رویداد۲۴| حسین فلاحی: مهندسان بریتانیایی در طول دهههای جنگ سرد چندین هواپیمای قابل توجه ارائه دادند. یکی از این دستاوردها، هواپیمای دی هاویلند DH.۱۱۰ سی ویکسن (de Havilland DH.۱۱۰ "Sea Vixen)، بود؛ یک هواپیمای دو موتوره، دو سرنشینه و دو موتوره توربوجت که از سال ۱۹۵۹ تا ۱۹۷۲ منحصراً در نیروی دریایی سلطنتی خدمت کرد. تولید آن به ۱۴۵ فروند محدود شد و این هواپیماها به عنوان رهگیرهای همه شرایط آب و هوایی با قابلیت حمل بمب هستهای در ناوهای هواپیمابر بریتانیایی خدمت کردند. هواپیمای سی ویکسن برای جایگزینی هواپیمای دی هاویلند سی ونوم با پیکربندی دو موتوره و دو سرنشینه که تقریباً مشابه بودند، به کار گرفته شد.
سی ویکسن در زمان ظهورش، یک هواپیمای اصیل بود که میتوانست با هر طراحی جنگندهای از نظر وزن و وزن برابری کند و اولین هواپیمای دوسرنشینه با بالهای مایل به عقب و مناسب برای همه شرایط آب و هوایی و ساخت بریتانیا بود که به خدمت گرفته شد. اولین پرواز نمونه اولیه در ۲۶ سپتامبر ۱۹۵۱ انجام شد، هرچند این برنامه با سقوط یک هواپیما در نمایشگاه هوایی فارنبورو در سال ۱۹۵۲ که منجر به مرگ شد، با شکست بزرگی روبهرو شد. در واقع، حدود ۲۹ تماشاگر کشته شدند و در مجموع ۳۱ نفر جان خود را از دست دادند. هواپیما به دلیل نقص در لبه بال جلویی در هوا متلاشی شد. تحقیقات حاصل، سی ویکسن را مجبور به توقف تولید و بررسی بیشتر کرد و سپس اصلاحاتی در طرح موجود سی ویکسن ارائه شد.
در مقایسه با مدل قدیمی سی ونوم، مهندسان شرکت دی هاویلند تصمیم گرفتند که به استفاده از طرح دو موتوره ادامه دهند. با این حال، تفاوتهای بین این دو طرح بسیار زیاد بود. یک دم افقی در بالا بین دو باله سکان نصب شد. در مورد موتور همچنین از طرح دو موتوره برای افزایش قدرت از ترکیب دو توربوجت استفاده شد. بالهای کجشده در دهه ۱۹۵۰ در تمام هواپیماهای جت به یک هنجار تبدیل شده بود و سی ونوم نیز از این روند پیروی کرد. برای حجم داخلی مورد نیاز این موقعیت، موقعیت خلبان از خط مرکزی به سمت چپ بدنه جابجا شده بود و به سی ویکسن ظاهری بسیار متمایز میداد.
با توجه به طراحی این هواپیما به عنوان یک جنگنده مستقر در ناو هواپیمابر، زائدههای بال مایل به عقب، تاشونده برقی بودند تا امکان ذخیرهسازی بهتر هواپیماهای بزرگ را در ناوهای هواپیمابر بریتانیاییِ آن زمان که از نظر فضا کمبود داشتند، فراهم کنند. سیستم رادار (GEC AI-۱۸ Air Interception) برای دسترسی و تعمیر آسان، در یک مجموعه مخروطی دماغه لولایی نصب شده بود. ارابه فرود کاملاً جمعشونده و برقی بود و از دو پایه اصلی چرخدار و یک پایه دماغه تکچرخ تشکیل شده بود. ابعاد آن شامل طول ۵۵.۶ فوت، طول بال ۵۱ فوت و ارتفاع ۱۰.۸ فوت بود.
بیشتر بخوانید: مشخصات هواپیمای آنتونوف ای ان ۳۲
نیروی محرکه هواپیما از طریق دو موتور توربوجت سری ۲ موتور رولزرویسام کا۲۰۸ (Rolls-Royce Avon Mk.۲۰۸)، تامین میشد که هر کدام ۱۱۰۰۰ پوند نیروی رانش تولید میکردند. این موتورها به بدنه هواپیما حداکثر سرعت ۶۹۰ مایل در ساعت (۰.۹۰ ماخ) در سطح دریا با برد ۷۹۰ مایل، سقف پروازی نزدیک به ۴۸۰۰۰ فوت و نرخ اوجگیری ۹۰۰۰ فوت در دقیقه را میدادند.
به عنوان یک جنگنده مسلح، سی ویکسن اجازه داشت تا ۴ موشک هوا به هوای "Firestreak" را حمل کند. این مجوز سپس به مرور زمان گسترش یافت و سری "Red Top" را نیز شامل شد. علاوه بر این، این هواپیما میتوانست ۴ غلاف موشک ماترا با تعداد کل ۷۲ موشک (۱۸ غلاف برای هر غلاف) را حمل کند.
همانند سایر هواپیماهای سالهای جنگ سرد، سی ویکسن همچنین مجاز به حمل یک بمب هستهای سقوط آزاد Red Beard بود. جالب توجه است که سی ویکسن اولین هواپیمای بریتانیایی بود که برای نبردهای نزدیک از توپهای داخلی استفاده نمیکرد. در عوض، قرار بود این موشک در برابر تسلیحات تمام موشکی/راکتی مقاوم باشد که برخی از ارزشهای تاکتیکی آن را محدود میکرد. در مجموع شش نقطه سخت برای حمل ترکیبی از گزینههای مهمات موجود وجود داشت.