیین‌ها، شرکت‌ها و کالا‌های مربوط به بلوک قدرت نیز جزئی از این مقوله است؛ و بالاخره، عنصر سوم «نافرمانی مدنی» است. «نافرمانی مدنی» شامل اعمال گوناگونی است که اغلب علیه قانون اعمال می‌شوند، مانند امتناع از پرداخت مالیات، یا سرباز زدن از خدمت وظیفه عمومی، یا به هم زدن نظم جلسات حکومتی، بند آوردن ترافیک در خیابان‌ها، یا آتش زدن سطل زباله و غیره.

در همه این اشکال، کنشگران قرار نیست به جسم و جان مردم خسارت وارد کنند. هدف فشار آوردن به طرف مقابل –مثلا حاکمیت– است که به خواسته‌های آنان پاسخ بگوید.

باید گفت برخی از اشکال نافرمانی مدنی ممکن است عواقب ناخواسته داشته باشند، مانند خسارات مالی یا اتلاف وقت شهروندان در اثر مسدود کردن ترافیک وغیره. ازاین رو کنشگران همواره تلاش می‌کنند که چنین عواقب ناخواسته به حداقل برسند.

یکی از مشهورترین تجلیات «مقاومت مدنی» در دنیا، انتفاضه مردم فلسطین (۱۹۹۲-۱۹۸۷) علیه استعمار دولت اسرائیل بود که خود را در قالب تظاهرات خیابانی، خودداری ازپرداخت مالیات، بستن جاده‌ها، تحریم کالا‌های اسرائیلی و ... نشان داد. گسترش و استمرار این اعتراصات چنان بود که ارتش اسرائیل در مواجهه با ان‌ها عملا احساس ناتوانی کرد.

دولت اسرائیل، آتش زدن تایر اتومبیل و راه‌بندان معترضان را اغتشاش نامید و سنگ‌پراکنی دفاعی آن‌ها علیه نیرو‌های مسلح اسرائیلی را تروریسم. ولی حتی در کشور‌های غربی حامی اسراییل هم چندان توجهی به ترهات ارتش اسرائیل نشد.

اسرائیل حتی با شلیک گلوله به طرف معترضان و تحریک مبارزان به خشونت مسلحانه سعی به پایان دادن انتفاضه نمود. ولی تلاش‌هایش به نتیجه نرسید، به‌طوری‌که بالاخره مجبور به مذاکره و عقد «پیمان اسلو» در سال ۱۹۹۳ شد. ولی ظهور حماس (که تلویحا به‌وسیله مخابرات اسرائیل تشویق می‌شد) و از سرگیری عملیات مسلحانه، به انتفاضه فلسطین پایان داد و سرکردگی اسرائیل بار دیگر تثبیت شد.

اعتراضات 1401 ایران

*‌ یک کنشگر سیاسی وقتی با قدرتی مواجه می‌شود که خشونت را ضروری می‌داند و از انواع وجوه آن بهره می‌برد، چطور می‌تواند از خشونت اجتناب کند؟

بله، این پرسش مرکزی است برای کنشگرانی که در مقابل یک حاکمیت سرکوبگر فعالیت می‌کنند. به همین علت، در وهله اول اینطور به‌نظر می‌رسد که شیوه مبارزه خشونت‌پرهیز باید خاصِ کشور‌های دموکراتیک باشد که در آن‌ها حاکمان در مقابل قانون مسئول هستند و اعمال‌شان محدود و مقید به قانون است. ولی در واقع، شیوه مقاومت مدنی و خشونت‌پرهیز در کشور‌های استبدادی با حاکمیت سرکوبگر هم بسیار دیده شده است.

حقیقت این است که سرکوب و خشونت گسترده حاکمیت می‌تواند به تزلزل جنبش مقاومت مدنی بینجامد، ولی در عین حال، می‌تواند به تعمیق بیشتر نارضایتی‌ها در جامعه منتهی شود و از این طریق جنبش مقاومت مدنی را تقویت کند.

طرف ضعیف نباید به همان شیوه بازی‌ای متوسل شود که طرف قوی در پیش گرفته است

این، از یک طرف، بستگی به درجه بلوغ و گستردگی جنبش اعتراضی دارد و از طرف دیگر به درجه همگونی دستگاه حاکمیت. ولی یک اصل در این شرایط انکارناپذیر است: در مواجهه بین دو طرف نابرابر، طرف ضعیف نمی‌تواند و نباید به همان شیوه بازی‌ای متوسل شود که طرف قوی در پیش گرفته است، چون منطقا بازی را خواهد باخت. در چنین حالتی، طرف ضعیف باید شیوه بازی متفاوتی را دنبال کند، به‌خصوص شیوه‌ای که طرف قوی به قواعد آن آشنا نیست.

این اصل به همان میزان در بازی بسکتبال یا فوتبال کاربرد دارد که در مواجهات سالن دادگاه، یا اعتراضات خیابان‌های خیزش. به عبارت دیگر اگر معترضان با قدرتی مواجه هستند که بی‌پروا به خشونت دست می‌زند، آن‌ها نمی‌توانند و نباید همان شیوه را برگزینند، زیرا که به نتایج مطلوب نخواهند رسید (صرف‌نظر از اینکه آیا چنین شیوه‌ای مقبول هست یا خیر). در اینجاست که کنشگران در خیزش‌های اعتراضی معمولا دست به نوآوری‌های گوناگون مبارزاتی می‌زنند که بتوانند اعتراضات مدنی را با حداقل خسارت به پیش ببرند.

*‌ در جامعه امروز ایران چه میزان زمینه برای کنشگری بدون خشونت وجود دارد؟

اگر واقعا منظورتان «جامعه» ایران است، باید بگویم که زمینه‌های کنشگری بدون خشونت کم نیستند و در واقع معترضان هم با وجود محدودیت‌های جدی که حاکمیت برایشان ایجاد می‌کند، دنباله‌رو اعتراضات سلمی و دور از خشونت هستند.

اجازه بدهید به خاطر بیاوریم که اعتراضات سلمی یا مقاومت مدنی شامل تظاهرات یا تجمعات خیابانی، اعتصابات کارگری، کارمندی و حرفه‌ای و بالاخره نافرمانی مدنی است که جزئیات‌شان در پیش گفته شد. این‌ها همان شیوه‌هایی هستند که اکثر معترضان در حال حاضر دنبال می‌کنند.

خشونت موجود در معنای آسیب رساندن به جسم و جان انسان‌ها عموما از جانب نیرو‌های امنیتی اعمال می‌شود. تردیدی نیست که خشونت دستگاه‌های امنیتی و قضایی، ضرب و شتم و بازداشت یا اعدام معترضان بر خشم و غضب مردم می‌افزاید و حتی ممکن است برخی از آنان را به توجیه شیوه‌های خشونت‌آمیز بکشاند. این چیزی است که معمولا حاکمانِ خشونت‌گرا خواهان آن هستند، چراکه می‌توانند خشونت خود را با سهولت بیشتری توجیه کنند. این تله‌ای است که گاندی و مارتین لوترکینگ به آن آگاه بودند و تلاش می‌کردند هواداران خود را از افتادن در آن بر حذر بدارند. به‌جای خشونت، آن‌ها تاکید می‌ورزیدند به خویشتن‌داری، انضباط نفس و نوآوری در تاکتیک‌های مدنی، چراکه برای آنان افق گسترده جنبش عدالت‌خواهانه اهمیت حیاتی داشت، تا آن لحظه‌های خشم و غیظ و عصبیت.


بیشتر بخوانید: حکومت‌ها چگونه مجری انحصاری خشونت و سرکوب شدند؟


*‌ آیا اساسا استفاده از شعار‌های تند، آتش زدن سطل‌های زباله و مسائلی از این دست، مصادیقی از همان خشونتی هستند که آینده دموکراسی را تهدید می‌کنند؟

با توجه به تبیین مفاهیم و صحبت‌های پیش، باید تاکنون روشن شده باشد که آتش زدن سطل زباله و شعار دادنِ صرف، ضرورتا از مضامین خشونت نیستند، به این دلیل که در جوهر خود هدفِ آسیب‌رسانی به جسم و جان کسی را ندارند (اگرچه ممکن است پیامد‌های ناخواسته‌ای داشته باشند که بحث‌اش گذشت).

آتش زدن سطل زباله ممکن است موجب اختلال، راه‌بندان و عواقبی از این دست داشته باشد، ولی در ادبیات جنبش‌های اجتمایی از مصادیق خشونت نیست. در واقع، یکی از عناصر اعتراضات خیابان‌محور که در مباحث جنبش‌های اجتماعی مطرح می‌شود عنصر نمایشی-اجرایی (performative) است.

عنصر نمایشی-اجرایی اشکال مختلفی به خود می‌گیرد، مثلا «راهپیمایی سکوت» در جنبش سبز یکی از تجلیات آن است و آتش زدن لاستیک در خیابان‌ها که در انتفاضه فلسطین استفاده می‌شد شکل دیگر.

بلوک قدرت امکان تجمع و تظاهرات و سخنرانی را از کنشگران سلب کرده است

در این صحنه گردانی‌ها، کنشگران می‌خواهند به بلوک قدرت بگویند «ما هستیم، دردمان این است، مارا دریابید». در عین حال، آنان می‌خواهند به سایر شهروندان بیان کنند «من درد مشترکم، مرا فریاد کن». البته اگر کنشگران امکان تجمع، تظاهرات و سخنرانی می‌داشتند به احتمال بسیار به‌گونه دیگری صدایشان را به گوش بلوک قدرت و شهروندان می‌رساندند. ولی بلوک قدرت چنین امکاناتی را از ایشان سلب کرده است.

ولی اینکه این‌گونه اعتراضات تا چه میزان تهدیدی به آینده دموکراسی به شمار می‌روند، قابل تأمل است. ولی من رابطه مستقیمی بین این دو نمی‌بینم. در واقع بسیاری از خیزش‌های خشونت‌پرهیزی که منجر به حکمرانی دموکراتیک شده‌اند از چنین اشکال مقاومت مدنی (نظیر اختلال در عبور و مرور وسائط نقلیه شهری و غیره) استفاده کرده‌اند، چه در آمریکای لاتین، چه در تونس یا اخیرا در سودان. ولی بحث دموکراسی پایدار و اصولا فرهنگِ دموکراسی بحثی جدا، ولی بسیار کلیدی است.

جنبش‌های دموکراسی‌خواهی که دوره‌های طولانی مبارزه را از سر گذرانده‌اند، شانس بیشتری دارند

مطالعات انجام‌شده نشان می‌دهند که جنبش‌های دموکراسی‌خواهی که دوره‌های طولانی از مبارزه را از سر گذرانده‌اند، شانس بیشتری برای ایجاد دموکراسی‌های پایدار دارند. امیدوار باشیم که وضعیت کشور ما هم در این مقوله بگنجد، با توجه به اینکه سالیان درازی است مبارزه برای دموکراسی ادامه دارد. آنچه باید موجب نگرانی درباره آینده دموکراسی شود اشکال نمایشی-اجرایی اعتراضات خیابانی نیست. آنچه باید مورد نگرانی بشود گفتار و رفتار و پندار ما درباره دیگران است.

اینکه ما به عنوان شهروند چقدر تحمل شنیدن نظرات دیگرانی را داریم که با آن‌ها مخالف هستیم؟ آیا می‌توانیم دیدگاه‌های متفاوت دیگران را بشنویم بدون اینکه در صدد طرد و تهدید و ترور فکری و شخصیت آنان برآییم؟ منظورم به خصوص آنانی است که قرار است دریک جبهه واحد به آینده‌ای دموکراتیک بیندیشند.

تمرین دموکراسی باید از همین الان صورت بگیرد. تمرین دموکراسی در درجه نخست باید بین آنانی صورت بگیرد که ادعای ضدیت با استبداد و اقتدارگرایی دارند و سودای دموکراسی در سر می‌پرورانند. زیرا این‌ها قرار است مولد ین هژمونی و مدل و سرمشق اخلاقی جامعه باشند.

اعتراضات خیابانی معلول تعطیلی «سیاست» است

*‌ اصلا امکان تغییر نظر مردمی که راهبرد حضور در خیابان را انتخاب کرده‌اند وجود دارد؟

پرسش شما خودش موجب پرسش‌هایی می‌شود. چرا باید نظر مردم درباره راهبرد حضور در خیابان تغییر کند؟ چه تغییراتی در جامعه و در عرصه سیاست به وجود آمده که نیاز به حضور در خیابان را منتفی می‌کند؟ چه گزینه‌هایی موجود هستند؟ در گفتگو‌های دیگر به این نکته اشاره کرده‌ام که مردم معمولا تمایلی برای اعتراضات خیابانی از خود نشان نمی‌دهند.

مردم می‌خواهند در آرامش زندگی‌شان را بکنند. به خیابان آمدن مردم گزینه آسان و بی‌سر و صدا نیست. به خیابان آمدن مردم معلول تعطیلی «سیاست» است. سیاست به معنای مکانیزم نهادی حل اختلافات سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و رسیدن به نوعی توافق به طرق دموکراتیک.

وقتی حاکمیت چنین مکانیزم واقعی رسیدن به توافق را بر نمی‌تابد، وقتی که انتخابات واقعی وجود ندارد که مردم نمایندگان خود را داشته باشند، شهروندان معترض معمولا به قدرت نهاد‌های مخصوص خودشان (نظیر کارخانه، مدرسه، دانشگاه و غیره) روی می‌آورند. مثلا کارگران اعتصاب می‌کنند یا دانشجویان از رفتن به کلاس سر باز می‌زنند. ولی آنان که فاقد چنین نهاد‌هایی هستند (نظیر زنان خانه‌دار یا بیکاران و غیره)، خیابان را به عنوان مهمترین فضای ابراز اعتراض برمی‌گزینند. ولی خیابان فقط مکانی برای ابراز نظر نیست.

مردم در خیابان قدرت اجتماعی خود را نشان می‌دهند

خیابان همینطور فضایی است برای ایجاد و گسترش ابراز هویت و همبستگی. جایی که افراد آشنا با ناآشنا‌هایی که درد مشترک دارند به هم تنیده می‌شوند. خیابان این خصلت شگفت‌انگیز را دارد که یک تجمع ۵۰۰ نفره را تبدیل کند به یک تجمع چند هزارنفره. زیرا خیابان در آن واحد هم فضای فیزیکی است و هم اجتماعی، هم مکانی ثابت است و هم جاری، هم مکان آشنا‌هاست، هم غریبه‌ها، هم صدا است و هم سیما.

در برهه‌های خیزش سیاسی، مردم به خیابان می‌آیند که خود را و یکدیگررا دریابند، به هم پیوند بخورند و «ما» را به وجود آورند، «ما» را حس کنند و «ما» را با چشمان‌شان ببینند.

بنابراین حضور هزاران هزار مردم در میادین یک سرزمین فضایی را به وجود می‌آورد که مردم عینا قدرت اجتماعی خود را می‌بینند و به آن باور می‌کنند. در عین حال همان مردم «قدرت اجتماعی» خود را به دیگران، به‌خصوص به بلوک قدرت، به نمایش می‌گذارند.

از این روست که حکومت‌های اقتدارگرا و ناتوان از هژمونی، حضور سنگین شهروندان معترض را در خیابان‌های کشور بر نمی‌تابند، نه به این دلیل که مردم موجب اختلال در نظم عمومی می‌شوند، بلکه از آن رو که حاکمان نمی‌خواهند مردم به نیروی جمعی-اجتماعی خودشان باور کنند و در عین حال نمی‌خواهند خود و حامیان خود به چنین باوری برسند.

خبر های مرتبط
خبر های مرتبط
برچسب ها: اعتراضات مردمی
نظرات بینندگان
انتشار یافته: ۴۵
ناشناس
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۰۰:۰۵ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
41
4
دهه ۶۰ هم مجاهدین خلق رژه میرفتن تو خیابون بعد جارو شدن اینا هم جارو می‌شن مثل ۶۰و ۸۸ و ۹۶ و ۹۸و ۷۸
پاسخ ها
ناشناس
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۱:۲۰ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
شعور شما کار رو به اینجا رسونده ، داعش های وطنی
ارسلان
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۱:۳۷ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
محمدرضا شاه هم سالهای ۳۲و۴۲جارو کرد ولی سال ۵۷نتونست جارو کنه پس جارو همیشه جواب نمیده
ناشناس
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۳:۲۰ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
واقعیت اینه که این یا عده ای که شما مورد خطاب قرار دادی ، عزمشون رو جزم کردن که از مملکت گند زدایی کنن . وهمه جور هم پای کار هستن .
شیرین بهت بگم
فعلا جارو دست مردم هست.
ناشناس
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۳:۳۳ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
ان شاا...
حمید رضا درینی
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۰۰:۴۸ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
0
2
در این زمان فرهیختگان و خاصه،وظیفه جامعه شناسان وغیره سنگین تر است،،چرا که برای درمان هر دردی،متخصص ان درد ویا مشکل،بهتر میتواند نسخه بپیچد وصلاح هم همین است که دو طرف دعوا به حرف و نصیحت متخصص در هر رشته گوش دهند،،البته متخصص بیطرف و دلسوز،،چون در علم طب،طبیب قسم یاد کرده که به بیمار فقط به چشم ،،بیمار،،نگاه کند و رنگ و پوست و نژاد و دین و توان مالی و...غیره را نبیند،،البته باز هم هستند پزشکانی در کشور که مادیات جلوی چشمشان را گرفته و قسم را زیر پا گذاشته اند و البته باید از اینده این عمل زشت خیلی بترسند خاصه از اینکه گناه انها به حساب فرزندانشان ممکن است نوشته شود،و این ناشی از بی نظمی ست که در کشور ما حاکم شده و بازرسی درستی وجود ندارد،قطعا در بین متخصصین سایر رشته های انسانی،نیز حتما هستند کسانی که ممکن است احساس و یا کینه و خشم را در نظر خود،در نظر بگیرند،و به عبارتی تحلیلی نادرست دهند و تحلیل غلط و نادرست بسیار برای حاکمیت و جامعه اسیب زاست،،چراکه اگر به نظر متخصصین علوم انسانی خاصه در اقتصاد و جامعه شناسی و ‌... گوش ندهند،،خودبخود جامعه به سمت خطرناکی حرکت خواهد کرد،که اسیب ان اول به حاکمان میرسد و بعد مردم عادی و کل اجتماع و جامعه به سمت بی نظمی اجتماعی حرکت خواهد کرد،گاه تاثیر بد ان سالها میماند و هزینه و جانهای زیادی میگیرد تا دو باره نظم به جامعه بر گردد،،حال اگر حاکمیت به نظر متخصصان متعهد و دلسوز،نظیر جناب استاد ،،که از نظراتش بهره مند شدیم،، و سایر جامعه شناسان و اقتصاد دانان و حتی حقوقدانان،گوش ندهد،،حتما جامعه ما و خود حاکمیت،اسیب خواهد ،دید،
حسین اراکی جمالو
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۰۲:۰۵ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
23
4
مدتیست که تجمع خیابانی نداریم
پاسخ ها
ناشناس
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۳:۲۳ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
گویا شما از همه چی بی خبری .
انزلی . خرم آباد . ایذه . .و.....
و از همه مهمتر همین دیروز شهرهای بلوچستان .
نکنه اینا ایرانی حساب نمیشن از نظر شما .
دیروز ۱۵ شهر تجمع بوده . و خرمشهر برای اولین بار .
حسین اراکی جمالو
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۶:۰۷ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
خوب ،بایداراده خواست اکثریت حاکم شود و حاکمیت هم باید امنیت تجمعات که اکثرامخل مبانی اسلام توان باحمل اسلحه نیستند را تامین کند سریعترهم باید اماکن مشخص باپاسخگویی مسئولین تعیین شود
حسین اراکی جمالو
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۶:۰۸ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
چراهمه ایرانیان عزیزندواگرحاکمیت مثل پدرهنرمندحکیم باشد هر شهروندی احساس خواهدکردنزدحاکمیت از دیگری عزیزتراست
حسین اراکی جمالو
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۶:۰۹ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
منظورم تجمع توام بادرگیری بود
کاوه
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۹:۴۴ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
راس گفته چرا فشار میخوری شدت تجمعات کم شده توهین نکرده که
ایرانی
| Iran (Islamic Republic of) |
۰۸:۴۲ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۳
موج بعدی شدت اعتراضات افزایش خواهد یافت.متاسفانه اصلاحات قابل قبولی مشاهده نمی شود.
23
|
Bulgaria
|
۰۲:۲۴ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
1
24
خیابان مانند همه دنیا متعلق به مردم است. و مردم حق دارند برای اعتراض به هر سیاست عجیب و غریب دولتها و درخواست مطالباتشان به خیابان بیایند و هیچ دولتی نمیتواند با معترضان که طالب حق و حقوقشان را دارند با خشونت برخورد کند و وقتی نمیخواهد یا توان رفع نیاز مطالبات انها را ندارد به انها تهمت و انواع تهمت را روا دارد.
خیابان متعلق به معترضان است و معترضان که امیدی به اینده کشور ندارند میخواهند برای یکبار هم که شده کاری برای بهبود شرایط خود و ایندگانشان انجام دهند.هیچ نقطه مثبتی در چشم انداز اینده ایران مشاهده نمیشود.
کشور در ورطه مشکلات اقتصادی و معشیتی و انواع فساد و تبعیض و ظلم و انواع بحران از زیست محیطی قرار دارد. آینده ای روشن متصور نیست زیرا معترضان خیابان را ترک نمیکنند
امیدوارم تایید کنید!
ناشناس
|
Netherlands
|
۰۶:۴۰ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
34
8
دولت ورشکسته روحانی با تبانی ناتو اعتراضات را علیه رئیسی "کلید" زد.
پاسخ ها
ناشناس
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۳:۲۶ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
اعتراضات دامنه دار امسال ، در واقع نتیجه ی مهندسی شده ی یک دست شدن حاکمیت بود ، که با ناکارایی خود حجم نارضایتی را به اوج رساندند . باد کاشتند و طوفان درو کردند .
نتیجه ی به حساب نیاوردن اکثریت. و تحقیر مداوم مردم .
صبا
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۰۸:۱۲ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
34
5
آقای آصف جامعه شناس،لطفا،به خون ریزی ها وکشتن انسان ها با قمه ،چاقو واسلحه های قاچاق وآسیب رسانی به اموال عمومی وشخصی را ،نام اعتراض نگذاریدوتشویق نکنید.لطفا ،به حاکمیت ومردم درست راه حل ها نشان دهید.
سمدی
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۰۸:۲۵ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
2
20
کجا برن؟
پاسخ ها
ناشناس
| Iran (Islamic Republic of) |
۰۵:۴۵ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۳
فعلا که رفتن خونه شون اعتراضات کم شده ضمن اینکه همون تجمعات هم به حدی نبود که اکثریت مردم پشتش باشن الانم با تصویب قطعنامه حقوق بشری در معرض لیبی شدنیم
ناشناس
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۰۸:۳۸ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
32
4
سایتتون از زردی رد کردی زده به ریغی.......کسی تو خیابونا نیست با این مزخات شماهم انقلاب مرده دوزاریها احیاء شدنی نیست...
پاسخ ها
Amin
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۶:۱۳ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
دولت باید ساندیس بیشتری بین عرزشیهای طرفدارش پخش کنه . زیاد فشار می خورن اوق میشن .
ناشناس
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۷:۲۵ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۶
ریغو اگه از دستشویی درامدی سری به خیابونا بزن ۱۶ اذر ساعت ۱۷
ناشناس
| Iran (Islamic Republic of) |
۰۸:۵۶ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۹
۱۷:۲۵
چقدر بددهنی خب راست میگه کسی تو خیابون نیست حتی ۱ درصد مردم از ۸۰ میلیون نیستن اعتراضات زیر ۱ میلیون نفری که اعتراض نیست
محمدمعصومی
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۰۸:۴۸ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
2
7
انسانیت درخت سبز زندگیست
بدون آتش و دود
بدون آتش و خون
ناشناس
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۰۹:۳۸ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
3
24
ما چنین اساتید محترمی داریم که تعدادشان هم در کشور کم نیست بعد یکعده کم سواد و بیسواد نشستن برای یک چنین ملتی تصمیم گیری می کنند، الف دو زبر ان دو .....!!!
پاسخ ها
ارش
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۹:۳۵ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
واز نشانه های اخرالزمان به حکومت رسیدن احمقها وپیش انداختن اراذل وخانه نشین کردن افاضل است !
ناشناس
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۰۹:۴۵ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
2
22
مؤتلفه حجتیه ننگ به نیرنگتان خون جوانان مامی چکدازچنگتان
ناشناس
|
United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland
|
۱۰:۴۰ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
4
23
سوال باید اینطوری طرح شود، به چه دلیل باید معترضان در ایران خیابان را رها کنند؟!
پاسخ ها
ناشناس
| Iran (Islamic Republic of) |
۰۵:۴۹ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۳
ااان که رها کردن چون قطعنامه حقوق بشری تصویب شد و به هدفشون چند وقت دیگه مثل لیبی حمله نظامی و براندازی حکومت داریم با ویدئوهایی هم که از اهل سنت ایرانی که زیر نظر گروه تروریستی احرار الشام در سوریه آموزش می بینن دراومده و از خاک کردستان عراق قراره وارد ایران بشن لیبی شدنمون حتمیه اونم بخاطر یه دختر مریض کرد
یک ایرانی
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۳:۴۴ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
6
20
دقت کردین در نظرات معترضین وضع موجود همه با ادب و توضیح نظر داده اند و طرفداران حکومت با بی ادبی و تهدید؟! آیا این نشانه حقانیت ما و ظلم و خشم طرفداران حکومت نیست
پاسخ ها
ناشناس
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۸:۴۶ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
دقیقآ، ادبیات عرزشیها همینه دیگه، نمیشه بیش از این ازشون انتظار داشت.
ناشناس
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۹:۴۷ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
هموطن در هرو دوسو متاسفانه افراد بسیار تندی هستن که بی‌ربط و بی ادب حرف می‌زنند اینها همونایی هستن که اگه رو برو بشن خشونت فیزیکی هم دارن متاسفانه
ناشناس
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۵:۱۴ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۴
من با ارزشیها سالهای قبل و تا تقریبا دو سه هفته پیش خیلی بحث میکردم خودم از معترضان بودم الانم معترضم البته نه معترض خیابانی قاتل از وقتی اینا رو دیدم همراه با اون گروههای تروریستی کرد دیگه ساکت شدم اینطرف بی ادب تر از اونطرفه الان دیگه نمیتونم طرفدار این طرف هم باشم
ناشناس
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۸:۵۰ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
3
3
شایدم شما رها نمی کنی...
حسین اراکی جمالو
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۹:۱۸ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
0
7
چون مکان مشخصی برای اعتراض ندارند
Amin
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۹:۵۳ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
2
12
40 سال پیش هم آتیش زدن لاستیک و سطل آشغال بوده . پدران و پدربزرگان ما اینکارو کردن . اونا نه اغتشاشگر بودن نه قصد تجزیه کشور رو داشتن . قصدشون براندازی حکومت ستمگر بوده
پاسخ ها
ناشناس
| Iran (Islamic Republic of) |
۰۵:۵۰ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۳
۴۰ سال پیش هم اشتباه کردن الانم دارن اشتباه میکنن همیشه از بد بدتر هست
ارش
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۹:۱۷ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۳
پیشنهاد شمایی که میکی ۴۰ سال پیش والان اشتباه کردن الان چیه تحمل وضع موجود تا ظهور موعود !
ناشناس
| Iran (Islamic Republic of) |
۰۹:۰۶ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۹
پیشنهادی ندارم فقط میدونم الان وضعمون خیلی بدتر از ۴۰ سال قبله گزینه آمریکا و جمهوری خواهان مریم رجویه ضمن اینکه از ما بدتر هم بودن مردم عربستان تا چند سال پیش چه وضعی داشتن الان چی ؟ فقط مرگ یک نفر و اومدن فردی جوانتر همه چیز و به نفعشون برگردوند با این درگیریهای خیابانی که از ۸۰ میلیون حتی ۸ میلیون هم درش شرکت نمیکنن فقط ایران میره سمت بحران حداکثری درست مثل سوریه
ستار
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۲۰:۰۹ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۲
11
2
کمی صبر داشته باش تا این داعشی ها را هم فیتیله پیچ کنیم که دیگه فکر خیانت به میهن به سرشون نزنه
پاسخ ها
ناشناس
| Iran (Islamic Republic of) |
۱۷:۳۶ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۶
سه تار مواطب باش تارات پاره نره ! یره !
ناشناس
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۰۵:۱۶ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۳
1
5
مؤتلفه حجتیه ننگ به نیرنگتان خون جوانان مامی چکدازچنگتان
رضا
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۰۸:۴۵ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۳
2
7
تا وقتی حاکم و راس کاری عقلانیت را سرلوحه کار قرار ندهد نه جامعه درست می شود و نه حاکمیت، متاسفانه در جریان اعتراضات به حق اخیر، بدترین عملکرد را از نظام شاهد بوده ایم بجای درک متقابل و برطرف نمودن خواسته ها و مطالبات مردم روی به فرافکنی و صحبت از دژمن و غربی ها و در نهایت مقابله رو در رو با معترضین می کند که کار سخیف و تکراری می باشد. یا حاکمیت عقلانیت ندارد یا مشاوران مشاوره های غلط می دهند.
ناشناس
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۶:۱۱ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۳
4
0
چون عادت ندارن ازتوپیاده روبرن
خسرو
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۲۲:۴۱ - ۱۴۰۱/۰۹/۱۳
0
1
این وضعیت کنونی را رانتخواران و بطور کلی دزدان بیت المال که در آغوش غرب قش میکردند و میکنند به وجود آوردند و هر اعتراضی را توسط همین نیروهای امنیتی سرکوب کردند بخصوص سرکوب قشر دانشجو را حال جالب است که اکنون در پشت اغتشاشات مخفی شده اند و مدعی هم میباشند و با توجه به آرامش نسبی بسیار ناراحت هستند و نویسنده های مزدور خودرا سراسیمه به رسانه ها فراخوانده و میخواهند دوباره تنور اغتشاشات را بنام اعتراض گرم نگه دارند تا شاید در انتخابات آینده دوباره قدرت را بدست بگیرند و دوباره از گمرک و وزارتخانه های صمت و بانکها و پتروشیمی ها و فروش اموال دولت مثل نیشکر و غیره باز اموال مردم را به غارت ببرند چون فرزندان آنها در کشورهای غربی دارد خرجشان بالا میرود خدا بخیر بگرداند وضع ما ملت را که وسط قیچی گیر کرده ایم
نظرات شما
پیشخوان