ارزیابی محبیان از آرایش انتخاباتی اصولگرایان

امیر محبیان تحلیل گر سیاسی اصول گرا و از سال ۱۳۷۸ عملاً به همراه طه هاشمی خط مشی نواندیشی دینی را پی‌یزی کرد. او گرایش به نواندیشی را در بندی از خط مشی حزب نواندیشان ایران اسلامی که موسس آن بود، گنجاند. در این بند یکی از وظایف حزب نواندیشان توسعه فرهنگ نواندیشی اسلامی در جامعه بویژه در نسل جوان شمرده شده است.

محبیان در سال ۱۳۸۵ حزب نواندیشان ایران اسلامی را تاسیس نمود که به گفته او قصد دارد حزب پیشگام در حوزه تئوری پردازی جناح اصولگرا باشد. حزبی که ضمن دفاع از آزادی و دموکراسی در حوزه اقتصاد گرایشی نیمه سوسیالیستی داشته و شدیداً از عدالت اجتماعی دفاع می‌کند.

در بند آرمان‌های اقتصادی واجتماعی این حزب تاکید شده است که مالکیت محترم شمرده می‌شود ولی با تقدم منفعت جمع برمنفعت فرد. محبیان درباره نتیجه انتخابات مجلس دهم معتقد است.« فضای دو قطبی اصلاح طلب - اصولگرا برای اصولگرایان بهتر است.چون وحدت اقتضایی را بدنبال خواهد داشت ولی آرایش اصولگرا - اعتدالی ، اصولگرایان را دچار شکاف خواهد کرد»مشروح گفت‎وگوی دکتر امیر محبیان با مجلس آنلاین در ذیل آمده است:

 

فضای دو قطبی اصلاح طلب - اصولگرا برای اصولگرایان بهتر است.چون وحدت اقتضایی را بدنبال خواهد داشت ولی آرایش اصولگرا - اعتدالی ، اصولگرایان را دچار شکاف خواهد کرد.

 بستگی دارد که فضای انتخاباتی روی چه شکافی شکل بگیرد. دو گاه اصولگرا- اصلاح طلب یا افراطی – اعتدالی. البته بخشی از جریان اصولگرایی ظاهرا ترجیحش مماشات یا حداقل عدم مقابله با افراطیون است. تعریف افراط نظیر تعریف سایر مفاهیم در کشور ما کشدار است. برای فهم مفهوم افراط باید مصداقی به آن نگریست. بعضی آرمانگرایان را افراطی و واقعگرایان البته نه واقعبینان را اعتدالی می دانند. گروهی انقلابی ها را افراطی و بروکرات مآبان را اعتدالی می دانند. اما من عقلگرایان را اعتدالی و عقل ستیزان را افراطی می دانم در این صورت از هر دوجناح کسانی اعتدالی و کسانی افراطی خواهند بود.

  

امید تند روها به رفتار دولت است. رفتار ناپخته و مدیریت ضعیف دولت آنها را امیدوار تر می کند. وقتی دولت یکی یکی در حال سوزاندن فرصت هاست؛ آنها چرا ناامید باشند.

  

این فرمول تحلیلی غلط است. بعضی فکر می کنند که تا هفت ملیون اصولگرایان ظرفیت رای دارند لذا میل دارند مردم کمتر شرکت کنند،آنها پیروزند تا زمانی که مشارکت پایین است. مفروض این مدل آنست که  فراتر از هفت میلیون  را منتقد و معارض می دانند و آنها را متمایل به اصلاح طلبان می دانند. این فرمول غلط و تا حدودی بی احترامی به شعور مردم است. اکثریت مردم نه اصلاح طلبند و نه اصولگرا. آنها اسلام و ایران را می خواهند و در فضای سیاسی هر کدام را با خواست ملی نزدیک ببینند او را تقویت می کنند. جریانات به جای بازی با توهمات بهتر است قلب و رای مردم را از طریق تلاش و کوشش خالصانه بدست آورند. مردم شعور دارند و خوب می فهمند چه کسی خادم و چه کسی خائن است.