رویداد۲۴| احمد زیدآبادی، تحلیلگر سیاسی در یادداشتی به بررسی انتقال زندانیان سیاسی به زندان بزرگ تهران به دنبال حمله اسرائیل به زندان اوین پرداخته و این اقدام را از جنبههای مختلف نقد کرده است. او مینویسد که «قوۀ قضائیه و سازمان زندانها میتوانند ادعا کنند که این انتقال از روی ضرورت و اجبارِ شرایط بوده است و این ادعا قابل انکار نیست.»، اما پرسش اصلی این است که «آیا دستگاه قضا نمیتوانست به زندانیان مرخصی دهد؟ قاعدتاً میتوانست، اما نداد! چرا؟»
زیدآبادی اشاره میکند که در شرایط جنگی و بحرانی، مرخصی زندانیان میتوانست هم بار پرسنل زندان را کاهش دهد و هم خانوادهها را از نگرانی درآورد. همچنین درباره برخورد با زندانیان در انتقال میگوید: «اصرار به استفاده از دستبند و بنا به نقلی پابند برای انتقال زندانیان از روی کدام ضرورت امنیتی صورت گرفته است؟ این دسته از زندانیان با پای خویش، خودشان را به زندان معرفی کردهاند؛ حال چه بیمی از احتمال فرار آنان وجود داشته است که برای دستبند زدن به آنها نیاز به غائلهآفرینی باشد.»
نویسنده در بخشی دیگر تأکید میکند که «جابجایی در زندان عذابش بیش از هر چیز دیگر است، حتی انتقال از یک بند به بند دیگر چه رسد از یک زندان به زندان دیگر.» و این مسئله فشار روحی روانی زیادی بر زندانیان وارد میکند.
همچنین به نکتهای مهم درباره طبقهبندی زندانیان اشاره میکند: «فردی با اتهام دخالت در یک حملۀ مسلحانۀ منجر به قتل با فردی با اتهام تبلیغ علیه نظام از راه نوشتن یک یادداشت یا ایراد سخنرانی، در یک ردیف طبقهبندی و در بند واحدی نگهداری میشوند.»
زیدآبادی در پایان یادداشت خود از دستگاه قضا میخواهد شفاف پاسخ دهد که چرا به جای مرخصی دادن به زندانیان سیاسی، آنها را به انتقال سخت و طاقتفرسا محکوم کرده است و تأکید میکند که این پرسشها را میتوان پس از آزادی این زندانیان با خودشان مطرح کرد.