با وجودیکه زنان ایرانی در طی تاریخ و بویژه درجنبش نوگرای مشروطه خواهی کنش فعال سیاسی و نقش موثر در ایجاد تغییرات نو گرایانه داشتند. با وجود اینکه بیش از یکصد سال از پیروزی جنبش نوگرای مشروطه خواهی می گذرد. سهم زنان از قدرت سیاسی بسیار اندک است؟
از آنجا که در دوران جدید احزاب نقش مبنایی در توزیع قدرت و گسترش دموکراسی بر عهده گرفته اند. مساله این است که احزاب ایرانی تا چه اندازه توانسته اند در جهت افزایش مشارکت سیاسی زنان توانسته اند نقش آفرین باشند ؟
به گواهی تاریخ زنان ایرانی همواره در حوزه های غیر رسمی سیاست و اقتصاد کنشگرانی فعال بوده اند. و از آنجا که در نظامات پدرسالار حاکم جنسیت زنان در حاشیه و جنسیت مردانه در متن حوادث و تاریخ تلقی و درج شده است. کنش ها و نقش زنان در فعل و انفعالات و تطورات ملی و مملکتی، کنش و نقش حاشیه ای و حداکثر در قالب تحسین تقلید ماهرانه زنان از نقوش مردانه قلمداد شده است.
بدون شک کور جنسیت بودن تاریخ نویسان ایرانی و جهانی، تاریخ ایران را دچار نقص اطلاعات تاریخی در ثبت کنشها و واکنشهای تاریخی زنان در هر دوره تاریخی کرده است. فلذا اینطور به نظر می رسد که در یکصد سال گذشته و پس از آشنایی زنان ایرانی با تجارب و مطالبات زنان اروپایی و در تقلید از آنها مطالباتی را درخواست کرده اند. در حالی که «زنان ایرانی در فرایند پیچیده شکل یابی دولت و سیاست دولتی به عنوان بازیگران سیاسی و کمک دهندگان به افکار عمومی و فرهنگ عامه شرکت کرده اند .انها در جنبش های ملی گراودرقیام های ضد استعماری ومبارزه مسلحانه شرکت کرده اند» (پایدار، پروین، زنان در فرایند سیاسی ایران در قرن بیستم، 1379 .)
زنان در جنبش های یک صد سال اخیر در ایران نقشی پررنگ وغیرقابل انکار داشته اند. حضور زنان در جنبش مشروطه دستاورد مهمی داشت: از جمله اینکه - مطالبات جنسیتی زنانه از دوره مشروطه به بعد به شکل جدی و پیگیر در جامعه مطرح شد و تا امروز ادامه دارد.- جنبش سواد آموزی زنان که از مشروطه آغازشده بود تا امروز ادامه دارد. تلاش زنان برای احقاق حقوق برابر، همواره در چالش با قدرت سیاسی بطور غیر مستقیم به پیشبرد دموکراسی و توسعه سیاسی در جامعه کمک کرده است.
یکی از دلایل تمایز نقش زنان در جنبش مشروطه خواهی با تحرکات قبل از آن مثل جنبش تنباکو و یا واقعه نان و امثالهم اینست که در طی جنبش و انقلاب مشروطه زمینه های تغییر مناسبات و روابط زن و مرد در خانواده و اجتماع توسط مردان روشنفکر و آزادی خواه مذهبی و سوسیالیست و ملی کم و بیش فراهم شده بود. بسیاری از مردان مشروطه خواه از همکاری و همراهی زنان در فرایند جنبش مشروطه خواهی استقبال می کردند .