رویداد۲۴| دولت چهاردهم، از روز نخست فعالیت خود با چالشهایی بیسابقه روبهرو بوده است؛ از تهدیدهای خارجی و تحریمهای پیچیده گرفته تا فشارهای داخلی و محدودیتهای بودجهای. در چنین شرایطی، برخی هم دنبال اعمال فشار مضاعف به دولت هستند و با خیز برداشتن برای استیضاح وزرا در شرایط پرچالش کنونی، وضعیت را پیچیدهتر میکنند. در واکنش به این سنگاندازیها پیش پای دولت، اما پیشنهادات عجیبی مطرح میشود که نه تنها به دولت کمک نکرده، بلکه آن را بیشتر زیر تیغ نقد میبرد. مثلا روزنامه اصلاحطلب اعتماد که مدیرمسئول آن از اعضای دولت است، در شماره امروز خود از «پیشنهاد اختیارات ویژه برای دولت» سخن میگوید. پیشنهادی که بیشتر رنگ و بوی فرافکنی دارد تا ضرورت مدیریتی.
نگاهی به کارنامه دولت و سخنان پزشکیان نشان میدهد که خودش چنین رویکردی ندارد و اتفاقا به حرکت در مسیر خواست رهبری افتخار میکند. او در موارد مختلف از گرفتن رأی اعتماد برای کل کابینه گرفته تا انتصاب مدیران میانی و رده بالا، از اجرای برنامههای اقتصادی و سیاست خارجی گرفته تا مدیریت بحرانهای داخلی و ... از رهبری خرج کرده و خطاب به مخالفان و منتقد دولت تاکید کرده که دولت هیچ گاه فراتر از خطوط قرمز تعیین شده عمل نکرده است. این واقعیت ساده، پرسشی مهم ایجاد میکند: وقتی رویکرد دولت اساساً همسو با خواست رهبری است، چرا حالا نیازمند اختیارات ویژه است؟
هادی حقشناس، استاندار گیلان در مصاحبه با روزنامه اعتماد صراحتا میگوید: «درخواست اختیارات ویژه، در شرایطی که دولت از ابتدا با پشتیبانی رهبری فعالیت کرده، نوعی فرار به جلو و فرافکنی است. نظارت بر عملکرد دولت لازم است، اما دخالت مستقیم و فشار مستمر به کابینه، جز افزایش بیثباتی و تعلیق تصمیمگیریهای مهم، هیچ دستاوردی ندارد.»
عزتالله یوسفیانملا، نماینده ادوار مجلس، نیز تأکید میکند که قانون اساسی اجازه داده دولت در شرایط خاص کمیسیون ویژهای از وزرا تشکیل دهد، اما این حق طبیعی و محدود، با استیضاح چند وزیر در اوج بحرانها، به ابزار فشار سیاسی تبدیل شده است. وی میگوید: «وقتی دولت در مسیر اجرای سیاستهای کلی نظام حرکت میکند، چه نیازی به اختیارات ویژه دارد؟ چرا باید پشت این درخواست، ناکامیهای مدیریتی یا فشارهای سیاسی پنهان شود؟» درخواست اختیارات ویژه، بیش از آنکه برآمده از نیاز واقعی مدیریتی باشد، تلاشی است برای انتقال مسئولیت ناکامیها به خارج از دولت و ایجاد توجیه برای تصمیمات جنجالی. در واقع، این رویکرد بیشتر به نوعی فرافکنی شبیه است تا اقدام منطقی برای حل مشکلات کشور. دولت با پشتیبانی کامل رهبری، تمام اختیارات لازم برای پیشبرد برنامهها را داشته و دارد؛ بنابراین تقاضای اختیارات ویژه، بدون پاسخ به این پرسش اساسی، مشروعیت منطقی ندارد و بیشتر ماهیتی سیاسی پیدا میکند.
واقعیت آن است که دولت در ایران با مجوز رهبری فعالیت میکند و اختیارات عملیاتی و قانونی برای مدیریت کشور را دارد. آنچه باقی مانده، تمرکز و پشتیبانی واقعی از دولت، کاهش فشارهای داخلی و جلوگیری از ایجاد بیثباتی در شرایط حساس است. درخواست اختیارات ویژه، اگر با توجیه سیاسی همراه شود و تلاش برای فرافکنی ناکامیها باشد، نه تنها راهگشا نیست بلکه اعتماد مردم و بازار به دولت و حتی نظام را نیز تضعیف میکند. راهکار واقعی، شفافیت، پاسخگویی و انسجام ملی است، نه اختیارات نامحدود و پرحاشیه.
نجات تمدن ما نات ایران ما و آیندگان ما در دستان توست.
قید ریاکاران و دزدان بزن.
رسواشان کن.
با آمریکا ببند و کشور و از نابودی نجات بده.
یا علی