قالیباف و ادامه وعده های پوپولیستی احمدی نژاد
وعده های مکرر قالیباف نشان از آن دارد، وی راه شهردار سابق تهران را برای فتح پاستور بهترین راه دانسته است و بهترین راهکار را ادامه شگرد مرد وعده های بی سرانجام در بیان وعده های پوپولیستی می بیند. طرح چنین ادعاهایی از سوی شهردار فعلی تهرا بیش از آن که وی را "سوپرمن" اقتصاد ایران نشان دهد، خود را از نظر مردم در مقام مقایسه و حتی مسابقه با شهردار سابق تهران، مرد وعده های بی سرانجام قرار می دهد.
رویداد۲۴_محمدباقر قالیباف شهردار فعلی تهران 92، سالهاست که در آرزوی رسیدن به پاستور روزگار می گذراند. اما تاکنون فقط 2 بار ناکامی در انتخابات ریاست جمهوری 84 و92 برای او به ثبت رسیده است.
به گزارش خبرنگار سیاسی اعتدال، علیرغم دو شکست قالیباف بار دیگر عزم خود را جزم کرده تا شاید بتواند بر مسند ریاست جمهوری ایران تکیه بزند. برای رسیدن به این هدف نیز دادن شعارها و وعده های مردم پسندانه را در کنار حمله تند و سخت به دولت فعلی انتخاب کرده است. وعده هایی که از روز ثبت نام بارها تکرار کرده است.
قالیباف در روز ثبت نام برای نامزدی انتخابات ریاست جمهوری گفت: " امروز یعنی 26 فروردین ماهِ 1396 من، محمد باقر قالیباف، به شما تعهد می دهم، با توکل به خداوند منان و به پشتوانه شما، «دولت مردم» را تشکیل دهم و در یک دوره چهارساله با انقلابی اقتصادی: درآمد کشور را دو و نیم برابر افزایش دهم، پنج میلیون شغل ایجاد کنم، نظام مالیاتی را به نفع 96 درصد مردم تغییر دهم. و از همه مهم تر، برنامه ای مدون و دقیق برای حل مشکلات فوری اقشار کم درآمد، اجرا کنم."
گرچه قالیباف طی این روزها هیچ برنامه ای برای رسیدن به وعده های خود ارائه نکرده، اما وعده های اقتصادی وی قابل تامل است و واکنش برخی اقتصادانان را نیز برانگیخته است.
قالیباف تاکید دارد درآمد کشور را 2.5 برابر افزایش می دهد. گرچه مشخص نیست منظور وی از درآمد، درآمد ملی است یا تولید ناخالص داخلی یا تولید ناخالص ملی، اما به احتمال زیاد منظور او از وازه مبهم "درآمد کشور"، تولید ناخالص داخلی باید باشد.
تولید ناخالص داخلی در سال 95، 205هزار میلیارد تومان برآورد شده است و طبق ادعای قالیباف در صورت ریاست جمهوری احتمالی وی در سال 1400، تولید ناخالص داخلی ایران باید بیش از 500هزار میلیارد تومان باشد. این درحالیست که طی 10 سال گذشته تولید ناخلص داخلی ایران 30 هزار میلیارد تومان افزایش داشته است.
یک قاعده تقریبی و سرانگشتی در اقتصاد به نام قاعده 72 وجود دارد که بر این نکته حکایت دارد برای دو برابر شدن یک متغیر اقتصادی(در اینجا تولید ناخالص داخلی) اگر عدد ۷۰ (مقدار دقیق این عدد برابر است با 69.3147181 که برابر است با ۱۰۰ برابر لگاریتم طبیعی ۲ که برای نرخ رشدهای بسیار کوچکتر از ۱٪ صادق است) را بر نرخ رشد تقسیم کنیم حاصل تعداد سال‌هایی را نشان می‌دهد که اگر این متغیر اقتصادی باید با این نرخ افزایش یابد تا درآمد کشور دو برابر گردد. بطور مثال اگر رشد اقتصادی(رشد تولید ناخالص داخلی کشور) ۱٪ باشد، ۷۰ سال طول می‌کشد که درآمد کشور(تولید ناخالص داخلی) دو برابر شود. قاعده ۷۲ قانونی است که در مباحث مالی و بطور مشابه برای نرخ بهره بکار می‌رود با این تفاوت که به جای عدد ۷۰ از عدد ۷۲ استفاده می‌شود. حال اگر بخواهیم تولید ناخاصل داخلی کشور طی 4 سال حتی 2 برابر و نه 2.5 برابر ادعایی قالیباف شود باید 72 را بر 4 تقسیم کرد تا نرخ رشد اقتصادی مورد نیاز برای 4 سال دوران ریاست جمهوری احتمالی قالیباف به دست آید. طبق قاعده ۷۲ اگر قرار باشد اندازه متغیر تولید ناخالص داخلی ظرف ۴ سال دوبرابر شود نرخ رشد سالیانه اقتصادی کشور باید در هر سال 18 باشد.
این درحالیست که نرخ رشد اقتصادی ایران در 40 سال گذشته تنها یک بار پا را از 10 درصد فراتر نهاده است و در بهترین دوران اقتصاد ایران و در اوج شکوفایی در دوران اصلاحات اقتصاد ایران به طور میانگین بین 4 تا 7 درصد رشد داشته است. حال باید دید این کاندیدا چگونه و از چه راهی می خواهد این رشد اقتصادی را برای کشور به ارمغان بیاورد؟
اما قالیباف وعده دیگری نیز داده است، ایجاد 5 میلیون شغل در طول 4 سال. به نظر می رسد در این مورد نیز کاندیدای ریاست جمهوری بیشتر هدف خودرا جذب رای از حدود 4.5 تا 5 میلیون بیکار گذاشته است تا انتخاب وعده های تحقق پذیر. طبق اظهارات مقامات رسمی کشور هزینه ایجاد هر شغل در شرایط فعلی اقتصاد ایران از 40 تا 100 میلیون تومان هزینه دارد و برای ایجاد 5 میلیون شغل علاوه بر سیاست های کارآمد اقتصادی و برنامه منظم و مدون، به هزینه ای بین 200 هزار میلیارد تومان تا 500 هزار میلیارد تومان نیاز است. یعنی مقداری تقریبا برابر با کل تولید ناخالص داخلی کشور.
اما قالیباف در این باره نیز هیچ برنامه ای و هیچ سیاست مدونی برای رسیدن به چنین میزان از ایجاد شغل ارائه نکرده است و تنها به بیان این وعده ها پرداخته است. مشخص نیست این وعده انتخاباتی در دولت نیز همانند ایجاد استخدام مداحان و وابستگان آنان در شرکت متروی تهران عملی خواهد شد یا خیر؟
سابقه قالیباف در اجرای سیاست های اشتغال زایی در شهرداری تهران گویای همه چیز است و نشان داده چگونه می توان عده ای خاص از افراد ناکارآمد و وابستگانشان را با حقوق های هنگفت در یک شرکت خاص استخدام کرد، اما ادامه چنین روندی مسلما در دولت با هزینه های سرسام آوری همراه خواهد شد.
چنین وعده هایی بیشتر از آنکه واقعیت های اقتصاد ایران را نشان دهد و راه چاره ای برای حل بحران های آن نماید، تداعی کننده وعده ها و شعارهای پوپولیستی احمدی نژاد است. مردی که خود و دولتمردانش سال ها وعده ایجاد 5.2 میلیون شغل را سر دادند، اما اکنون جایگاه آن ها مشخص است. ظاهرا شهردار تهران برای دادن وعده های عوام گرایانه خود را با رییس دولت سابق در مسابقه ای جدی می بیند که به تکرار این وعده ها اصرار دارد.
کاندیدای محترم ریاست جمهوری به جای چنین ادعاهایی بهتر از به سوال های بی شمار از نحوه هزینه کرد بیت المال در شهرداری تهران پاسخگو باشند. اینکه چرا نتیجه عملکرد او در شهرداری پس از 12 سال بار آوردن حدود ۶۰ تا ۷۰ هزار میلیارد تومان است؟ اینکه چرا ۴۵ هزار میلیارد تومان هزینه پروژه‌های نیمه‌کاره همچنان بردوش شهرداری سنگینی می کند؟ واینکه چگونه 4200 نفر از مداحان، افراد خاص و وابستگانش با حقوق های نجومی در شرکت مترو بدون مجوز قانونی استخدام شده اند؟ آیا منظور از ایجاد اشتغال، استخدام های اینچنینی است؟
چنین شعارها و وعده هایی نشان از آن دارد علیرغم برائت قالیباف از احمدی نژاد، وی راه شهردار سابق تهران را برای فتح پاستور بهترین راه دانسته است و بهترین راهکار را ادامه شگرد مرد وعده های بی سرانجام در بیان وعده های پوپولیستی می بیند. اما از سال 84 تاکنون اتفاقات بسیاری در سپهر سیاست ایران رخ داده است و دوران وعده های عوام گرایانه گذشته است. قالیباف باید بداند چنین ادعاهایی بیش از آن که وی را "سوپرمن" اقتصاد ایران نشان دهد، جایگاه ریاست جمهوری را زیر سوال می برد. همان گونه که رییس دولت نهم ودهم زیر سوال برد.
به گزارش خبرنگار سیاسی اعتدال، علیرغم دو شکست قالیباف بار دیگر عزم خود را جزم کرده تا شاید بتواند بر مسند ریاست جمهوری ایران تکیه بزند. برای رسیدن به این هدف نیز دادن شعارها و وعده های مردم پسندانه را در کنار حمله تند و سخت به دولت فعلی انتخاب کرده است. وعده هایی که از روز ثبت نام بارها تکرار کرده است.
قالیباف در روز ثبت نام برای نامزدی انتخابات ریاست جمهوری گفت: " امروز یعنی 26 فروردین ماهِ 1396 من، محمد باقر قالیباف، به شما تعهد می دهم، با توکل به خداوند منان و به پشتوانه شما، «دولت مردم» را تشکیل دهم و در یک دوره چهارساله با انقلابی اقتصادی: درآمد کشور را دو و نیم برابر افزایش دهم، پنج میلیون شغل ایجاد کنم، نظام مالیاتی را به نفع 96 درصد مردم تغییر دهم. و از همه مهم تر، برنامه ای مدون و دقیق برای حل مشکلات فوری اقشار کم درآمد، اجرا کنم."
گرچه قالیباف طی این روزها هیچ برنامه ای برای رسیدن به وعده های خود ارائه نکرده، اما وعده های اقتصادی وی قابل تامل است و واکنش برخی اقتصادانان را نیز برانگیخته است.
قالیباف تاکید دارد درآمد کشور را 2.5 برابر افزایش می دهد. گرچه مشخص نیست منظور وی از درآمد، درآمد ملی است یا تولید ناخالص داخلی یا تولید ناخالص ملی، اما به احتمال زیاد منظور او از وازه مبهم "درآمد کشور"، تولید ناخالص داخلی باید باشد.
تولید ناخالص داخلی در سال 95، 205هزار میلیارد تومان برآورد شده است و طبق ادعای قالیباف در صورت ریاست جمهوری احتمالی وی در سال 1400، تولید ناخالص داخلی ایران باید بیش از 500هزار میلیارد تومان باشد. این درحالیست که طی 10 سال گذشته تولید ناخلص داخلی ایران 30 هزار میلیارد تومان افزایش داشته است.
یک قاعده تقریبی و سرانگشتی در اقتصاد به نام قاعده 72 وجود دارد که بر این نکته حکایت دارد برای دو برابر شدن یک متغیر اقتصادی(در اینجا تولید ناخالص داخلی) اگر عدد ۷۰ (مقدار دقیق این عدد برابر است با 69.3147181 که برابر است با ۱۰۰ برابر لگاریتم طبیعی ۲ که برای نرخ رشدهای بسیار کوچکتر از ۱٪ صادق است) را بر نرخ رشد تقسیم کنیم حاصل تعداد سال‌هایی را نشان می‌دهد که اگر این متغیر اقتصادی باید با این نرخ افزایش یابد تا درآمد کشور دو برابر گردد. بطور مثال اگر رشد اقتصادی(رشد تولید ناخالص داخلی کشور) ۱٪ باشد، ۷۰ سال طول می‌کشد که درآمد کشور(تولید ناخالص داخلی) دو برابر شود. قاعده ۷۲ قانونی است که در مباحث مالی و بطور مشابه برای نرخ بهره بکار می‌رود با این تفاوت که به جای عدد ۷۰ از عدد ۷۲ استفاده می‌شود. حال اگر بخواهیم تولید ناخاصل داخلی کشور طی 4 سال حتی 2 برابر و نه 2.5 برابر ادعایی قالیباف شود باید 72 را بر 4 تقسیم کرد تا نرخ رشد اقتصادی مورد نیاز برای 4 سال دوران ریاست جمهوری احتمالی قالیباف به دست آید. طبق قاعده ۷۲ اگر قرار باشد اندازه متغیر تولید ناخالص داخلی ظرف ۴ سال دوبرابر شود نرخ رشد سالیانه اقتصادی کشور باید در هر سال 18 باشد.
این درحالیست که نرخ رشد اقتصادی ایران در 40 سال گذشته تنها یک بار پا را از 10 درصد فراتر نهاده است و در بهترین دوران اقتصاد ایران و در اوج شکوفایی در دوران اصلاحات اقتصاد ایران به طور میانگین بین 4 تا 7 درصد رشد داشته است. حال باید دید این کاندیدا چگونه و از چه راهی می خواهد این رشد اقتصادی را برای کشور به ارمغان بیاورد؟
اما قالیباف وعده دیگری نیز داده است، ایجاد 5 میلیون شغل در طول 4 سال. به نظر می رسد در این مورد نیز کاندیدای ریاست جمهوری بیشتر هدف خودرا جذب رای از حدود 4.5 تا 5 میلیون بیکار گذاشته است تا انتخاب وعده های تحقق پذیر. طبق اظهارات مقامات رسمی کشور هزینه ایجاد هر شغل در شرایط فعلی اقتصاد ایران از 40 تا 100 میلیون تومان هزینه دارد و برای ایجاد 5 میلیون شغل علاوه بر سیاست های کارآمد اقتصادی و برنامه منظم و مدون، به هزینه ای بین 200 هزار میلیارد تومان تا 500 هزار میلیارد تومان نیاز است. یعنی مقداری تقریبا برابر با کل تولید ناخالص داخلی کشور.
اما قالیباف در این باره نیز هیچ برنامه ای و هیچ سیاست مدونی برای رسیدن به چنین میزان از ایجاد شغل ارائه نکرده است و تنها به بیان این وعده ها پرداخته است. مشخص نیست این وعده انتخاباتی در دولت نیز همانند ایجاد استخدام مداحان و وابستگان آنان در شرکت متروی تهران عملی خواهد شد یا خیر؟
سابقه قالیباف در اجرای سیاست های اشتغال زایی در شهرداری تهران گویای همه چیز است و نشان داده چگونه می توان عده ای خاص از افراد ناکارآمد و وابستگانشان را با حقوق های هنگفت در یک شرکت خاص استخدام کرد، اما ادامه چنین روندی مسلما در دولت با هزینه های سرسام آوری همراه خواهد شد.
چنین وعده هایی بیشتر از آنکه واقعیت های اقتصاد ایران را نشان دهد و راه چاره ای برای حل بحران های آن نماید، تداعی کننده وعده ها و شعارهای پوپولیستی احمدی نژاد است. مردی که خود و دولتمردانش سال ها وعده ایجاد 5.2 میلیون شغل را سر دادند، اما اکنون جایگاه آن ها مشخص است. ظاهرا شهردار تهران برای دادن وعده های عوام گرایانه خود را با رییس دولت سابق در مسابقه ای جدی می بیند که به تکرار این وعده ها اصرار دارد.
کاندیدای محترم ریاست جمهوری به جای چنین ادعاهایی بهتر از به سوال های بی شمار از نحوه هزینه کرد بیت المال در شهرداری تهران پاسخگو باشند. اینکه چرا نتیجه عملکرد او در شهرداری پس از 12 سال بار آوردن حدود ۶۰ تا ۷۰ هزار میلیارد تومان است؟ اینکه چرا ۴۵ هزار میلیارد تومان هزینه پروژه‌های نیمه‌کاره همچنان بردوش شهرداری سنگینی می کند؟ واینکه چگونه 4200 نفر از مداحان، افراد خاص و وابستگانش با حقوق های نجومی در شرکت مترو بدون مجوز قانونی استخدام شده اند؟ آیا منظور از ایجاد اشتغال، استخدام های اینچنینی است؟
چنین شعارها و وعده هایی نشان از آن دارد علیرغم برائت قالیباف از احمدی نژاد، وی راه شهردار سابق تهران را برای فتح پاستور بهترین راه دانسته است و بهترین راهکار را ادامه شگرد مرد وعده های بی سرانجام در بیان وعده های پوپولیستی می بیند. اما از سال 84 تاکنون اتفاقات بسیاری در سپهر سیاست ایران رخ داده است و دوران وعده های عوام گرایانه گذشته است. قالیباف باید بداند چنین ادعاهایی بیش از آن که وی را "سوپرمن" اقتصاد ایران نشان دهد، جایگاه ریاست جمهوری را زیر سوال می برد. همان گونه که رییس دولت نهم ودهم زیر سوال برد.
