رویداد۲۴ | سریال پلوریبوس (Pluribus) ساختهی وینس گیلیگان، خالق آثار شاخصی همچون Breaking Bad و Better Call Saul، یک مجموعه تلویزیونی دیستوپیایی است که اولین فصل آن در سال ۲۰۲۵ منتشر شد. این سریال داستان جهانی را روایت میکند که در آن یک ویروس بیگانه باعث همآهنگی ذهنی و خوشحالی بیش از حد همه انسانها شده است و تنها کارول، نویسندهای میانسال و موفق، از این ویروس مصون مانده است. با بازی درخشان ریا سیهورن در نقش کارول، پلوریبوس ترکیبی از علمیتخیلی، طنز سیاه و نقد اجتماعی ارائه میدهد. مجموعه، علاوه بر نمایش کشمکشهای فردی و اخلاقی، سوالات عمیقی درباره فردیت، هویت جمعی و بقا مطرح میکند و مخاطب را به دنیایی متفاوت و پیچیده میبرد.
سریال «پلوریبوس» روایت خود را در جهانی آخرالزمانی آغاز میکند؛ جهانی که یک ویروس ناشناخته یا نیرویی فراتر از فهم بشر، انسانها را به سوی نوعی هویت جمعی سوق داده است. در این دنیا، فردیت معنای سابق را از دست داده و انسانها به شبکهای مشترک از آگاهی، خاطره و تصمیمگیری پیوستهاند. داستان با نمایش زندگی کوسیمایو، یکی از بازماندهها، شروع میشود؛ فردی که در قبیله بومی خود زندگی میکند و در نهایت تصمیم میگیرد به این هویت جمعی بپیوندد. این پیوند، نقطه آغاز ورود مخاطب به جهان دیستوپیایی پلوریبوس است؛ جایی که انسانها پس از اتصال، رفتارهایی شبیه رباتها پیدا میکنند و از دارایی، احساس مالکیت و حتی اراده شخصی فاصله میگیرند.
پس از ترسیم این وضعیت، روایت به شخصیت کارول میرسد؛ زنی که در برابر این پیوند مقاومت میکند و حاضر نیست فردیت خود را فدای آرامش تحمیلی جهان جدید کند. در ادامه، داستان میان کارول، زوشا و مانوسوس گسترش مییابد و تنش اصلی سریال شکل میگیرد؛ تنشی میان نجات بشر از رنج و حفظ اختیار انسان. فصل اول با پرسشهای بیپاسخ زیادی به پایان میرسد؛ پرسشهایی درباره منشأ این ویروس، هدف «دیگران» و اینکه آیا راهی برای بازگشت وجود دارد یا نه.
بیشتر بخوانید: نقد و بررسی فیلم نورنبرگ| اثری روانکاوانه در بستر دادگاههای نورنبرگ و ظرفیت خشونت بشر
خالق اصلی سریال «پلوریبوس» وینس گیلیگان است؛ فیلمسازی که مخاطبان او را با آثاری، چون «Breaking Bad» و «Better Call Saul» میشناسند. گیلیگان در این سریال نیز همان علاقه همیشگیاش به روایتهای آرامسوز، شخصیتمحور و ایدهمحور را ادامه میدهد. حضور ریا سیهورن در نقش کارول، یکی از مهمترین نقاط قوت سریال است. او با بازی کنترلشده و درونگرای خود، اضطراب، خشم و سرگشتگی زنی را نشان میدهد که در جهانی ظاهراً آرمانی، بیش از همه رنج میکشد.
دیگر بازیگران از جمله شخصیت مانوسوس و زوشا، هرکدام نماینده نگاه متفاوتی به این جهان جدید هستند. مانوسوس شخصیتی خشنتر و برندهتر دارد؛ کسی که برای بقا حاضر است دست به هر کاری بزند. زوشا، اما چهرهای نرمتر از هویت جمعی ارائه میدهد و تلاش میکند کارول را به پیوند قانع کند. ترکیب این بازیگران و هدایت آنها، به سریال حالوهوایی جدی و فلسفی داده که با فضای آخرالزمانی آن همخوان است.
پلوریبوس بیش از آنکه یک سریال پرحادثه باشد، اثری ایدهمحور است. ریتم کند روایت، باعث شده برخی مخاطبان از دنبال کردن آن خسته شوند، اما این کندی بخشی از ماهیت جهان سریال است. گیلیگان عمداً از شتابزدگی پرهیز میکند تا مخاطب را وادار به فکر کردن کند. پلوریبوس درباره ترسهای عمیق بشر است؛ ترس از آیندهای که در آن همه چیز بیش از حد خوب و هماهنگ به نظر میرسد. سریال این پرسش را مطرح میکند که اگر رنج، خشم و اختلاف حذف شوند، آیا هنوز میتوان از انسان بودن صحبت کرد؟
یکی از جذابترین لایههای پلوریبوس، نقد مفهوم «اخلاق» در شرایط بحرانی است. در این جهان، اخلاقیات کلاسیک کارایی خود را از دست میدهند و غریزه بقا حرف اول را میزند. کارول و مانوسوس هر دو میخواهند دنیا را نجات دهند، اما شیوههای متفاوتشان آنها را روبهروی هم قرار میدهد. این تقابل، استعارهای از جهان امروز است؛ جایی که همه ادعای نجات دارند، اما زبان مشترکی برای گفتوگو وجود ندارد.
سریال همچنین با ایده هویت جمعی، به شکل ظریفی به موضوعاتی مثل افراطگرایی، حذف اندیشه مخالف و حتی روابط سمی میپردازد. «دیگران» با چهرهای مهربان، اما با کنترلی مطلق ظاهر میشوند؛ کنترلی که آزادی را به نام خوشبختی قربانی میکند. پلوریبوس پاسخ روشنی به این وضعیت نمیدهد و همین بلاتکلیفی، بخشی از قدرت آن است. فصل اول با سوالات فراوان به پایان میرسد و مخاطب را در وضعیتی رها میکند که باید خود تصمیم بگیرد: فردیت یا آرامش جمعی؟ بقا به هر قیمت یا پایبندی به آنچه انسان را انسان میکند؟