کارنامه ضعیف کشتی ایران در مسابقات جهانی بوداپست/ زنگ خطر برای المپیک ۲۰۲۰

رویداد۲۴ سه برنز تنها دستاورد کاروان تیم ملی کشتی ایران از مسابقات جام جهانی ۲۰۱۸ بوداپست مجارستان بود. در پاریس هم به جز تک مدال طلا حسن یزدانی کاروان کشتی ایران مدال دیگری کسب نکرد. کشتی ایران در سطح جهانی به مشکلات زیادی برخورد کرده است. مدتی هست که کشتی ایران قافیه را به آمریکا، روسیه و حتی ژاپن باخته است.

 

روسیه مدعی سنتی این ورزش است که همیشه رقابتی نفس‌گیر برای قهرمانی با ایران داشته، اما چند سالی است که به این مدعی سنتی دو رقیب جدی دیگر هم اضافه شده است. اولی آمریکا که بعد از رکودی یک دهه‌ای توانسته نسلی را پرورش دهد که در تک تک اوزان مسابقات جهانی و اُلمپیک مدعی هستند. ژاپنی‌ها هم با سرمایه‌گذاری عظیمی که انجام داده‌اند توانسته‌اند مدعیان زیادی را در سطح جهان و المپیک معرفی کنند. مدعیانی که بسیاری از آن‌ها برای رقبای ایرانی، آمریکایی و روس خود خط و نشان می‌کشند و در کمین نشسته‌اند تا مدال‌های طلا اوزان ده‌گانه مسابقات جهانی را درو کنند.

 

ژاپنی‌ها تا به امروز (که هنوز دو وزن از مسابقات جهانی باقی مانده) یک طلا و دو برنز کسب کرده‌اند و توانسته‌اند ایرانی‌ترین کشتی‌های این دوره از مسابقات را بگیرند. کشتی‌های پُر از زیرگیری با حمله‌های سریع و برق‌آسا و زیبا که حریفان را مات می‌کند. نقطه اوج این سبک از کشتی توسط ژاپنی‌ها را در فینال شاهد بودیم که اتوگورو در کشتی سراسر تهاجمی موفق شد شانزده بر نه باجرانگ هندی را شکست دهد.

 

فراموش نکنیم اتوگورو در نیمه‌نهایی هم پانزده امتیاز چاکایف روس گرفت تا نشان دهد فعلاً سبک وزن دنیا در اختیار ژاپنی‌ها است. ژاپنی‌ها در ۵۷ کیلوگرم هم یک برنز به دست آوردند. سهم ایران، اما از سه وزن اول مسابقات جهانی تنها کسب یک عنوان پنجمی توسط یخکشی در وزن ۶۱ کیلوگرم بود که به شکل بدی دیدار رده‌بندی را به رقیب آمریکایی خود باخت. چهار بارانداز پیاپی شد و نتوانست یک زیر سالم هم بگیرد تا پرونده ایران با همین یک مقام پنجمی در اوزان سبک بسته شود.

 

رضا اطری که پارسال هم در ۵۷ کیلوگرم به جایی نرسیده بود خیلی زود از گردونه مسابقات حذف شد. او بعد از برتری مقابل اردنبات کشتی‌گیر عنوان دار مغولی از رقیب بلاروس خود با تساوی پنج پنج شکست خورد تا با شکست رقیب بلاروس از تاکاهاشی ژاپنی از گردونه مسابقات حذف شود.

 

رضا اطری پارسال هم در همین مرحله با حساب سه بر صفر از گیلمن شکست خورد و در شانس مجدد هم به اکراین باخت تا دستش از مدال کوتاه بماند. در ۶۵ کیلو گرم خادم تصمیم گرفت مقصودی جوان را به مسابقات جهانی بفرستد که با همان اولین شکست از دور مسابقات کنار رفت. این همان وزنی است که اتوگرو در آن با اقتدار قهرمان شد.

 

شگفتی اصلی در وزن هفتاد کیلوگرم رخ داد جایی که کشتی‌گیر ما خیلی زود از گردونه مسابقات حذف شد. اما کشتی‌گیر روسی‌الاصل تیم بحرین تا فینال جلو آمد تا امروز مقابل هم‌وطن خود از روسیه قرار بگیرد. این به آن معنا است که بحرین می‌تواند مدال طلا بگیرد در حالی که ایران حتی یک فینالیست هم در رقابت‌های امسال نداشته است.

 

مصطفی حسین خانی کشتی‌گیر ۷۴ کیلو گرم خیلی بدشانس بود که نتوانست جردن باروز معروف را شکست دهد. تا به حال هیچ ایرانی از پس باروز برنیامده، اما این بار حسین‌خانی می‌توانست باروز را شکست دهد که ناباورانه با نتیجه چهار بر سه شکست خورد تا با شکست باروز در نیمه‌نهایی از جدول مسابقات کنار برود.

 

باروز قهرمان بلامنازع این وزن هم به رده‌بندی رفت تا با ستاره نوظهور ایتالیا چامیزو کوبایی‌الاصل کشتی بگیرد. باروز در نهایت کشتی را برد و برنز گرفت. طلای این وزن به سیداکوف رسید. سیداکوف در عین شایستگی توانست طلا را به چنگ بیاورد، چون دو مدعی اصلی این وزن یعنی باروز و چامیزو را شکست داد و فینالیست شد.

 

در ۷۹ کیلو گرم عزت‌الله اکبری کشتی‌های خوبی گرفت. سه برد پیاپی کسب کرد تا در نیمه‌نهایی مقابل جبرئل حسن‌اُف قرار بگیرد. حسن‌اف با تجربه تا پانزده ثانیه پایانی سه امتیاز از اکبری عقب اُفتاد، اما توانست با استفاده از تجربه بالای خودش در ثانیه‌های پایانی یک بار پای اکبری را از تشک خارج کند و یک بار هم او را خاک کند تا او به فینال برسد نه اکبری.

 

اکبری در رده‌بندی هم انقدر مفت در وقت اول امتیاز داد که با وجود برگرداندن نتیجه و تساوی هشت بر هشت مقابل شبانو بلاروسی بازنده باشد دستش از مدال کوتاه بماند. طلای این وزن هم به آمریکا رسید. آذربایجان نقره گرفت و روس‌ها هم دیگر مدال برنز این وزن را کسب کردند.

 

تلخ‌ترین اتفاق مسابقات جهانی بوداپست شکست حسن یزدانی مقابل تیلور آمریکایی بود که یک بار دیگر هم یزدانی را در ایران ضربه فنی کرده بود. یزدانی در وقت اول همان نابغه جویباری بود شش دو پیش افتاد و تا حد زیادی کار را تمام کرد. اما در وقت دوم ورق برگشت و تیلور با قدرت نه امتیاز گرفت تا در عین ناباوری یزدانی بازنده این کشتی باشد و به برنز اکتفا کند.

تیلور رقیب یزدانی شده است و اگر حسن یزدانی و کادر فنی ما حواسشان را جمع نکنند باز هم می‌تواند یزدانی را شکست دهد. کشتی سراسر هجومی یزدانی بیشتر از این‌که برای تیلور خطرآفرین باشد یک هدیه است. هدیه‌ای که تیلور با هوشیاری از آن استفاده کرد و توانست به راحتی آب خوردن طلا را از چنگ یزدانی بیرون بیاورد. اسپانیا در این وزن برنز گرفت تا دست این کشور هم خالی نباشد.

 

کریمی در نود و دو کیلوگرم خوب کشتی گرفت. او که بیشتر به خاطر ماجرای «باید ببازی» مشهور شده است. حالا تبدیل به کسی می‌شود که در اوزان ۹۲ و ۹۶ کیلوگرم کشتی ایران آقایی کند. او فقط در نیمه‌هایی نتوانست کشتی خودش را بگیرد و مقابل جیدن کاکس باخت. او به تجربه کاکس باخت و زورش به این کشتی‌گیر کهنه‌کار آمریکایی نرسید. ولی در رده‌بندی با اقتدار دوازده بر یک پیروز شد تا صاحب مدال برنز شود و طلا هم به آمریکا برسد. طلایی که آمریکا را سه طلائه کرد.

 

اما ۹۷ کیلوگرم و فینالی که همه ما منتظر آن خواهیم بود. فینالی بین زاک اسنایدر و عبدالرشید سعدالله‌یف. راند اول این جدال را در پاریس اسنایدر برد و حالا تانک روس برای جبران می‌آید. شاید این جدال را بتوان جدال قهرمان قهرمانان دانست. بدون شک تانک روس می‌خواهد انتقام پاریس را بگیرد و اسنایدری که امسال کمی متزلزل شده به فکر تکرار قهرمانی است. ما هم در همان دور اول حذف شدیم تا هیچ شانسی برای مدال نداشته باشیم.

 

اگر کشتی‌گیری از میان کشتی‌گیران ایران شایسته تقدیر باشد او کشتی‌گیر سنگین وزن ما پرویز هادی است؛ که توانست با غلبه بر قهرمان المپیک طا‌ها آکگول به نیمه‌نهایی برسد. کاری بزرگ که هادی توانست انجام دهد. هادی بدشانس بود که در سمتی از جدول قرار گرفت که فینالیست‌های پاریس در آن‌جا حضور داشتند. هادی به پتریاشویلی باخت که دو سال است در سنگین وزن قهرمان است. او پارسال در یک کشتی نفس‌گیر آکگول را برد و قهرمان شد و امسال هم به راحتی طلا گرفت. در حالی که دنگ چینی که همیشه به ایران می‌بازد با قرار گرفتن در نیمه راحت جدول مثل آب خوردن به فینال رسید و نقره گرفت.

 

این نتایج برای کشتی ایران به هیچ وجه قابل قبول نیست. خادم همه کاره کشتی ایران است. هم رئیس فدراسیون است و هم مستقیماً به کار‌های فنی نظارت می‌کند. شورای فنی هم بیشتر از آن‌که ناظر کار‌های خادم باشد مطیع اوست. ما کرسی خودمان را هم در هیات رئیسه اتحادیه جهانی کشتی از دست دادیم تا بازنده خوبی باشیم. از روسیه، آمریکا و ژاپن عقب افتادیم. به جز یزدانی ستاره‌ای نداریم و بعید است در المپیک ۲۰۲۰ بتوانیم مدال‌های دوره قبل را تکرار کنیم و این در حالی است که خادم بهترین رئیس فدراسیون در رشته‌های ورزشی است. خاک کشتی را خورده و به قوانین و پیچ و خم‌های این رشته آشنا است. اما کشتی ایران مدت‌هاست که ستاره‌ای ندارد. رتبه خوبی کسب نمی‌کنیم و توقع مردم برآورده نمی‌شود.

 

رسول خادم روش خودش را برای مدیریت دارد. یک نفره کار‌ها را پیش می‌برد و سعی می‌کند بر تمام جزئیات خودش نظارت کند. این سبک مدیریتی شاید جامعه کشتی را دچار تشتت آرا نکند، اما باعث می‌شود کار‌ها نه با روشی دموکراتیک که با خودمحوری پیش برود. رسول خادم برای حضور در این پست رقیبی ندارد و همین باعث شده کار چندانی هم با منتقدان نداشته باشد. این نگاه با همه حسن‌هایش ما را از روسیه، آمریکا و ژاپن عقب انداخته است. اگر این خودمحوری اصلاح نشود شاید در المپیک ۲۰۲۰ فاجعه رخ دهد. چیزی شبیه المپیک پکن که با تک برنز مراد محمدی به پایان رسید. آیا ۲۰۲۰ هم اینگونه خواهد شد؟ عملکرد خادم جواب این سوال را مشخص خواهد کرد.