رویداد۲۴ | L۹۰ همیشه به خاطر ظاهر چهارگوش و سادهاش مورد انتقاد بود؛ طراحیای که هرچند کاربردی و کمحاشیه بود، اما چشم بسیاری از خریداران را نمیگرفت. پارس نوآ با حفظ شاسی و ساختار اصلی، تلاش کرده همین نقطهضعف را به یکی از نقاط قوت خود تبدیل کند. خطوط بدنه روانتر شده، حجمدهی در سپرها بهتر انجام شده و فرم کلی خودرو مدرنتر از گذشته است.
در نمای جلو، طراحان پارسخودرو از خطوط افقی، جلوپنجره عریض و لیپ سپر جدید استفاده کردهاند. رعایت استانداردهای ۸۵گانه باعث شده سپر جلو کاملاً بازطراحی شود و همین موضوع، چهرهای جوانپسند و تا حدی عضلانی ایجاد کرده است. چراغها نیز فرم کشیدهتر و هماهنگتری دارند و طراحی کلی نمای جلو را جذابتر کردهاند.
در نمای جانبی، اما شباهتهای آشنا به L۹۰ حفظ شده است؛ همان خط شانه ساده و همان حالت جعبهای بدنه. با این حال، رینگهای جدید آلومینیومی ۱۵ اینچی و آینههای بزرگتر باعث شدهاند ظاهر این بخش کمی بهروزتر شود. هرچند تغییرات بنیادین نیست، اما برای خودرویی در این کلاس قیمتی، قابل قبول است.
نمای عقب همچنان حالوهوای مکعبی تندر ۹۰ را دارد؛ اما چراغها تماماً بازطراحی شده و کمی اسپرتتر شدهاند. سپر دو رنگ و فرم جدید در صندوق نیز تلاش کردهاند چهره این بخش را از سادگی مطلق خارج کنند. در مجموع، زبان طراحی خودرو هنوز اقتصادی و ساده است، اما قطعاً مدرنتر از L۹۰ به نظر میرسد.
مهمترین تغییر پارس نوآ، پیشرانه جدید آن است. دیگر خبری از موتور K۴M نیست؛ موتوری که به خاطر دوام بالا محبوب شده بود. حالا پارسخودرو از موتور ME۱۶ ساخت سایپا استفاده میکند. این موتور که شباهتهایی به TU۵ دارد، یک پیشرانه ۱.۶ لیتری با چهار سیلندر و ۱۶ سوپاپ است.
خروجیهای این پیشرانه عبارتند از:
این نیرو بهواسطه یک گیربکس ۵ سرعته دستی یا نسخه اتوماتیک ۶ سرعته AT به چرخهای جلو منتقل میشود. در بخش تعلیق نیز همان ساختار اقتصادی L۹۰ حفظ شده: مکفرسون در جلو و تویستبیم در عقب. هرچند تویستبیم مدرنترین سیستم نیست، اما برای خودرویی اقتصادی، دوام بالا و هزینه نگهداری کمی دارد.
بیشتر بخوانید: معرفی خودرو آژاکس؛ خودروی تخصصی ردیابی سریع و دقیق
به لحاظ ابعاد، پارس نوآ یک سدان کامپکت معمولی است: ۴۳۳۰ میلیمتر طول، ۱۷۴۰ میلیمتر عرض، ۱۵۳۰ میلیمتر ارتفاع و فاصله محوری ۲۶۳۰ میلیمتر. وزن حدود ۱۱۵۵ کیلوگرم، باک ۴۷ لیتری و مصرف سوخت ۶.۸ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر، این خودرو را در زمره مدلهای کممصرف قرار میدهد.
اگرچه ظاهر بیرونی تغییر کرده، اما کابین پارس نوآ هنوز هم همان سبک آشنای L۹۰ را دارد. داشبورد، کنسول، طراحی دریچههای تهویه و بخش زیادی از ادوات، مستقیماً از ساختار قبلی الهام گرفتهاند. البته در برخی جزئیات، تغییراتی صورت گرفته تا کابین اندکی مدرنتر به نظر برسد.
فرم رودریها کاملاً جدید است و شباهت زیادی به ساندرو دارد. این تغییر به هماهنگی بصری کابین کمک کرده است. همچنین نمایشگر ۷ اینچی مالتیمدیا که در L۹۰ وجود نداشت، حالا در بالای کنسول نصب شده و امکانات محدود خودرو را کمی امروزیتر میکند.
فرمان دیکات، طراحی تازه پشتآمپر و استفاده از تریم دو رنگ نیز به ارتقای فضای داخلی کمک کردهاند. با این حال، صندلیها هنوز همان شکل و آرگونومی ساده L۹۰ را دارند و ممکن است در سفرهای طولانی کمی خستهکننده شوند. جنس متریالها نیز اقتصادی و پایه است و خبری از المانهای لوکس یا مواد باکیفیت بالا نیست.
پارس نوآ از نظر امکانات، یک گام جلوتر از L۹۰ قرار میگیرد؛ هرچند هنوز در سطح سدانهای چینی یا حتی برخی مدلهای داخلی پرآپشن نیست. مهمترین تجهیزات این خودرو شامل موارد زیر است:
در بخش تهویه نیز از سیستم الکتریکی دستی استفاده شده و خبری از اتوکلایمت پیشرفته نیست. اما وجود TPMS، تریم داخلی دو رنگ و شیشه دودی عقب میتواند تجربه کاربری را کمی ارتقا دهد.
در یک نگاه کلی، این خودرو نقاط قوت مشخصی دارد؛ از جمله کابین جادار، مصرف سوخت مناسب و توان حرکتی قابل قبول. اما برخی نقاط ضعف آن همچنان پابرجاست:
در بازار ایران، پارس نوآ باید با چند رقیب جدی رقابت کند. مهمترین آنها شاهین پلاس است که از نظر توان فنی مشابه بوده، اما امکانات رفاهی بیشتری دارد. تارا V۱ پلاس و شاهین G دندهای نیز از گزینههای داخلی هستند. اگر نسخه اتوماتیک پارس نوآ وارد بازار شود، باید با مدلهای چینی اقتصادی مثل ایگل و J۴ جک رقابت کند.
در مجموع، پارس نوآ قرار است نقش نسخه بومی L۹۰ را ایفا کند؛ خودرویی ساده، اقتصادی، با هزینه نگهداری پایین و طراحی بهروزتر. اگرچه نمیتوان از آن انتظار تجربه رانندگی محصولات رنو را داشت، اما برای کسانی که به دنبال یک سدان کمدردسر و قابل اعتماد هستند، میتواند انتخابی قابل قبول باشد.