اسلام به طاعات و عباداتی دستور می‌دهد که در کلیت و ماهیت، یکسان هستند، کتابی واحد را به‌عنوان منبع دستورات خویش معرفی می‌کند که منحصربه‌فرد است و تحریفی در آن، راه نیافته است، مکانی واحد را به‌عنوان میعادگاه و قبله برای تمامی مسلمانان مشخص می‌کند و پیامبری واحد را به‌عنوان رحمت للعالمین برای مسلمانان برمی‌گزیند تا فرامین او را که برآمده از وحی الهی است اجرایی کنند. همه این موارد برای آن است که جامعه اسلامی، در مسیر اتحاد و یکپارچگی طی طریق کند و در مواجهه با دشمنان، دچار گسست و شکست نشود.
دستورات اسلامی، اهتمام به امور مسلمین را واجب می‌شمارد، همیاری با مسلمانان در مواجهه با مشکلات و گرفتاری‌ها را لازم می‌داند، وحدت در هنگام مقابله با متعرضان به کیان اسلام را لازم می‌داند و بی‌توجهی به فریاد دادخواهی مسلمان رنجدیده و گرفتار را خروج از دین‌داری و ایمان بیان می‌کند چراکه بدین‌وسیله می‌خواهد بر موضوع درهم تنیدگی و تداخل امور مسلمانان با یکدیگر تأکید کند و بفهماند که در سایه توجه به امور یکدیگر و دغدغه‌مندی نسبت به اوضاع جامعه اسلامی است که وحدت حاصل‌شده و جامعه به یک موجود دارای حیات و پیشرونده تبدیل خواهد شد.
هنگامی‌که انقلاب اسلامی ایران به پیروزی رسید دغدغه وحدت مسلمین و یکپارچگی آنان، در بیانات رهبران انقلاب و بالاخص، امام خمینی (ره) نمایان بود؛ دغدغه‌ای که در ذهنش، تصور تشکیل «امت واحده» را می‌پروراند و خواهان بازگشت به وحدت زمان رسول‌الله (ص) و خاتمه شکاف‌های موجود و رخنه‌های ایجادشده در طی قرن‌ها پس از حیات نورانی پیامبر اعظم (ص) بود.
موضوعی که در ابتدای انقلاب، ذهن دنیای اسلام را به خود درگیر کرده و دغدغه حضرت امام (ره) و بزرگان انقلاب بود مسئله فلسطین و اشغالگری رژیم صهیونیستی بود.
مسلمانان در طی سی سالی که از اعلام موجودیت اسرائیل گذشته بود فرازوفرودهای مختلفی را در این رابطه، پشت سر گذاشته بودند و حتی بارها نیز به لشکرکشی نظامی روی آورده بودند اما به دلیل عدم انسجام لازم، نتیجه دلخواه را کسب نکرده بودند. از طرفی باروی کار آمدن دولتی اسلامی و سرنگونی حکومتی که از حامیان رژیم صهیونیستی در منطقه بود فرصتی فراهم شد تا انسجام لازم در میان مسلمانان ایجاد شود و موضوع فلسطین، مسئله اصلی جهان اسلام معرفی شود.
امام خمینی (ره) به‌عنوان رهبر کشوری با اکثریت شیعه و پارسی‌زبان، مهمترین واصلی‌ترین موضوع جهان اسلام را حل مسئله‌ای به نام فلسطین بیان می‌کند که جمعیت آن، غالبا عرب بوده و در زمره اهل تسنن، دسته‌بندی می‌شدند و بدین ترتیب، گام اول را برای وحدت جامعه اسلامی برمی‌دارد. هنگامی‌که امام (ره) می‌فرماید: «اگر مسلمین مجتمع بودند، هرکدام یک سطل آب به اسرائیل میریختند او را سیل میبرد» همین دغدغه رهبر کبیر انقلاب نمایان می‌شود که اصلی‌ترین مشکل مسلمانان، تفرقه و چنددستگی است.
نام‌گذاری روز قدس توسط امام خمینی (ره)، این هدف را دنبال کرده و می‌کند و این یادآوری را به‌روزرسانی می‌کند که با تداوم روند کنونی در روابط فی‌مابین مسلمانان و مادامی‌که این تفرقه و عدم اعتماد به یکدیگر و هم‌آغوشی با دشمنان اسلام در بین حکام کشورهای اسلامی ادامه یابد مسائلی از قبیل اشغال سرزمین فلسطین و زورگویی و تجاوزگری صهیونیست‌ها ادامه خواهد یافت و امت اسلامی، فقط نظاره‌گر ظلم‌ها و تجاوزها خواهد بود.
فرارسیدن روز قدس، یادآور این موضوع است که سالی دیگر هم گذشت و همچنان تفرقه و تشتت در میان مسلمانان حاکم بود و بازهم وحدت در بین مسلمانان، فراگیر نشد و مسئله غصب سرزمین مسلمانان و تجاوز به ناموس کیان اسلامی، بی‌پاسخ گذاشته شد و همچنین یادآور یک سرشکستگی بزرگ برای مسلمانان است و آن‌هم اینکه همچنان بیش از یک و نیم میلیارد مسلمان، توان مقابله با غاصبانی که برای حفظ موجودیت خود، شهرک‌نشین از خارج مرزها وارد می‌کنند ندارند.
روز قدس، در حقیقت یادآوری مسئله اصلی و اولویت اول جهان اسلام است که منحصراً با وحدت مسلمانان به سرانجام مناسب خواهد رسید و تأمل در این موضوع است که مسلمانان، نسبت به زمان تشکیل دولت غاصب صهیونیستی در حدود هفتادسال قبل و نسبت به زمان نام‌گذاری روز قدس در حدود چهل سال قبل، در چه مرحله‌ای از اتحاد قرار دارند و آیا همچنان، مسئله اصلی آنان، حل موضوع فلسطین و نابودی اسرائیل است و یا اینکه این موضوعات از دستور کار، خارج‌شده است و کنفرانس ریاض‌هایی تشکیل می‌شود که ایران و حماس را حامی تروریسم معرفی می‌کند و اسرائیل را دوست و همراه؟
آیا زمان آن نرسیده است که مسلمانان با بررسی اوضاع منطقه و کشورهای اسلامی، برای پاسداشت وحدت امت اسلامی، دست از اختلافات بشویند و ضمن مقابله با سوءتفاهمت، در مسیر همکاری و گفتگو قدم بردارند؟ روز قدس، یادآوری این موضوع است که برای رفع مشکلات جهان اسلام، باید وحدت را در اولویت قرارداد.