رویداد۲۴| اظهار نظر وزیر آموزشوپرورش با این مضمون که «پخش آهنگ در صبحگاه مدارس به هیچوجه مورد تأیید نیست»، فراتر از یک موضعگیری اداری ساده تلقی شده و به بحثی جدی درباره نگاه حاکم بر آموزش رسمی در ایران دامن زده است. روزنامه اطلاعات، در یادداشتی انتقادی این موضع را نشانهای آشکار از فاصله سیاستگذاران آموزشی با نیازهای واقعی دانشآموزان میداند.
نویسنده با طرح این پرسش که «ابتدا باید پرسید: صبحگاه مدرسه برای چه است؟ آیا صرفاً محلی برای اجرای دستورات خشک و مراسم تشریفاتی است، یا فرصتی برای ایجاد حس جمعی، انگیزه و نشاط در آغاز روز تحصیلی؟» تأکید میکند که موسیقی، چه سنتی و چه مدرن، صرفاً ابزار سرگرمی نیست، بلکه نقشی جدی در ایجاد هماهنگی جمعی، افزایش انگیزه و بهبود عملکرد تحصیلی دارد؛ واقعیتی که بهنظر میرسد در سیاستگذاریهای رسمی نادیده گرفته شده است.
نویسنده یادداشت، اشکال اصلی سخن وزیر را فراتر از موضوع موسیقی میبیند و آن را نشانهای از یک نگاه کهنه میداند: «اشکال بزرگتر در این است که نشان میدهد نگاه آموزش و پرورش هنوز در دهههای گذشته گیر کرده است.»
بهگفته او در حالی که نظامهای آموزشی جهان بهسوی روشهای خلاقانه، مشارکتی و شادمحور حرکت کردهاند، سیاستگذار ایرانی همچنان درگیر «بحثهای فرسودهای» است که نتیجهای جز فرسایش روحیه دانشآموزان ندارد.
این روزنامه یکی از پیامهای نگرانکننده این رویکرد را بیاعتمادی به خود دانشآموزان میداند؛ نگاهی که فرض میکند کودکان و نوجوانان توان تشخیص، انتخاب و رفتار مسئولانه ندارند. او مینویسد این رویکرد «نهتنها بیاعتمادانه است، بلکه تحقیرآمیز هم هست» و این پرسش را مطرح میکند که آیا هدف نظام آموزشی، پرورش نسلی خلاق است یا «موجوداتی مطیع و بدون ذوق».
در بخش دیگری از یادداشت، نویسنده به یافتههای علمی اشاره میکند و یادآور میشود: «پژوهشهای متعدد نشان دادهاند که موسیقی، بهویژه در آغاز روز، میتواند استرس را کاهش دهد، حافظه و تمرکز را تقویت کند و حتی روابط اجتماعی میان دانشآموزان را بهبود بخشد.»
با این حال، حذف این ابزار ساده و جایگزینی آن با سکوت و انضباط خشک، بهگفته او، محیط مدرسه را «کسالتآور و خستهکننده» میکند.
روزنامه اطلاعات در جمعبندی یادداشت خود، موضع وزیر را چنین توصیف میکند: «در بهترین حالت نشانه محافظهکاری بیجا و در بدترین حالت، تحقیر و محدود کردن نسل آینده است.»
او هشدار میدهد اگر این مسیر ادامه پیدا کند، مدارس به فضاهایی «خشک و بیروح» تبدیل خواهند شد؛ مکانهایی که نه شور زندگی دارند و نه انگیزه یادگیری. بهزعم او، موسیقی، شادی و نشاط ابزارهای تربیتیاند که نمیتوان آنها را با دستور و بخشنامه حذف کرد.