رویداد۲۴ | پس از خوردن غذا، بهویژه وعدههایی که حاوی کربوهیدرات هستند، بدن شروع به گوارش و جذب مواد غذایی میکند. کربوهیدراتها به قند سادهای به نام گلوکز تجزیه میشوند که از طریق دیواره روده وارد جریان خون میگردد. این افزایش گلوکز باعث بالا رفتن سطح قند خون میشود. در پاسخ به این افزایش، پانکراس یا لوزالمعده، هورمونی به نام انسولین ترشح میکند تا گلوکز را از خون به سلولها منتقل کند، جایی که یا برای تولید انرژی استفاده میشود یا به صورت گلیکوژن در کبد و عضلات ذخیره میشود.
در حالت طبیعی، سطح قند خون بعد از حدود ۱ تا ۲ ساعت پس از خوردن غذا افزایش پیدا کرده و سپس با ترشح انسولین کاهش مییابد. اما در افراد مبتلا به دیابت یا اختلالات متابولیک، این روند ممکن است دچار اختلال شود.
برای افراد سالم، سطح قند خون معمولاً بین ۷۰ تا ۱۳۹ میلیگرم در دسیلیتر باقی میماند. بعد از غذا، این عدد میتواند تا حدود ۱۴۰ میلیگرم افزایش پیدا کند و معمولاً طی دو ساعت به سطح نرمال بازمیگردد. اما اگر سطح قند خون دو ساعت پس از غذا به بیش از ۱۴۰ برسد و تا ۱۸۰ یا بیشتر بالا برود، میتواند نشانهای از مقاومت به انسولین یا دیابت باشد. در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲، کنترل سطح قند خون بعد از غذا اهمیت زیادی دارد، چراکه نوسانات زیاد میتواند به رگهای خونی، کلیهها، اعصاب و چشمها آسیب بزند.
نوسانات شدید قند خون بعد از غذا میتواند باعث احساس خستگی، خوابآلودگی، تحریکپذیری یا حتی اضطراب شود. این حالتها نتیجهی واکنش بدن به افزایش سریع گلوکز و ترشح زیاد انسولین است که ممکن است بعد از آن باعث افت ناگهانی قند خون (هیپوگلیسمی واکنشی) شود. در درازمدت، بالا بودن مزمن سطح قند خون بعد از غذا با افزایش خطر ابتلا به بیماریهای قلبی، چاقی، اختلالات متابولیک و حتی برخی از انواع سرطانها مرتبط است.
نوع غذا تأثیر بسیار مهمی بر قند خون دارد. غذاهایی با شاخص گلیسمی بالا، مثل نان سفید، برنج سفید، شیرینیجات و نوشیدنیهای قندی، خیلی سریعتر از غذاهای کمکربوهیدرات یا با فیبر بالا جذب میشوند و باعث افزایش ناگهانی قند خون میگردند. در مقابل، مصرف پروتئین، چربیهای سالم و فیبر میتواند روند جذب گلوکز را کند کرده و قند خون را در سطح پایدار نگه دارد. ترکیب مواد غذایی بهگونهای که در هر وعده کربوهیدرات با پروتئین یا چربی همراه باشد، میتواند تأثیر چشمگیری در کنترل قند خون داشته باشد.
فعالیت بدنی، بهویژه بعد از غذا، نقش مهمی در کنترل سطح قند خون دارد. حتی پیادهروی کوتاه ۱۵ تا ۳۰ دقیقهای بعد از وعده غذایی میتواند جذب گلوکز را افزایش دهد و از بالا رفتن بیش از حد قند خون جلوگیری کند. ورزش موجب افزایش حساسیت سلولها به انسولین میشود، بنابراین گلوکز راحتتر وارد سلولها شده و سطح آن در خون کاهش مییابد. این تأثیر، هم در افراد سالم و هم در دیابتیها مشاهده شده است.
برای افراد دیابتی، اندازهگیری سطح قند خون بعد از غذا بخش مهمی از کنترل بیماری است. معمولاً توصیه میشود سطح قند خون دو ساعت پس از غذا زیر ۱۸۰ میلیگرم در دسیلیتر باقی بماند. برای رسیدن به این هدف، تغییرات رژیم غذایی، مصرف منظم دارو یا انسولین، و افزایش فعالیت بدنی توصیه میشود. استفاده از دستگاههای مانیتور پیوسته قند خون (CGM) نیز میتواند به بیماران کمک کند تا نوسانات قند خون خود را دقیقتر تحت نظر داشته باشند و در صورت نیاز، اقدامات لازم را انجام دهند.
عوامل متعددی به جز نوع و مقدار غذا میتوانند بر سطح قند خون اثر بگذارند. استرس، کمخوابی، بیماری، برخی داروها، تغییرات هورمونی، و حتی زمان صرف غذا میتوانند باعث افزایش یا کاهش سطح گلوکز شوند. برای مثال، استرس باعث ترشح هورمونهای ضد انسولینی مانند کورتیزول میشود که میتواند قند خون را افزایش دهد. همچنین، خواب ناکافی با افزایش مقاومت به انسولین و بالا رفتن سطح قند خون مرتبط است.
برای حفظ سطح قند خون در محدوده سالم، رعایت چند توصیه ساده میتواند مؤثر باشد:
وعدههای غذایی را کوچک و منظم کنید و از پرخوری پرهیز نمایید.
مصرف غذاهای با شاخص گلیسمی پایین مانند سبزیجات، غلات کامل و حبوبات را افزایش دهید.
بعد از غذا پیادهروی سبک داشته باشید.
از مصرف نوشیدنیهای شیرین و دسرهای قندی بلافاصله بعد از غذا خودداری کنید.
از چربیهای سالم مانند روغن زیتون، مغزها و آووکادو استفاده کنید.
در صورت نیاز، با مشورت پزشک از مکملهای کنترل قند خون مانند کروم یا دارچین استفاده کنید.
سطح قند خون بعد از غذا شاخص مهمی در سلامت متابولیک است و بالا یا پایین بودن آن میتواند بر کل بدن اثر بگذارد. شناخت نحوه عملکرد بدن بعد از وعدههای غذایی و انجام اقدامات مناسب مانند انتخاب غذای درست، داشتن تحرک بدنی و مدیریت استرس میتواند نقش مهمی در پیشگیری از بیماریهایی مانند دیابت و مشکلات قلبی ایفا کند. برای کسانی که در معرض خطر هستند یا دیابت دارند، آگاهی و پایش منظم این شاخص میتواند کیفیت زندگی را بهطور چشمگیری بهبود بخشد.