صفحه نخست

سیاسی

جامعه و فرهنگ

اقتصادی

ورزشی

گوناگون

عکس

تاریخ

فیلم

صفحات داخلی

جمعه ۲۷ بهمن ۱۴۰۲ - 2024 February 16
کد خبر: ۱۶۸۲۶۴
تاریخ انتشار: ۱۵:۲۱ - ۲۵ اسفند ۱۳۹۷
تعداد نظرات: ۴۳ نظر

عبدالکریم سروش کیست؟ ایدئولوگ دیروز، اپوزیسیون امروز

عبدالکریم سروش نظریه پرداز و روشنفکر دینی؛ از مشاهیر ایران است که در سال ۱۳۲۴ در تهران متولد شد. او به خاطر فشار‌های سیاسی از ایران مهاجرت کرد و هماکنون در دانشگاه‌های هلند، آلمان و آمریکا در رشته ایران‌شناسی تدریس می‌کند.

رویداد۲۴ علیرضا نجفی: حسین حاج فرج دباغ که بعد‌ها با نام عبدالکریم سروش به شهرت رسید، در ۲۵ آذر ماه سال ۱۳۲۴ هجری شمسی درست چهار سال پس از تاجگذاری محمدرضا شاه پهلوی در تهران متولد شد. خانواده‌ای مذهبی داشت و پس از گدراندن تحصیلات ابتدایی به مدرسه علوی وارد شد؛ مدرسه‌ای که تاثیر بسیاری بر شخصیت و آرای بعدی او داشت.

مدرسه علوی را می‌توان نخستین مدرسه مدرن اسلامی در ایران دانست که بسیاری از سران نظام جمهوری اسلامی مانند حداد عادل، محمدجواد ظریف، کمال خرازی و محمد نهاوندیان همچنین بسیاری از اعضای سازمان مجاهدین خلق تحصیلات متوسطه‌شان را در آن گذرانده‌اند.

بنیانگذار مدرسه علوی علی اصغر کرباسچیان، مشهور به علامه کرباسچیان، نخستین نویسنده رساله توضیح المسائل بود و آشکارا منتقد روحانیت سنتی بود که در سودای رقابت با تحصیلکردگان سکولار رو به رشد جامعه، مدرسه علوی را تاسیس کرده بود.

مدیر مدرسه علوی، رضا روزبه، دانش آموخته فیزیک دانشگاه تهران بود که به نوعی اسلام‌گرایی مطابق با علوم تجربی روز از نوع اسلام‌گرایی مهدی بازرگان گرایش داشت.

رضا روزبه، سروش را با آثار مرتضی مطهری، مهدی بازرگان و علامه طباطبایی آشنا کرد و در واقع عامل اصلی گرایش سروش به فلسفه، تاثیر رضا روزبه در او بود. سروش همچنین در دوران تحصیل در مدرسه علوی به انجمن حجتیه علاقه پیدا کرد و به مخالفت با اقلیت بهائی مشغول شد. گرایش به انجمن حجتیه تحت تاثیر کرباسچیان که رابطه نزدیکی با اعضای انجمن داشت، صورت می‌گرفت.

به گزارش رویداد۲۴ عبدالکریم سروش پس از اتمام تحصیلات متوسطه به دانشگاه تهران رفت و در رشته داروسازی تحصیل کرد و دکتری گرفت و به کار داروسازی مشغول شد. اما علاقه به فلسفه و علوم اسلامی او را به مطالعه علوم اسلامی و متفکران مسلمانی، چون ملاصدرا در کنار دروس تخصصی دانشگاه کشاند.

اوایل دهه پنجاه هجری شمسی، کرباسچیان و روزبه با کمک مالی یکی از تجار بازار عبدالکریم سروش را برای ادامه تحصیل به انگلستان فرستادند. سروش ابتدا به دانشگاه لندن رفت و در رشته شیمی تحلیلی تحصیل کرد و سپس برای تحصیل در رشته تاریخ و فلسفه علم رهسپار دانشگاه چلسی شد.

خود سروش انگیزه تحصل در رشته فلسفه علم را حل مساله «تعارض علم و دین» می‌داند. سروش در نخستین دوران فکری خود با مرتضی مطهری و مصباح یزدی روابط خوبی داشت و تحت تاثیر اندیشه‌های مرتضی مطهری به ملاصدرای شیرازی علاقه‌مند شده بود.

کتاب «نهاد نا آرام جهان» که از نخستین تالیفات اوست به تفکر ملاصدرا می‌پردازد و نظریه حرکت جوهری او را همسنگ با نظریه جاذبه عمومی نیوتن و نظریه نسبیت عام اینشتین می‌داند.

عبدالکریم سروش همچنین کتاب تضاد دیالکتیکی را در نقد مارکسیسم می‌نویسد که بر بسیاری از مبارزان ملسمان آن دوره تاثیرگذار است. سروش می‌گوید «در ۲۱ سالگی با خواندن کتاب اصول فلسفه و روش رئالیسم علامه طباطبایی به این نتیجه رسیده که فلسفه اسلامی بر دیگر انواع فلسفه برتری دارد و بدین ترتیب با ابزار فلسفه اسلامی به جنگ با ایدئولوژی‌های الحادی مانند مارکسیسم رفته است.» کتاب «تضاد دیالکتیکی» البته نقد جدی به حساب نمی‌آید چه آنکه نویسنده در آن سال‌ها هنوز تسلطی بر فلسفه مدرن نداشته است.

تحصیل در رشته فلسفه علم در همین دوران او را به سمت تفکرات کارل پوپر سوق داد. کتاب «علم چیست؟ فلسفه چیست؟» و «دانش و ارزش» دو کتابی هستند که سروش در نگارش آن‌ها آشکارا متاثر از آرای کارل پوپر است.

سروش در دانش و ارزش به نقد نحله‌های مختلف اخلاقی که متاثر از نظریات اومانیستی هستند می‌پردازد و در مقدمه کتاب تمام هدفش را جلوگیری از مغالطه استنتاج «باید» از «هست» می‌داند.

به گزارش رویداد۲۴ دیوید هیوم فیلسوف مشهور پوزیتیویست (تجربه‌گرا) استدلال مشهوری در رابطه با اخلاق دارد؛ مبنی بر اینکه امور واقع در طبیعت و چگونگی و علل حادثه و بقیه جهان، به اصطلاح جهان آنگونه که هست، ربطی به اخلاقیات و قوانین اخلاقی بشر ندارند. اخلاقیات و «بایدها»، تماما برساخته انسان هستند و از جهان بیرون، «هست‌ها» استنتاج نمی‌شوند.

سروش با استفاده از این تز دیوید هیوم به نقد انواع اخلاقیات مدرن اعم از اخلاقیات تکاملی، مارکسیستی و رئالیستی می‌پردازد؛ اما در کتابش به دیوید هیوم و اینکه تز مذکور برخاسته از آرای اوست، هیچ اشاره‌ای نمی‌کند.

به زعم سروش تنها در سایه یک «جهان بینی الهی» است که «بایدها» و «هست‌ها» با یکدیگر تصادم پیدا نمی‌کنند و به صورتی واقع بینانه با یکدیگر منطبق می‌شوند: «چه آنکه خدا خالق آدمیان است و «باید»ِ او متناسب با «هست»ِ مخلوقاتش است.»

دو کتاب «علم چیست فلسفه چیست؟» و «دانش و ارزش» متعلق به دوره‌ای هستند که سروش سخت متاثر از کارل پوپر است و نقدهایش به مارکسیسم و علمی نبودن آن متاثر از آرای پوپر است. در واقع آثار اولیه سروش در ضدیت با مارکسیسم و داروینیسم نوشته شده‌اند.

سروش در کتاب‌های «نهاد ناآرام جهان» و «تضاد دیالکتیکی» می‌گوید حرکت در جهان حرکت جوهری است و نه حرکت دیالکتیکی. او در کتاب‌های «علم چیست فلسفه چیست؟» و «دانش و ارزش» این نظر را پیش می‌برد که مارکسیسم علم نیست بلکه ایدئولوژی است. همچنین در کتاب «ایدئولوژی شیطانی» از نقد علمی این نحله فکری فراتر می‌رود و آن را به شری مطلق و شیطانی تشبیه می‌کند که باید حذف شود. بدین ترتیب این درهم‌آمیزی پوپر و ملاصدرا با چاشنی مولانا و حافظ که علیه تفکرات مارکسیستی و علمی دهه پنجاه با یکدیگر متحد شده بودند، سروش را به قهرمان جناح مذهبی در مبارزه با چپگرایان تبدیل می‌کرد.

فعالیت‌های فکری سروش با انقلاب ۵۷ مصادف بود و باعث نزدیکی هر چه بیشتر او با مبارزان مذهبی حکومت پهلوی که خواهان جدایی راهشان از دیگر گروه‌های مبارز، بویژه مارکسیست‌ها بودند، می‌شد.

سروش در این دوران با آیت الله خمینی و طرفدارانش رابطه‌ محکم و دوستانه‌ای پیدا می‌کند. خودش نقل می‌کند که برای نخستین بار به همراه عمویش که یک کاسب بازاری بوده، نزد آیت الله خمینی رفته و مقهور حضور فراگیرنده و ابهت آیت الله شده و با خواندن کتاب حکومت اسلامی به سلک مقلدان آیت الله درآمده است.

پس از این نخستین دیدار، کتاب «نهاد ناآرام جهان» او توسط مرتضی مطهری به دست آیت الله خمینی رسیده و تحسین بسیار امام را به همراه داشته است. عشق و علاقه سروش به آیت الله خمینی هیچگاه، -حتی زمانی که بعد‌ها به اپوزیسیون تبدیل شده بود- از بین نرفت.

سروش در روزهای گذشته درباره امام خمینی اینچنین گفته بود: «آیت الله خمینی باسوادترین رهبر این کشور بود؛ از ایام اولیه حکومت هخامنشیان تا روزگار حاضر. هیچکس به لحاظ علمی به پای او نمی‌رسید. چرا؟ برای اینکه اولا فقیه درجه اولی بود، عرفان هم خوانده بود، فلسفه هم خوانده بود.»

در مقدمه کتاب «علم چیست فلسفه چیست؟» اینگونه نوشت: «شجرۀ طیبه جمهوری اسلامی که بذر مبارکش در این دیار‏، به دست برکت‌خیز رهبر بزرگوار انقلاب افشانده شد و به خون پاک جوانان خداطلب آبیاری گردید و به اذن و توفیق حضرت حق همواره در ثمربخشی‌ست، سایه میمون خود را بر سر ساکنان این مرز و بوم گسترده است و هر روز و هر دم رسیدن میوه‌یی شیرین و ارمغانی نوین را نوید می‌دهد.»

عبدالکریم سروش همچنین با مصباح یزدی به واسطه نزدیکی هر دو به انجمن حجتیه رابطه دوستی مستحکمی داشت و پس از انقلاب ۵۷ به دعوت مصباح یزدی به مناظره با احسان طبری نماینده حزب توده و فرخ نگهدار نماینده چریک‌های فدایی اکثریت در صدا و سیمای جمهوری اسلامی پرداخت. یک سمت مناظرات توسط آیت الله بهشتی پیش برده می‌شد و سمت دیگر توسط مصباح یزدی و سروش.

مناظرات دهه شصت فرصت مناسبی برای سروش و انجمن حجتیه بود تا انتقاد خود از چپ‌ها را به سطح گسترده‌تری بسط دهند. سروش از «ایدئولوژی اسلامی» در مقابل «ایدئولوژی مارکسیستی» سخن می‌گفت و جبهه مقابل را «دگماتیسم نقابدار‌ی که توهین به انسانیت است و در کسب قدرت می‌کوشد» می‌خواند.

در آن مناظرات، عبدالکریم سروش به همراه مصباح یزدی مقابل احسان طبری قرار گرفته بودند تا مبانی فلسفی مارکسیسم را نقد کنند. در فیلم‌هایی که از مناظره‌ها باقی مانده، در چند مورد احسان طبری به سروش ایراد می‌گیرد که قرآن را اشتباه خوانده است.
 
عبدالکریم سروش بعد‌ها مواجهه خود با طبری را اینگونه نقل کرد: «هفت جلسه به سر آمد و مناظرات ما با احسان طبری و فرخ نگهدار به سر نیامد. با این همه نکات بسیار روشن شد. از جمله اینکه در یکی از جلسات که سخن از موضوع جلسه آینده می‌رفت و مصباح موضوع خدا را پیشنهاد کرد، احسان طبری برآشفت که در آن بحث شرکت نخواهد کرد. حتی اگر حزب وی را ملزم کند و یادداشتی به مصباح داد که مرا ملحد نخوانید.»
 
به گزارش رویداد۲۴ در روزهای گذشته این مناظره‌ها به مناسبت انقلاب ایران تکرار شد و پس از چهل سال فرخ نگهدار که اکنون از عقاید خود دست کشیده و در عمل به سمت لیبرال‌ها گرایش پیدا کرده، این بار در تلویزیون بی بی سی فارسی مقابل سروش قرار گرفت که اینک در لندن زندگی می‌کند. خشایار دیهیمی پس از دیدن این مناظره جمله تلخی در نقد دو چهره به زبان آورده بود و گفته بود: «صبر کردم تا بخش دوم پرگار را ببینم بعد نظرم را بگویم. یک طرف (نگهدار) به همان اندازه چهل سال پیش بیسواد است و طرف دیگر (سروش) به همان اندازه چهل سال پیش دغلباز.» هرچقدر این تعبیر برای چپگرایان خوش آمد که معتقد بودند فرخ نگهدار فقط از نام چپ ارتزاق می‌کند، هواداران عبدالکریم سروش سخت از تعبیر دیهیمی آزرده شدند.

مناظره‌های اول انقلاب/ عبدالکریم سروش و مصباح یزدی در مقابل احسان طبری و فرخ نگهدار

 

عبدالکریم سروش در جریان انقلاب فرهنگی در دانشگاه‌های ایران

 

با انقلاب فرهنگی و تعطیلی دانشگاه‌ها سروش که اکنون به کانون قدرت نزدیک شده بود، به عضویت ستاد هفت نفره انقلاب فرهنگی درآمد. وظایف اصلی این شورا عبارت بودند از تصفیه اساتید دگراندیش و تزکیه دانشگاه‌ها از مظاهر غرب‌زدگی.

عبدالکریم سروش در ستاد انقلاب فرهنگی به تصفیه و اخراج اساتید پرداخت تا به تعبیر خودش «دانشگاه‌ها سر تا پا عطر و بوی اندیشه اسلامی به خود بگیرند.»

خود او سال‌ها بعد درباره انقلاب فرهنگی در نامه‌ای شدیداللحن که خطاب به محمود دولت آبادی که درباره انقلاب فرهنگی از او انتقاد کرده بود، اینگونه نوشت: «به جستجو برآمدم که قصه چیست و محمود دولت‌آباد کیست. خبر آوردند خفته‌ای است در غاری نزدیک دولت‌آباد که پس از ۳۰ سال ناگهان بی‌خواب شده و دست و رو نشسته به پشت میز خطابه پرتاب شده و به حیا و ادب پشت کرده و صدا درشت کرده و با سخافت و شناعت از معلمی به نام عبدالکریم سروش سخن رانده و او را «شیخ انقلاب فرهنگی» خوانده و دروغ در دغل کرده و متکبرانه با حق جدل کرده است؛ و این همه عقده‌گشایی و ناخجستگی در مجلسی به نام و حمایت از مهندس موسوی که در پی پوشیدن قبای خجسته صدارت است.»

سروش در پاسخ به اینکه یکی از اعضای اصلی بوده، گفته بود سن و سالی نداشته و فقط یک رای داده است: «ستاد انقلاب فرهنگی همه‌گونه شیخی داشت جز سروش، که نه روحانی بود و نه کهنسال و نه کهنه‌کار سیاسی. از دکتر شریعتمداری گرفته (متولد ۱۳۰۲) که شیخوخیت سنی داشت تا احمدی، باهنر، مهدوی‌کنی، جلال‌الدین فارسی و حسن حبیبی (متولدان ۱۳۱۲) که مشایخ درجه دوم بودند. نه سروش که متولد ۱۳۲۴ بود و جوان‌ترین عضو ستاد.»

به گزارش رویداد۲۴ دکتر ناصر کاتوزیان پدر علم حقوق ایران که در آن سال‌ها از دانشگاه تصفیه شده بود نقل می‌کند که عبدالکریم سروش در جریان تصفیه اساتید او را به مناظره فراخوانده و مدام تکرار می‌کرده که برای اصلاح ماشینی که بد کار می‌کند باید آن را خاموش کرد.

بسیاری از نخبگان و اساتید کشور در آن سال توسط سروش و همفکرانش از دانشگاه‌ها اخراج شدند. سروش در مقام سخنگوی ستاد انقلاب فرهنگی لزوم تصفیه دانشگاه‌ها را اینطور بیان می‌کرد: «لازم است در دانشگاه‌ها پاکسازی و تصفیه صورت گیرد تا اثرش در همه جامعه آشکار گردد، هوسناکان و پیروان سایر مکاتب، چون اندیشه خود را به جای دیگر فروخته‌اند دم از عدم امکان انقلاب فرهنگی می‌زنند.»

 

برنتابیدن منتقدان و عقاید مخالف از جانب عبدالکریم سروش تنها محدود به عقاید سیاسی و اعتقادی او نمی‌شد. سروش در زمینه‌های تخصصی‌تری، چون فلسفه علم نیز همین رویکرد را داشت.

زمانی که در انتشارات علمی فرهنگی بود با چاپ کتاب «پیدایش فلسفه علمی» نوشته «هانس رایشنباخ» مخالفت کرده و آن را «کتاب ضاله» خوانده بود. در کلاس‌های فلسفه علم تاریخ فلسفه علم را تنها تا کارل پوپر -فیلسوف مورد علاقه‌اش- تدریس می‌کرد؛ گویی پوپر واپسین فیلسوف علم است و نظریات دیگری به غیر از او در فلسفه علم مطرح نیست.

با انتصاب چهار تن از اعضای ستاد انقلاب فرهنگی به منصب هیات امنای فرهنگستان علوم، سروش به تثبیت روش شناسی علمی پوپر در فرهنگستان و سیستم آموزشی کشور مشغول شد.

به گزارش رویداد۲۴ نقطه گسست سروش از روحانیت در اردیبهشت ماه سال ۱۳۶۷ اتفاق افتاد؛ یعنی زمانی که نخستین مقاله از مجموعه مقالات «قبض و بسط تئوریک شریعت» در مجله کیهان فرهنگی آغاز شد. نظریه قبض و بسط تئوریک شریعت نظریه جدید و نوآورانه‌ای نبود؛ جان کلام نظریه این بود: «فهم شریعت مبتنی بر پیش‌شرط‌های خودکنش فهم و در داد و ستد با دیگر معارف بشری مانند انسان شناسی، تاریخ و... است. در واقع هر متنی در یک شرایط بینامتنی فهم می‌شود. بنابراین با تغییر و تحول معارف بشری -قبض و بسط آنها- فهم شریعت نیز دچار تغییر و قبض و بسط خواهد شد. بنابرین فهم ما از شریعت نسبی و تاریخی هستند و مبنای انسانی دارند.»

در حقیقت سروش، ایده‌های هرمنوتیک فلسفی که بسیار پیشتر از او به زبانی دقیق‌تر مطرح شده بود را بر متون اسلامی پیاده می‌کند. ایده‌ تاریخ‌مندی متون مقدس به شکلی روشمند توسط «شلایرماخر»، «هایدگر» و «گادامر» با وسعت و عمق فراوان مطرح شده و بسط پیدا کردند و آرای افرادی چون گادامر رشته‌ فکری مهمی تحت عنوان هرمنوتیک را ایجاد کرده بود. عبدالکریم سروش، اما در کتاب قبض و بسط هیچ نامی از گئورگ گادامر و فردریش شلایرماخر به میان نمی‌آورد؛ همانگونه که در نقد انواع اخلاقیات مدرن نامی از دیوید هیوم نمی‌‌آورد.

مجموعه مقالات قبض و بسط اگر چه وجه نوآورانه‌ای نداشتند، اما باعث برآشفتگی علما و بزرگان حوزه علمیه شدند. نخستین کسی که به نقد مقالات قبض و بسط پرداخت صادق آملی لاریجانی بود که پیش از آن در کتاب «علم چیست فلسفه چیست؟» با سروش همکاری کرده بود.

آملی لاریجانی تعابیر تندی در نقدش به سروش به کار برده بود. سروش نیز در مقابل جواب تندی به لاریجانی داد و علنا وارد نزاع با روحانیت شد. اندکی بعد آیت الله سبحانی نقدی بر سروش نوشت و به او توصیه کرد که پیش از نگارش متونی از این قبیل با فقها و علما به مشورت بپردازد. مکارم شیرازی نیز خطاب به سروش نوشت «بهتر است برادرانمان اینگونه مسائل را به ما واگذار کنند. همانطور که ما مسائل دیگر را به ایشان وا می‌گذاریم.»

سال‌ها بعد جدال سروش و روحانیون بالاتر گرفت و سروش در نامه‌ای به مراجع از آنان خواسته بود که از قم به نجف مهاجرت کنند. او با زبانی تند نوشت: «حال که نه رای موافقت دارید نه یارای مخالفت، مصلحت در مهاجرت است.»

سال ۱۳۶۸ که جنجال‌های مربوط به انتشار مجموعه مقالات «قبض و بسط تئوریک شریعت» بالا گرفته بود و دوستان دیرین دکتر سروش به تدریج تبدیل به منتقدان او می‌شدند، سخنرانی مشهوری درباره آیت الله خمینی کرد و او را «آفتاب دیروز و کیمیای امروز» نامید و چند سال بعد در سال ۱۳۷۲ که علنا تبدیل به دشمن متحدان دیروز خود شده بود در سخنرانی دیگری تحت عنوان «درک غریزانه دین» به تجلیل از آیت الله خمینی پرداخت.

نزاع سروش و روحانیون در ۲۴ آذر ماه ۱۳۷۱ بار دیگر بالا گرفت. یعنی زمانی که سروش در یک سخنرانی به مناسبت بزرگداشت دکتر علی شریعتی، تحت عنوان «انتظارات دانشگاه از حوزه» به نقد فقه و فقها پرداخت.

با درگذشت آیت الله خمینی و کنار گذاشته شدن روشنفکران دینی از مجله کیهان فرهنگی، سروش و همفکرانش حلقه کیان را تاسیس کرده و مطالبشان را در مجله کیان منتشر می‌کردند.

سروش با مقاله «روحانیت و حریت» که در شماره ۲۴ مجله کیان منتشر شد به نحوه ارتزاق روحانیت پرداخت و از زبان مرتضی مطهری آن را ام‌الآفات روحانیت خواند. حمله به معیشت‌اندیشی روحانیت که یادآور آرای شریعتی بود و نظریه قبض و بسط تئوریک شریعت واکنش‌های بسیاری را از جانب محافظه‌کاران در پی داشت.

از آن پس سخنرانی‌های سروش در دانشگاه‌ها همواره با مداخله نیرو‌های لباس شخصی به تنش کشیده می‌شد و خود او بار‌ها در خلال سخنرانی‌هایش از سوی مخالفان و لباس شخصی‌ها مورد ضرب و شتم قرار گرفت.

در دولت هاشمی رفسنجانی فشارها بر سروش بیشتر شد و در نهایت از تدریس در دانشگاه منع شد و مدتی بعد به آمریکا رفت و مولوی‌شناسی، اسلام‌شناسی تدریس کرد. سروش در همان سال‌ها در آلمان و هلند نیز تدریس می‌کرد.

عبدالکریم سروش و آیت الله منتظری

 

به گزارش رویداد۲۴ سروش در سالیان بعد‌تر نیز به نزاع با روحانیت ادامه داد. در سال ۱۳۷۸ مقاله «فقه در ترازو» را نوشت که نامه‌ای به آیت‌الله منتظری بود که در آن از آیت الله منتظری خواسته بود که به اجتهاد در اصول به جای اجتهاد در فروع بپردازند و به جای تجدیدنظر طلبی در احکام فقهی در خود فقه تجدید نظر کنند؛ مقاله‌ای که واکنش تند آیت الله یزدی را در پی داشت که سروش به آن با مقاله دیگری تحت عنوان «فقیه در ترازو» پاسخ داد و یزدی را فقیه حکومتی خواند.

تمرکز اصلی آثاری که سروش در اواخر دهه هفتاد منتشر می‌کرد، بر پلورالیسم دینی (کثرت‌گرایی) بود. در کتاب «بسط تجربه نبوی» اومانیسم و تاریخی بودنی را که به شریعت نسبت داده بود، به خود دین و تجارت دینی پیامبر بسط می‌دهد. نتیجه مباحث سروش این بود که «شناخت دین قاطع و مطلق نیست و هیچ فرد یا گروهی نمی‌تواند بر پایه داشتن تفسیری درست‌تر و جامع‌تر از دین خود را ممتاز بداند، بنابرین طبقه روحانیت از امتیاز ویژه‌ای در تفسیر دین و اجرای احکام آن برخوردار نیست.»

این ایده‌ سروش نوعی پروتستانتیسم اسلامی بود که پیش از او کسانی، چون شریعتی و اقبال لاهوری آن را مطرح کرده بودند. سروش، اما بدون نام آوردن از متفکران پیشین خود، با انسجام تئوریک بیشتری به طرح این مباحث پرداخت و با اینکه تفکرش به لحاظ تئوریک دست اول نبود، اما در ایران دهه هفتاد و هشتاد تاثیرات سیاسی داشت و به مباحث فرهنگی و فکری بسیاری دامن زد.

حوزه علمیه و روحانیون سنتی برای مقابله با این رقیب جدید به استقبال نظریات جدید فلسفی در غرب رفتند و در باب مباحثی، چون هرمنوتیک، فلسفه دین و فلسفه تحلیلی قلمفرسایی کردند. تمام این رخداد‌ها باعث شد که برخی به سروش لقب مارتین لوتر جهان اسلام را بدهند. جواد طباطبایی درباره او به طعنه گفته بود «مارتین لوتر جهان اسلام به درستی نمی‌دانست مارتین لوتر کیست!»

محافظه‌کاران سنتی تنها منتقدان سروش نبودند. اکنون او دشمنان جدیدی پیدا کرده بود: فردیدی‌ها. مطرح‌ترین چهره این جریان، رضا داوری اردکانی، در هفته نامه صبح نوشت: «تعجب می‌کنم که چگونه پوپر در یک کشور اسلامی، تطهیر دین می‌شود و هیچکس تعجب و اعتراض نمی‌کند و فریاد بر نمی‌آورد؛ که چگونه یک ملحد حامی اسلام شده است. می‌دانید که پوپر اخیرا مورد علاقه ضد انقلاب خارج از ایران قرار گرفته است»

نزاع «سروش - داوری» که در نقاب «نزاع پوپر-هایدگر» صورت می‌گرفت، نزاعی بر سر قدرت بود و اساسا هیچ پایه تئوریک و حقیقت طلبی علمی نداشت. با آمدن داوری اردکانی به فرهنگستان علوم، سروش از فرهنگستان استعفا کرد و با اختلافی که میان او و مهدی گلشنی وجود داشت از موسسه حکمت و فلسفه نیز اخراج شد. آرا و شهرت دکتر سروش از دهه شصت تا اوایل دهه هشتاد سیطره هژمونیک داشتند و باعث ایجاد جریانی تحت عنوان روشنفکری دینی شدند. گرچه برخی این عبارت را تناقض‌آمیز می‌دانند.

سروش در سال‌های دهه هشتاد در انتخابات ریاست جمهوری از مهدوی کروبی دفاع کرد و انتخابات سال ۸۸ را معنای ویژه‌ای از دموکراسی توصیف کرده بود و گفته بود: «مردم عزمشان را جزم کرده بودند که احمدی‌نژاد را عزل کنند و این یکی از نماد‌های بارز دموکراسی و جمهوریت در کشور ما بود.»

نقدهای سروش تا مدت‌ها به انتخابات آن سال ادامه داشت و از عباراتی همچون «زخمی کردن غرور یک قوم» و «معصیت خجسته» در نقد برگزارکنندگان انتخابات استفاده کرده بود.

 

منتقدان عبدالکریم سروش چه می‌گویند؟

 

به گزارش رویداد۲۴ به جز روشنفکران دست‌راستی همچون داوری اردکانی و سیدجواد طباطبایی، دیگر روشنفکران نیز انتقادهای زیادی به سروش داشته‌اند. آرامش دوستدار از منتقدان سکولار سروش که در جریان انقلاب فرهنگی به آلمان مهاجرت کرد، در نقدهایش همواره عمل سروش در جریان انقلاب فرهنگی را برجسته کرده است.

دوستدار، سروش را روشنفکر نمی‌داند چرا که از نظر او روشنفکری ترجیح عقل به همه ترجیحات دیگر است و کسی که التزام دیگری داشته باشد را نمی‌توان «روشنفکر» نامید.

تز محوری دوستدار در کارهایش، یعنی «امتناع تفکر در فرهنگ دینی»، بر نقدش از سروش نیز مشهود است. دوستدار بار‌ها بر التقاطی بودن افکار سروش و ناصادق بودن او در بیان افکارش تاکید کرده است. در واقع پروژه سروش از منظر دوستدار یک پروژه سیاسی است که در آن سروش و پیروانش به دنبال «کسب مقام صلاحیت تفسیر دین و متون مقدس از مراجع رسمی» هستند؛ نوعی خواست و اراده معطوف به قدرت.

این نوع نقد خصمانه و معطوف به حاشیه و فاقد روش مختص دوستدار نبوده و سنت گرایانی، چون حسین نصر نیز در نقد آرای سروش بر این شیوه بوده‌اند. در جریان سمینار دین و مدرنیته که اواسط دهه هشتاد در حسینه ارشاد برگزار شد، وقتی از سیدحسین نصر درباره سروش و روشنفکران دینی پرسیده شد او در جواب از بی اهمیت بودن آرای سروش و تسلیم آن در برابر جریان دین‌زدایی غربی گفت و سروش و پیروانش را روشنفکران نیمه متجدد خواند.

سروش نیز در پاسخ به نصر بر همان شیوه مالوف خود، نقد شخصی و کین‌توزانه بجای نقد ساختاری و محتوایی، (همچون پاسخ به محمود دولت آبادی و مراد فرهادپور که سروش سعی کرده از ادبیات تحقیرآمیز برای مخاطب خود استفاده کند) نوشت: «برخلاف پندار و کوشش سنت‌گرایان که رجعتی خام و ناممکن به گذشته را خواستارند و البته آن را در جامه‌ای از الفاظ پرطمطراق می‌پوشانند و سرحلقه آنان که روزگاری از دفتر فرح پهلوی با تلسکوپ اشراق به دنبال امر قدسی در آسمان حکمت خالده می‌گشت، اینک پرمدعاتر از همیشه به مدد مداحان و شاگردان دیرین خود به میدان آوازه‌جویی پا نهاده است. اگر اسلام سنتی توازن میان معرفت و هویت را سامانی خردپسند ندهد گرفتار سنت پرستان و هویت گرایان بی‌معرفت و بی حقیقتی خواهد شد که با بنیادگرایی کور دمار از روزگار حقیقت برخواهند آورد.»

اما مساله‌ای که فورا در این پاسخ جلب توجه می‌کرد این بود که اگر سروش، نصر را بواسطه نزدیکی‌اش به قدرت -در زمان محمدرضا پهلوی- نقد می‌کند، این نقد عینا بر خود او وارد است.

در جدال میان سنت‌گرایان و روشنفکران دینی و همچنین نقد کسانی چون آرامش دوستدار به سروش نشانی از نقد و روحیه علمی نبود؛ این سلسله مباحث بیشتر به تصفیه حساب شخصی و سیاسی با لحنی کودکانه و کین‌توزانه همانند بودند تا نقد و بحث علمی.

 

تاکید سیدجواد طباطبایی بر تفکر سروش التقاطی

 

به گزارش رویداد۲۴ سید جواد طباطبایی نیز از منتقدان سروش بود که نقدش غالب نواندیشان دینی از جمله بازرگان، شریعتی و سروش را شامل می‌شد. سیدجواد طباطبایی به پیروی از هانس بلومنبرگ، فیلسوف آلمانی، بر گسست و تفاوت بنیادین سنت و مدرنیته قائل بود بنابرین از منظر او تفکرات روشنفکران دینی که در پی نسبت برقرار کردن بین سنت و مدرنیته هستند گرایشی التقاطی است.

همانطور که پیش از این گفته شد سروش در قبض و بسیط تئوریک شریعت و بسط تجربه نبوی از تاثیر معرفت غیر دینی و عرفی بر فهم ما از دین می‌گوید و معارف بیرونی دین و دنیای مدرن را عامل فهم جدید و متفاوت، همچنین همخوان با دنیای مدرن، از دین می‌داند.

طباطبایی، اما به پیروی از کانت تحول دینی را درونی می‌داند و شرط تحول دین را فهم آن «در محدوده عقل تنها» می‌داند. ایجاد تحول در فهم دین و شریعت فرایندی درون‌ماندگار دارد و از مناسبات درونی شریعت و کلام برمی‌خیزد.

طباطبایی پروژه سکولاریزیسیونی که توسط شریعتی و سروش دنبال می‌شد را نوعی بدفهمی از مفهوم و تاریخ این واژه می‌داند. به زعم طباطبایی دنیاگریزی و کلبی مسلکی در مسیحیت و فقدان قواعد شرعی در آن زمینه را برای سکولار کردن آن فراهم کرد؛ چیزی که در اسلام بواسطه درگیری دین با زندگی روزمره، فقه، نمی‌توان از آن سخن گفت. بنابراین روشنفکران دینی به تفاوت‌های ماهوی اسلام و مسیحیت توجه نکرده و پروژه فکری‌شان گرته‌برداری خام‌دستانه‌ای از تحولات تاریخ مسیحیت است.

طباطبایی همچنین به شناخت سطحی و اجمالی سروش از تاریخ اندیشه اشاره می‌کند. به عنوان مثال سروش پروژه‌ مارتین لوتر در جریان اصلاح دینی را اینطور خلاصه می‌کند: «لوتر دین مسیحیت را دنیوی کرد.»

طباطبایی به درستی اشاره می‌کند که این جمله نشانگر عدم شناخت «مارتین لوتر اسلام» از مارتین لوتر اصلی است؛ چرا که لوتر دقیقا از مسیحیت دنیازدایی کرد نه اینکه آن را دنیوی و سکولار کند.

نتایج شکافی که لوتر به واسطه نهضت اصلاح دین در مسیحیت ایجاد کرد بعد‌ها به سکولاریم منجر شد. اما خود لوتر و در دوران او هدف جنبش اصلاح دین چنین چیزی نبود بلکه اولا و به‌ذات هدف آنان مبارزه با دنیازدگی کلیسای کاتولیک و فروش بهشت توسط بزرگان کلیسا بود. طباطبایی همچنان عدم درک صحیح اندیشه سیاسی لوتر توسط سروش و شاگردانش را به روشنی نشان می‌دهد.

 

نقد محمدرضا نیکفر بر آرای عبدالکریم سروش

 

مرحله دیگری از نقد آرای روشنفکران دینی و عبدالکریم سروش با مقاله «ذات یک پندار» از محمدرضا نیکفر آغاز شد که آن را می‌توان از علمی‌ترین و دقیق‌ترین انتقاد‌های نوشته شده به آرای سروش دانست.

نیکفر نقد خود از جریان روشنفکری دینی را بر پایه مقاله «عرضی و ذاتی» سروش آغاز می‌کند. سروش زبان عربی، فرهنگ اعراب، تصورات و تصدیقات شارع، حوادث تاریخی سنت، پرسش و پاسخ‌های مومنان و در نهایت احکام شریعت و فقه را جزو عرضیات می‌داند و در پایان مقاله نتیجه می‌گیرد که اسلام به ذاتیاتش اسلام است، نه به عرضیاتش؛ و مسلمانی در گرو التزام به ذاتیات است.

نیکفر این نوع ذات‌گرایی سروش را نگاهی افلاطون می‌داند که در آن ذات دین در دنیای «مـُــثـــُـل» استقرار دارد و تمام نمود‌های تاریخی و زمینی دین عرضی می‌شوند. نیکفر استدلال می‌کند که سروش با این کار، تاریخ دین را از ذات آن جدا می‌کند و با مبهم کردن ذات دین آن را از تاریخ کنونی و نمود زنده اش جدا می‌کند.

نیکفر به درستی استدلال می‌کند که سروش معیار مستحکمی برای تفکیک ذاتی و عرضی ارائه نمی‌کند. ذاتی و عرضی از ترم‌های اندیشه باستانی هستند و در تفکر مدرن استفاده به ندرت از آن‌ها استفاده می‌شود.

در واقع نیکفر در برابر نگاه افلاطونی سروش که دین را از ذاتش جدا می‌کند، نگاه مدرن پدیدارشناسانه به دین را پیش می‌نهد که در آن تاریخ و نمود دین خود ذات آن هستند و با روش پدیدارشناسانه نشان می‌دهد که طریقه سروش در بحث در باب دین و شریعت نوعی باطنی‌گری و در واقع امتداد منطقی آن در دنیای مدرن است.

 

نقد یوسف اباذری به عبدالکریم سروش

 

به گزارش رویداد۲۴ یوسف اباذری نیز از جمله روشنفکرانی ست که نقدش به سروش به دور از نظر کین‌توزانه و از خلال مساله‌ای فکری برخاسته است. اباذری در سخنرانی خود تحت عنوان «فربه شدن عرفان» از منظری جامعه شناختی-انتقادی به سروش و پروژه‌ی فکری‌اش نگاه می‌کند. در حقیقت اباذری از عنوان کتاب «فربه‌تر از ایدئولوژی» سروش استفاده می‌کند تا ایده‌های سروش را زیر سوال ببرد.

اباذری می‌گوید پوپر از نوعی عقل‌گرایی انتقادی دفاع می‌کند که در آن علم از غیر علم جدا می‌شود، اما مانند پوزیتیویست‌های منطقی حلقه وین (چهره‌هایی همچون موریس شلیک و هانس رایشنباخ) غیرعلم را بی‌معنا و مهمل تلقی نمی‌کنند.

سروش در آثار علمی خود روش پوپر را می‌پذیرد و از آن تجلیل می‌کند؛ اما در حوزه متافیزیک به عرفان پناه می‌برد. یعنی عکس کار نخست. در گفتمان عرفانی سوژه عقلانی فلسفه که پس از کانت خودبنیاد هم شده از بین می‌رود و معضلات اجتماعی با نسخه‌هایی مانند مثبت‌اندیشی و گل و بلبل دیدن دنیا دور زده می‌شوند.

اباذری استدلال می‌کند که سروش با ترویج گفتمان عرفانی از عقلانیت فلسفی عبور کرده و به همراه هایدگری‌های وطنی که ظاهرا با آن‌ها اختلاف دارد، به ترویج گفتمان‌های عرفانی پرداخته است. به زعم اباذری فربه شدن عرفان و در نتیجه انفعال اجتماعی آن نقطه مشترک پوپری‌ها و هایدگری‌های دهه‌های هفتاد و هشتاد ایران بوده است بدین ترتیب سروش و فردید نهایتا در یک نقطه می‌ایستند.


منابع:

ایدئولوژی شیطانی/ عبدالکریم سروش / انتشارات سروش
بسط تجربه نبوی/ عبدالکریم سروش / انتشارات صراط
روشنفکران ایرانی و غرب/ مهرزاد بروجردی/ نشر فروزان
نهاد نا آرام جهان/ عبدالکریم سروش/ انتشارات آگاه
تضاد دیالکتیکی/ عبدالکریم سروش/ انتشارات حکمت
قبض و بسط تئوریک شریعت/ عبدالکریم سروش/ انتشارات صراط
فربه‌تر از عرفان/ سخنرانی یوسف اباذری
ذات یک پندار/ محمدرضا نیکفر
مجله کیان
از بازرگان تا سروش / فروغ جهانبخش / نشر بهزاد

نظرات بینندگان
انتشار یافته: ۴۳
در انتظار بررسی: ۰
غیر قابل انتشار: ۱۱
دکتر آرش نوروزی ایران زاد
۲۳:۱۵ - ۱۴۰۲/۱۱/۲۷
با سلام و عرض ادب و تقدیم احترام
ضمن تشکر و سپاس و قدردانی از نویسندگان فرهیخته و محترم، بنده شرمنده، سالها در دوره های کارشناسی ارشد و دکتری و پسادکتری، توفیق و افتخار شاگردی و استفاده و استفاضه از محضر پر فیض پروفسور عبدالکریم سروش و رفاقت صمیمانه با فرزندان فرهیخته ایشان، آقایان پروفسور سروش دباغ و دکتر حسین دباغ را داشته و همچنان دارم و تا زنده باشم، به این توفیقاتی که شامل حال و کافل احوالم شده، مفتخر و شکرگزار بوده و خواهم بود و برای این عزیزان و بزرگان و فرزانگان، آرزوی سلامت همیشگی و طول عمر و مزید توفیق در خدمات علمی می نمایم.
مجید
۱۳:۵۶ - ۱۴۰۲/۰۹/۲۸
اصلا عقاید این آقایون قبول ندارم اینها یک عده آدمهای نمون به نرخ روز بخورندوهرچی گفتند دروغ بوده هست بخصوص درمورد خمینی
ناشناس
۰۰:۰۰ - ۱۴۰۱/۱۲/۰۱
سروش منکر شیطان است در حالیکه خودش شیطان رجیم است
مهرداد
۱۰:۱۷ - ۱۴۰۱/۱۱/۱۰
سروش ،سروش ،سروش ! انسانی دغلکار !
گرگی در لباس میش !
بی ادب و هتاک همین ،بیشتر سخن به میان آوردن از سروش اشتباه محض است
ناشناس
۰۰:۰۱ - ۱۴۰۱/۱۰/۳۰
هرکسی کو دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش
شهروند
۲۲:۲۱ - ۱۴۰۱/۰۲/۰۴
تا کی باشد که عیوب جناب سروش را برملا کند مگر خودت فرشته ای که ذره بین دستت گرفتی و برای دلسوزان نظام عیبجویی میکنی قرآن فرموده وای بر هر عیبجوی طعنه زننده
ویانه آئونیان
۱۱:۳۴ - ۱۴۰۰/۱۲/۰۳
با احترام کامل خدمت دکتر عبدالکریم سروش، این حقیر بر این باورم که بزرگترین اشتباه ایشان به عنوان روشنگر دینی این است که در آثار کتبی و شفاهی خود، خوانندگان و شنوندگان کلام خویش را به پذیرش تکالیف سنگین و اعمال دست و پاگیر و باز دارنده رشد و نمّو و بلوغ قوای ادراکی فهم و عقل انسان از قبیل ستایش و پرستش ؛ نیایش و مناجات ؛ دعا و عبادات ؛ تسبیح و ذکر و طاعت و بندگی ؛ زیارت اماکن به اصطلاح مقدسه ؛ احداث معابد و قربانی حیوانات در اطراف آنها و تعیین قبله گاه و اوقات شرعی و بطور کلی تن دادن به اجرای واجبات دینی، دعوت می نماید. این تکالیف و اعمال سنگین از طرف خداوند متعال و به امر وی و از آسمان بر وجود انسان نازل و تحمیل نگردیده اند بلکه جملگی میراث دوران حاکمیت آیین های بت پرستی می باشند و از طرف بنیانگذاران آئین ها و ادیان و مخترعین یوغ های سنگین و سبک شرایع دینی اقتباس گردیده و بر روی گردن و دوش و گرده انسان نهاده شده اند و آنهم با قصد و نیت و هدف و انگیزه باطنی زنده نگاه داشتن نام و نشان و اثر خویش در ذهن و زبان و خط انسان و خاطره یا حافظه تاریخ. آنهم نه به تبعیت و پیروی از امر و کلام خداوند متعال بلکه متاثر از تابش پرتوهای وسوسه گر نور ظلمانی آتش سوزان شهوت غریزه طبیعی نام آوری و شهرت طلبی در سطوح زندگی های ابتدایی ایلیاتی و طایفه ای و قبیله ای و قومی و بین اقوام در شرائط تاریخی و اعصار مختلف باستان. لذا هر اندیشمند دینی که شنوندگان و خوانندگان آثار خویش را به پذیرش چنین تکالیفی و عمل به آنها دعوت نماید، خود وی هنوز در گرفتاری و اسارت بسر می برد و با نور و روشنایی ماورایی هنوز تماس حاصل ننموده و به آن اتصال نیافته است. اما اگر به دوستداران اندیشه و افکار و خیالات خویش قاطعانه اعلام نماید که خداوند متعال در طول تاریخ بشریت تاکنون هیچ انسانی را تحت عنواین نبی و پسر و رسول برای تربیت و هدایت بشر انتخاب و اعزام و ارسال ننموده و در گوش سر هیچ انسانی یک جمله یا جملاتی را تحت عنوان آیه و آیات نجوا و زمزمه نکرده است چه بطور مستقیم و بدون واسطه و چه غیر مستقیم و با واسطه، آنگاه تماس وی با عقل اول برقرار خواهد شد و پیروان هم یوغ سنگین شریعت را زمین خواهند گذاشت و به احساس شفا و رستگاری خواهند رسید. از دیدگاه این حقیر انسان در زمینه شناخت خود و خداوند متعال هنوز در مقدمه یا ابتدای راه قرار دارد و به سر می برد و نه در وسط یا مقاطع پایانی راه. نظریه علمی مه بانگ و بخصوص شناخت مرکزی یا محوری و اصلی آن یعنی نوسانات متوالی باز و بسته شدن یا انبساط و انقباض محتوای کیهان یا جهان در زمینه شناخت حقایق کلی مشکل گشا و کلید در گنج عالم غیب و حل معماهای بزرگ می باشد. شاید مفید و موثر باشد که اندیشمندان دینی و غیر دینی و دوستدار کشف حقایق کلی ، توجهات خودرا معطوف به این کشف بزرگ ( به قول هاوکینگ : بزرگترین کشف اعصار ) نمایند و تفسیر آنرا بر اساس اصل دینی و فلسفی و عرفانی یعنی سیر و سلوک انسان بسوی کمال و اصل علمی یعنی تکامل انسان بهمراه طبیعت و کیهان ، آغاز نمایند. بجای پژوهش در پدیده قبض و بسط تئوریک شریعت ، شاید مفید تر باشد که در زمینه نوسانات متوالی انبساط و انقباض هستی یا وجود ( محتوای این جهان و جهان های موازی و مساوی و بیشمار ) تحقیقات و پژوهشات جدی را آغاز که نه تنها دین و یوغ شریعت دینی بلکه همه کس و همه چیز را در بر می گیرد.
مبارزات و رقابت های سرسختانه تبلیغی و ترویجی ادیان ابراهیمی بین خود و در مقابله با آئین ها و ادیان دیگر در طول تاریخ پیدایش این ادیان تاکنون بر سر کشف حقیقت و شناخت انسان و طبیعت و کیهان و خداوند نبوده است بلکه بر سر حفظ و نگهداری و زنده نگاه داشتن چند نام و کتاب و لفظ بوده است از قبیل :
موسا ؛ تورا ( تورات ) ؛ یَهوَه ( در اصل : یا هو ) و ایسا ؛ ایوان گلی های چهار گانه ( اناجیل اربعه ) ؛ آقا یا سرور و یا پدر آسمانی و محمد ؛ قرآن و الله.
ناشناس
۱۹:۱۴ - ۱۴۰۰/۱۱/۲۰
کلا دین شده پرازخرافات دسیسه وبهره برداری
لوسی
۰۸:۱۰ - ۱۴۰۰/۱۱/۱۹
دینداران و باورمندان حقیقی و واقعی در اعصار مختلف باستان عبارت اند از : موسا ؛ ایسا ؛ محمد ؛ زرتشت ؛ بودا و در عصر جدید کارل مارکس و نه پیروان و مقلدین چماق دار و بی چماق اندیشه ها و ایده ها و افکار و خیالات و احساسات و تجربیات آنان.
انسان به کمک معارف وحیانی و حدیثی و روائی دینی و معرفت حاصل از استدلالات منطقی و عقلانی فلسفی و معرفت حاصل از کشفیات ذوقانی و شوقانی عرفانی و معرفت حاصل از جمع نمودن این معارف روی همدیگر، هرگز نمی تواند به شناخت خود و خداوند متعال نائل گردد بلکه فقط از طریق شناخت طبیعت و طبع انسانی و کیهان. رابطه بین آتئیزم و دین و مذهب بر سر تقسیم وجود و دار و ندار انسان ، همان حکایت قدیمی " سگ زرد برادر شغال است " می باشد. هر فرد انسانی که به وعده پاداش های بهشتی برای خود و هم تباران و هم کیشان و هم مسلکان خویش و به وعده عذاب های جهنمی برای دیگران و دگر باوران و دگراندیشان باور و اعتقاد داشته باشد، هرگز نمی تواند از حُب یا عشق و یا محبت الهی درک و تصور روشنی داشته باشد. انسان در طول تاریخ تاکنون نتوانسته است که مفهوم خدا ( نه خود خدا ) و اعتقاد و باور و ایمان و امید خود به خداوند را از دست انحصارات و اسارات بی رحمانه دین و مذهب نجات دهد و تا آینده های دور دستی هم در این اسارت به سر خواهد برد. هرکدام از ادیان و مذاهب در طول تاریخ پیدایش خود تا کنون نقش بزرگترین موانع و سد بر سر راه انسان در جهت شناخت حقیقت و خود و طبیعت و کیهان یا جهان و خداوند را بازی کرده اند و در آینده هم همین نقش بازدارندگی را ایفاء خواهند نمود. ادیان به ظاهر دوست اما در باطن دشمن اصلی و واقعی حقیقت و انسان و خداوند می باشند. بهترین راه مبارزه با دین، مدارا می باشد و نه آتئیزم .
ناشناس
۱۰:۲۷ - ۱۴۰۰/۱۱/۰۲
این آدم و امثال این آدمها( شریعتی و جلال آل احمد و احمد فردید و حسین نصر و .....) قدرت مدیریت یه کلاس ابتدایی رو ندارند و در هیچ زمینه ای تخصص ندارند جز حرافی و پرت و پلا گویی . متخصص اراجیف و چرت و پرت گفتن و گمراهی یک جامعه هستند و بودند و خواهند بود . آخه مگر می شود ایدئولوژی رو از درون کتاب به آدمها انتقال داد ؟؟؟ این یک کلاهبرداری هست ایدئولوژی رو انسان در اثر زندگی اجتماعی و تعامل با محیط و طبیعت و احترام به حقوق دیگران و همنوعان می آموزه . ایدئولوژیهای کتابی به درد زباله دان تاریخ میخوره همین و بس ... من از جوانان نازنین و عزیز وطن می خواهم که به این حیله گران و دسایسان روزگار هیچ وقت اعتماد نکنید و جوانی و زندگی و مملکت خودتون رو به باد فنا ندهید به خدا زندگی بسیار کوتاهه بسیار زود این پاره خط کوتاه طی میشه و خیلی زود می گذره پس تا می توانید لذت ببرید و عاشق شوید و استفاده کنید و در دام این شیادان نیفتید
ناشناس
۱۱:۲۳ - ۱۴۰۰/۱۰/۲۸
امثال این آقا و علی شریعتی فکر می کنند با 4 جمله احساسی و رمانتیک سرشار از تناقض و تضاد و توهم و خیال و چند بیت شعر خوندن از این و اون میشه مملکت داری کرد و ملتی رو به سعادت و خوشبختی رسوند . واقعا اینها موجودات خائن و بی وطن بودند که جز خیانت هیچی ازشون دیده نشده . جوانان بیدار باشید بیدار .
ناشناس
۱۳:۲۵ - ۱۴۰۰/۱۰/۲۱
بعد شریعتی مفنگی این دومین شارلاتان و هوچیگر تاریخ ایرانه که متاسفانه امامزاده ای بنام بی بی سی از زندگی پوشالی اش 50 دقیقه مستند تهیه میکنه و منتشر میکنه . جوانها خیلی مواظب باشید اینها گرگهای روزگارند
محمدیان
۰۷:۳۶ - ۱۴۰۰/۰۹/۲۸
عزیزان مجموعه علوم به چندین شاخه تبدیل می شود وهر شاخه یک زیر شاخه دارد عزیزان نه سلمان رشدی عقل کل است نه سروش نه داروین نه فلاسفه دیگر ریسمانی که دکتر سروش به ان چنگ انداخته ریسمان محکمی نیست شعر وشاعری یک لفاضی است نه یک حقیقت سروش عقل کل نیست و پس از او نظریه پردازانی بیایند که او را نقد وبررسی کنند وتهمت بی دینی بزنند او حتی یک روشن فکر نیست او یک نظریه پرداز قدیمی است که خودش در وجود خودش شک دارد .مثل امپول های تاریخ مصرف گذشته
ناشناس
۰۵:۳۷ - ۱۴۰۰/۰۳/۱۷
خداوند ایشان را حفظ کند و بر توفیقاتش بیافزاید
شهروند
۱۳:۱۰ - ۱۳۹۹/۱۱/۲۶
دکتر سروش بزرگترین متفکر و نظریه پرداز حداقل یک قرن اخیر ایران است
کسانی که اینجا نظر منفی یا فحش دادن مطمئن هستم تا حالا حتی یکی از کتاب های اون رو نخوندن یا یکی از سخنرانی هاش رو گوش ندادن .....
ناشناس
۰۰:۴۸ - ۱۳۹۹/۰۹/۰۸
سروش یک آدم فرصت طلب و نون به نرخ روز خور است ستاد انقلاب فرهنگی باعث اخراج دانشجویان و اساتید دانشگاه شد
ناشناس
۰۰:۴۸ - ۱۳۹۹/۰۹/۰۸
سروش یک آدم فرصت طلب و نون به نرخ روز خور است ستاد انقلاب فرهنگی باعث اخراج دانشجویان و اساتید دانشگاه شد
پاسخ ها
ناشناس
۱۳:۲۶ - ۱۴۰۰/۱۰/۲۱
دمت گرم خلاصه یه حرف حساب شنیدم
کوروش
۱۲:۰۱ - ۱۳۹۹/۰۵/۱۱
سروش بی سواد که نمیداند که این مملکت را رضا شاه ومحمد رضا شاه ساختند و آباد کردند
سامیار
۰۷:۵۶ - ۱۳۹۹/۰۴/۰۳
مدرسه سروش چه ربطی به ظريف کم هوش وخرازی سروش حداد داشت،،،،،عجب،باید یقه اون اساتید بگیری که ،،،،،،این نخبه هارو پرورش معکوس دادن،،،،،?
ناشناس
۱۰:۴۲ - ۱۳۹۹/۰۲/۲۹
مدرسه علوی چه کسایی تحویل جامعه داده ظریف کم هوش و خرازی سروش و حداد
ناشناس
۱۹:۵۹ - ۱۳۹۸/۰۵/۰۸
باید در مورد دکتر سروش یک کتاب تحت عنوان ( از خامی تا پختگی ) نوشت . سروش در گذر زمان پخته شده...
پاسخ ها
ناشناس
۱۳:۲۸ - ۱۴۰۰/۱۰/۲۱
تقصیر شما نیست چون کله اش به طاسی میره ایشون رو مثل سیب زمینی می بینی ای مغز فندقی
علی رضا
۱۷:۴۹ - ۱۳۹۸/۰۱/۰۲
کسی که ناسپاس است چه دکترچه بیسوادانسان نیست ازاوبپرسید چه کسی دانشگاه رادرایران تاسیس کرد حسین فرج دباغ؟
علی
۱۵:۰۹ - ۱۳۹۸/۰۱/۰۲
کسی که رضاخان سازنده ایران نوین را بیسواد بخواندودرهمان دانشگاهی که رضاشاه تاسیس نمود درس بخواند وبعداز دکتر شدن بر علیه موسس دانشگاه پرت وپلا بگوید افکارش ارزش مطالعه ندارد انسانیت انسان به سپاسگزاری از خادمین است نه ناسپاسی.
پاسخ ها
ناشناس
۱۳:۲۹ - ۱۴۰۰/۱۰/۲۱
اینها عقده ای ها و شارلاتانهای روزگار ما هستند این هست و اون شریعتی مفنگی هم اینجوری بود
محمد رضا
۱۲:۵۳ - ۱۳۹۷/۱۲/۲۹
واقعا مطلب جالبی بود
سالها بود چنین تحلیل پخته ای در نقد یک روشنفکر زنده نخوانده بودم
نسل سوخته
۲۱:۲۲ - ۱۳۹۷/۱۲/۲۶
انقلاب فرهنگی در سالهای 59 و60 باعث شد که به مدت دوسال کنکور برگزار نشود ومن با معدل بالای هجده از یکی از بهترین دبیرستانهای ایران حقم برای ورود به دانشگاه در آن سالها به کلی ضایع شد , وعده من وافرادی امثال من با مسببان انقلاب فرهنگی از جمله سروش وبقیه روی پل صراط!!!!
پاسخ ها
ناشناس
۲۲:۲۴ - ۱۳۹۷/۱۲/۲۷
متاسفانه پل صراط سقوط کرد ه و به دست دشمن افتاده باید درهمین موقعیت شیب ابی طالب کنونی حواست شش دانگ جمع کنی سوژه مدنظر و سایر رفقا منتظرند که با رد شدن موقعیت شیب افتابی شند مفهومه
ناشناس
۱۶:۴۸ - ۱۳۹۷/۱۲/۲۶
متاسفم من واقعا ازش متنفرم
محمد رضا
۱۵:۳۰ - ۱۳۹۷/۱۲/۲۶
جنایتی که سروش در انقلاب فرهنگی کرد، هیچ کس نکرد. استادان قدیمی تر میگن با اینکه سن سروش از بقیه کمتر بوده اما بیشترین کینه رو اون نسبت به دگراندیشان داشته. در این مورد یه متن خیلی خوب آقای کاتوزیان داره و گفته سروش چه برخوردی باهاش کرده
احمد
۰۹:۵۷ - ۱۳۹۷/۱۲/۲۶
آقا در مورد موضوعی اطلاعات نداری مگه مجبوری دربارۀ آن مقاله بنویسی. بیشتر اطلاعات این مقاله غلط است و از شبکه های مجازی جمع آوری شده نه منابع ذکر شده
پاسخ ها
احسان
۱۵:۲۹ - ۱۳۹۷/۱۲/۲۶
حرف کلی زدن که راحته و هر کس میتونه بگه فلان مطلب بده یا خوبه اما دلیل آوردن مهمه. به نظرم مطلب خوبی بود.
مهرداد واعظی
۰۱:۴۴ - ۱۳۹۸/۰۳/۱۵
این مقاله با این تعداد رفرنس نگارش شده بعد می گید از شبکه های مجازی جمع آوری شده؟ مطلبی به این کاملی در خصوص سروش نخونده بودم
محمدبختیاری معروف به نویسنده ماسالی
۱۹:۲۰ - ۱۳۹۷/۱۲/۲۵
باسلام.باآثاردکترسروش، دکتربنی صدر، مطهری،شریعتی، ملاصدرا و طباطبایی آشنایی کامل دارم؛ ولی،بایدعرض کنم،بزرگترین فیلسوف دنیاهستم؛ چون،ثابت کردم من پیشرفته ترین انسان دنیا در طول تاریخ هستم،به شرح زیر:
من محمدبختیاری مرکیه هستم،معروف به نویسنده ماسالی. زننده سریعترین گل دنیا و نامزد دریافت بینهایت جایزه نوبل. بینهایت جایزه شامل تمام جایزه مادی ومعنوی است؛یعنی،هرچه ماده و معنی است،مال من است.
به راستی!زمان آن نرسیده که نام دانشگاهها و موسسات،ازبوعلی،اینشتین،ادیسون و برتراندراسل به نویسنده ماسالی، تغییریابد؟
من عضو بنیادملی نخبگان و پارک علم وفناوریم.
پاسخ ها
ناشناس
۱۶:۴۳ - ۱۳۹۷/۱۲/۲۶
خدا شفا بده
ناشناس
۱۲:۴۰ - ۱۴۰۱/۱۲/۱۵
باحال بود فروید می گوید همه ما نیمه دیوانه ونیمه هشیار هستیم
ناشناس
۱۷:۵۸ - ۱۳۹۷/۱۲/۲۵
متن جذابی بود ممنون
محمد
۱۷:۰۲ - ۱۳۹۷/۱۲/۲۵
سروش هیچ تخصصی نداشت و صرفا با حکومت همراه بود و روزنامه های اصلاح طلب الکی بزرگش کردن.
اگر اصلاح طلبا نبودن، کی میرفت سراغ سروش و کتابسازیای اونو بخونه؟
پاسخ ها
ناشناس
۱۶:۴۷ - ۱۳۹۷/۱۲/۲۶
تخصص ایشان در مغالطه می باشد شهوت کلام دارد و با حرفهای شعرگونه اش همه را فریب می دهد
محمود نوالی
۱۶:۳۹ - ۱۳۹۷/۱۲/۲۵
از مسئولین این صفحه تشکر می کنم.بنده متنی به این کاملی و با ایجاز و اشباع درباره دکتر سروش در اینترنت پیدا نکردم.
پاسخ ها
ناشناس
۱۵:۰۳ - ۱۳۹۷/۱۲/۲۶
جناب دکتر نوالی شما استاد فلسفه دانشگاه تبریز هستید و یا تشابه اسمی دارید اگر خودتان هستید سلام ما را پذیرا باشید
ناشناس
۱۶:۴۵ - ۱۳۹۷/۱۲/۲۶
بیشتر از ان که سروش فیلسوف باشد یک مغالطه کار فریبکار است هر سوالی را با مغالطه جواب می دهد
نظرات شما