مطالبه کشاورزان اصفهان برای تامین حقابه

من سی سال پیش در دانشگاه اصفهان دانشجو بودم. اصفهان چه طراوتی داشت. در نقطه نقطه اطراف زاینده رود زندگی جاری بود. پرندگان در حال آب تنی و شنا بودند. بعضی از مردم بومی با قلاب ماهی می گرفتند. دور تا دور رودخانه یا پارک بود یا باغ و درختان میوه. گردشگران سوار قایقهای پدالی از این طرف رودخانه به آن سمت می رفتند. بین سی و سه پل و پل خواجو فواره ای بود که آب را تا ارتفاع صد متری پرتاب می کرد. زیر سی و سه پل قهوه خانه بود و همیشه بساط چای و قلیان و گفتگو به راه. آخ آخ زیر پل خواجو چه صفایی داشت؟ هنرمندان و خوانندگان از حرفه ای گرفته تا آماتور از بومی گرفته تا گردشگر آنجا جمع می شدند و می نواختند و می خواندند. پیرمردی اصفهانی بود که با دوچرخه می آمد و صدای بسیار عالی داشت. هنوز چهره آن پیرمرد و طنین آوازش را به خاطر دارم. هنوز طعم کاهو سنکنجبینی که اطراف پل خواجو خردم را به یاد دارم. هنوز خنکای آب زاینده رود که پاهایم را نوازش می کرد را به خاطر دارم. هنوز صدای گوشنواز هر هر آبی که از دهانه های این دو پل خارج می شد را به خاطر دارم. هنوز نشاط و پویایی و شادابی و لبخند مردم بافرهنگ اصفهان در اطراف زاینده رود را به خاطر دارم. اگر روزی از من بپرسند حمله محمود و اشرف افغان به اصفهان رنج آورتر است یا خشک شدن زاینده رود؟ بی تردید من دومی را انتخاب می کنم زیرا با پایان فتنه افغان اصفهان دوباره زنده شد اما بدون زاینده رود اصفهان زنده نمی ماند. افسوس و صد افسوس از این همه بی لیاقتی و ناکارآمدی و خیانت. کاری که اینها
با ایران کردند مغول نکرد. وای بر ما وای بر مادر وطن.