در ساعت ۱:۲۳ بامداد روز ۲۶ آوریل ۱۹۸۶، انفجاری در نیروگاه هسته‌ای شماره ۴ چرنوبیل در شمال اوکراین، پرده از بحرانی برداشت که تا آن زمان تنها در فیلم‌های علمی-تخیلی دیده می‌شد. فاجعه‌ای که نه‌تنها مرگ و ویرانی به همراه آورد، بلکه اعتماد جهانی به انرژی هسته‌ای را نیز به لرزه درآورد. چرنوبیل، نامی که اکنون هم‌ارز ترس، فاجعه و بی‌اعتمادی به تکنولوژی است، نقطه عطفی در تاریخ بشر باقی ماند.

بندیکت شانزدهم از معدود پاپ های تاریخ کلیسای کاتولیک بود که از مقام خود استعفا داد. در این گزارش به زندگی پر ماجرای او می‌پردازیم.

در تاریخ کلیسای کاتولیک، هیچ پاپی به اندازه‌ی پیوس دوازدهم در دوران جنگ جهانی دوم با چنین چالش‌های بی‌سابقه‌ای مواجه نبوده است. او در موقعیتی پیچیده قرار داشت: کشوری کوچک در قلب ایتالیا، تحت سلطه‌ی نیرو‌های فاشیستی موسولینی و نازی‌های هیتلر، و در عین حال رهبر جهانی کلیسای کاتولیک. تصمیمات او در آن دوران، که گاه از روی مصلحت و گاه از ترس و تردید اتخاذ می‌شد، نه تنها سرنوشت مسیحیان تحت سلطه‌ی نازی‌ها و فاشیست‌ها را رقم زد، بلکه بر تاریخ کلیسای کاتولیک و روابط آن با قدرت‌های جهانی تأثیراتی عمیق داشت.

در سحرگاه ۲۴ آوریل ۱۹۱۵، در حالی‌که جهان در التهاب جنگی خانمان‌سوز می‌سوخت، امپراتوری عثمانی با دستگیری صد‌ها روشنفکر و رهبر فرهنگی ارمنی در استانبول، آغازگر یکی از دردناک‌ترین تراژدی‌های قرن بیستم شد؛ رویدادی که امروز آن را با عنوان «نسل‌کشی ارامنه» می‌شناسند. آن‌چه در سال‌های بعد رخ داد، نه تنها فاجعه‌ای انسانی، بلکه مسئله‌ای حل‌نشده در حافظه‌ی تاریخی خاورمیانه باقی ماند.

در بحبوحه‌ی آشوب سیاسی روسیه در سال ۱۹۱۷، لنین بر سکویی ساده ایستاد و سربازان خسته از جنگ را به شنیدن ندای انقلابی تازه فراخواند. این عکس لحظه‌ای را ثبت کرده که تاریخ برای همیشه تغییر کرد.

او نخستین زنی است که به عنوان فرمانروایی مستقل تاج انگلستان و ایرلند را بر سر نهاد و در تاریخ به «ماری خون‌آشام» (بلادی مری) شهرت یافت؛ ملکه‌ای که برای آوردن رم به قلب لندن، شعله‌های سوزان تفتیش عقاید را برافروخت و سرانجام خود نیز در تنهایی و بیماری خاموشی گرفت.

در این تصویر رنگ‌باخته از دهه‌ی ۶۰ میلادی، فرودگاهی را می‌بینیم که آدم‌ها را با تلویزیون‌های شخصی به دنیایی خصوصی فرامی‌خواند؛ وعده‌ی آرامش در میانه‌ی آشوب. اما آیا این لحظه، تولد رؤیای تکنولوژیک بود یا آغاز انزوایی بی‌پایان؟ تصویری که بیش از آنکه متعلق به گذشته باشد، آیینه‌ای‌ست از اکنون ما.

او را «ونوس آسیایی» می‌نامیدند؛ شاهدختی مصری با زیبایی خیره‌کننده و تباری که به پادشاهان و جنگاوران می‌رسید. فوزیه فواد، از کاخ‌های مجلل کنار نیل به دربار پهلوی در تهران آمد تا ملکه ایران شود، اما این وصلت سیاسی پر زرق و برق، به تجربه‌ای تلخ از غربت و ناسازگاری بدل گشت. زندگی او، داستانی است از شکوه و انزوا، پیوند‌های سلطنتی و جدایی‌های پرسروصدا، و سرانجام، دهه‌ها سکوت و آرامش در زادگاهش، در حالی که شاهد فروپاشی دو دودمان سلطنتی بود که زمانی بخشی از زندگی‌اش بودند.

در بهار سال ۱۹۷۰ جهان در میانه تنش‌های سیاسی و رقابت‌های ابرقدرت‌ها به سر می‌برد؛ جنگ سرد میان شرق و غرب در اوج خود بود و هر رویداد بین‌المللی می‌توانست توازن قدرت در مناطق حساس جهان را دستخوش تغییر کند. در چنین فضایی، دیدار رسمی ایندیرا گاندی، نخست‌وزیر قدرتمند هند، با محمدرضاشاه پهلوی، بیش از ملاقاتی تشریفاتی بود و نوید ظهور قدرت‌های نوظهور را می‌داد.

عدنان مندرس یکی از سیاستمداران محبوب ترکیه، در جزیره‌ی یاسی‌آدا، در یک دادگاه نظامی محاکمه شد؛ دادگاهی که بسیاری آن را بیش از آن‌که عدالت‌محور بدانند، سیاسی قلمداد کردند.