انتقام از روحانی یا انتقام از مردم؟

سنگ بنای انقلاب اسلامی و شاکله نظام حاصل از آن، بر محور فصل الخطاب بودن رای و نظر مردم بنیان یافت و ارتقای وضعیت مادی و معنوی مردم نیز اولویت اول کشور، معین گردید.

جمهوری اسلامی مستقر شد تا صاحبان مناصب حکومتی، در مسیر بهبود وضعیت مردم در حوزه های گوناگون، تا پای جان بکوشند و لحظه ای به امیال خویش نیندیشند و ذره ای به خواهش های نفسانی و جناحی و حزبی، وقعی ننهند. 

همگان متفق شدند که برای مردم بیندیشند، برای مردم بنویسند، و برای مردم، عمل کنند. مدعیان نیز با گزینش چهره دینی و با اقتدای نمایشی به امیرالمومنین(ع)، عنوان کردند که مناصب و جایگاهها برای آنان، در حکم نان خشک در دست جزامی است و فقط برای احقاق حق و خدمت به مردم است که وارد کارزار سیاست و حکومت شده‌اند.

زمان گذشت و سال‌ها در پی هم آمدند و روز به روز، بر حجم دعواهای سیاسی و جناحی افزوده شد و ناگهان، زمانی فرا رسید که مردم، خود را در مواجهه با اصحاب زر و زوری دیدند که اعتماد یا عدم اعتماد به آنان، سرنوشت یکسانی را برایشان رقم می‌زد، اگر اعتماد می‌کردند؛ آنگاه باید چوب بی‌تدبیری و سوء مدیریت آنان را می‌خوردند و اگر اعتماد نمی‌کردند، باید چوب کارشکنی و سنگ‌اندازی آنان در مسیر اداره امور کشور را به جان می‌خریدند.

نتیجه اعتماد مردم به اصحاب مذکور که صاحبان ثروت و قدرت و تریبون هستند و ادعای دروغین ولایتمداری آنان، گوش فلک را کر کرده است، تحریم‌های فلج‌کننده و انزوای جهانی بود، تورم 46 درصدی و رشد اقتصادی منفی شش درصدی بود، حیف و میل نفت 150 دلاری بود، تلنبار شدن هزاران میلیارد پروژه ناتمام و بدهکاری کلان دولت بود، سوء استفاده از اعتقادات مذهبی مردم و دین ستیز کردن جوانان بود، و در یک کلام، قرار دادن کشور بر لبه پرتگاه سقوط بود.

اما نتیجه عدم اعتماد مردم به اصحاب مذکور، منجر به تلاش برای انتقام از مردم شد. به دلیل آنکه مردم به نمایندگان اصحاب مذکور، اعتماد نکردند و ریاست جمهوری را از آنان بازستاندند و مجلس را سی بر صفر کردند و خبرگان را 16 بر صفر و شورای شهر را 21 بر صفر، باید تاوان عدم اعتماد خود را پس می‌دادند، لذا سلسله اقدامات برنامه‌ریزی شده و مدونی آغاز شد تا مردم را متوجه اشتباه خود کند و یا لااقل موجب عدم حضور آنان در انتخابات‌های بعدی شود.

تلاش کردند توافق هسته‌ای، حاصل نشود تا مردم در «تحریم دارو»، به سر برده و جان دهند تا متوجه اشتباهشان بشوند، تلاش کردند برجام به اجرا نرسد تا مردم به واسطه «تحریم نفت»، کشور را در معرض بحران شدید اقتصادی بیابند تا متوجه اشتباه مقابله با «برادران دلال» بشوند، تلاش کردند برجام به شکست بینجامد تا دوران تازه‌ای از تحریم و تهدید، آغاز شود تا مردم به اشتباهشان در اعتماد مجدد به روحانی، پی ببرند، دولت را تهدید به کارشکنی و ایجاد اختلال در اقتصاد کشور کردند تا مردم به اشتباهشان پی برده و ازین پس، در صف‌های طولانی اخذ آراء در روز انتخابات نایستند، افرادی را مامور کردند تا به پشتوانه ثروت آنان، موجب نوسانات شدید ارزی شوند و اتوبوسی به خرید ارز، اقدام کنند تا مردم بفهمند که در صورت اراده اصحاب مذکور و مافیای درهم تنیده فساد، دولت روحانی نمی‌تواند اقدام موثری را انجام دهد و حتی مجبور است بودجه مصوب برای نهادهای مرتبط با آنان را نیز فراهم سازد.

مردم را قربانی می‌کنند تا انتقام عدم اعتماد را بگیرند، توپخانه خود را شبانه روز به سمت دولت روحانی نشانه می‌روند تا با مشغولیت‌سازی برای دولت، ناتوانی حسن روحانی را محرز کنند و با شکست او، برای مردم ایجاد سرخوردگی و ناامیدی کنند، و آنچنان با بودجه بیت المال، امکانات و رسانه‌های خود را در تخریب دولت و دستاوردهایش، بسیج کرده‌اند که اهداف دشمنان قسم خورده کشور و بیگانگان نیز با صرف کمترین هزینه، در حال تامین است تا دود اقدامات مذکور، به چشم مردم برود و آنان را متوجه اشتباهشان در اعتماد به روحانی کند.

تخریب دولت و انتقام از مردم در راستای تامین منافع حزبی و جناحی، شاید اصحاب قدرت و ثروت و زور را چند صباحی امیدوار کند و مردم را نسبت به اوضاع کشور، بی تفاوت یا بی اعتماد نماید، اما در طولانی مدت، پایه های نظام را هدف قرار خواهد داد و آنگاه است که به فرموده امام خمینی(ع)، باید «ترسید از آن روزی که مردم بفهمند در باطن ذات شما چیست و یک انفجار حاصل بشود.» باید  «از آن روز بترسید که ممکن است یکی از «ایام الله» - خدای نخواسته - باز پیدا بشود. و آن روز دیگر قضیه این نیست که برگردیم به 22 بهمن. قضیه [این‌] است که فاتحه همه ما را می‌خوانند.»