نقد و بررسی فیلم هندی رترو| عاشقانه گانگستری با بازی سوریا
رویداد۲۴| فیلم «رترو» به کارگردانی کارتیک سوبراج یکی از آثار پر سر و صدای سینمای هند در سال ۲۰۲۵ است که با ترکیب جذابی از اکشن، درام و فانتزی، داستانی متفاوت را روایت میکند. این فیلم با بازی ستارههایی، چون سوریا، پوجا هدج و جایارم، به مدت ۲ ساعت و ۳۱ دقیقه، مخاطبان را به دنیایی پر از کشمکشهای اخلاقی و درونی میبرد.
خلاصه داستان فیلم رترو
داستان فیلم حول محور شخصیتی به نام پاریول کانان (با بازی سوریا) میچرخد؛ مردی که از کودکی تحت سرپرستی یک گانگستر بزرگ شده و به واسطه محیطی که در آن رشد یافته، به زندگی خشن و سرشار از خشونت عادت کرده است. او، اما در میانه این مسیر، به عشق دختری به نام روکمنی (پوجا هدج) گرفتار میشود؛ دختری صلحطلب که از او میخواهد این مسیر تاریک را رها کند و زندگیاش را وقف کمک به مردم کند. اما گذشته سیاه او و سرنوشتی که برایش رقم خورده، اجازه چنین تغییر مسیری را به او نمیدهد.
بیشتر بخوانید: نقد و بررسی فیلم جات (Jaat)؛ اکشنی پرهیجان از سینمای هند
فیلم از همان آغاز با یک مقدمه اسطورهای شروع میشود؛ جایی که سخنرانی روحانی درباره لرد کریشنا شنیده میشود و کودکی با زخمی شبیه به پر طاووس، توسط همسر مهربان یک گانگستر به فرزندی پذیرفته میشود. همین کودک بعدها در جزیرهای دورافتاده، قهرمان مردم ستمدیده میشود و علیه ظلم و ستم مبارزه میکند.
یکی از نکات جالب فیلم، درهمآمیختن اسطورههای هندی با روایت مدرن داستان است. پاریول کانان در داستان نمادی از شخصیت کریشنا محسوب میشود؛ شخصیتی که بر سر دو راهی قرار دارد: آیا باید مانند بودا راه صلح و آرامش را در پیش بگیرد یا همانند کریشنا با شرارت مبارزه کند و دشمنان را نابود سازد؟ این تقابل درونی، یکی از مهمترین موتورهای پیشبرنده داستان است و تماشاگر را تا پایان درگیر خود میکند.
نقش روکمنی نیز در این میان کلیدی است. او که نماینده تفکر صلحطلبانه در داستان به حساب میآید، مدام از پاری میخواهد دست از خشونت بکشد، اما هربار با بازگشت او به مسیر خشونت، از او فاصله میگیرد. البته در روایت فیلم، دلایل این جداییهای پیدرپی روکمنی میتوانست کمی عمیقتر و منطقیتر پرداخته شود تا تماشاگر همدلی بیشتری با شخصیت او داشته باشد.
گنجینه طلایی؛ عامل گره داستان فیلم رترو
در دل داستان، یک عنصر مکگافین به نام «ماهی طلایی» به چشم میخورد که به منبع اصلی تنشها تبدیل میشود. این ماهی طلایی باعث ایجاد شکاف میان پاری و پدرخواندهاش تیلاگان (با بازی جوجو جورج) میشود و همچنین رابطه عاشقانه میان پاری و روکمنی را تحت تأثیر قرار میدهد. در ادامه، پای شخصیت منفی دیگری به نام کینگ (ویدو) به ماجرا باز میشود که رهبر فرقهای خشونتگراست و خود را حاکم جزیره میداند. مردم این جزیره تحت سلطه کینگ، در انتظار منجیای هستند که آنها را آزاد کند و طبیعتاً همه نشانهها به سمت پاری اشاره دارد.
در طول فیلم، کارگردان سعی میکند تمام این خطوط داستانی را به یکدیگر گره بزند و در بسیاری از بخشها موفق هم میشود. اما در نیمه دوم فیلم، برخی پیچیدگیهای بیش از حد و تصمیمات جسورانه در فیلمنامه، باعث میشود گاهی روند داستان از کنترل خارج شود. به ویژه در پانزده دقیقه پایانی که یادآور پایان فیلم Jigarthanda Double X از همین کارگردان است، برخی صحنهها ممکن است واکنشهای غیرمنتظره و حتی سردرگمی مخاطب را به دنبال داشته باشد.
صحنههای اکشن فیلم رترو
در کنار داستان پرپیچوخم، فیلم «رترو» از لحاظ فنی یکی از چشمنوازترین آثار سال محسوب میشود. کارتیک سوبراج با مهارت بالای خود، صحنههایی بهیادماندنی خلق کرده است. یکی از شاخصترین سکانسهای فیلم، یک پلان-سکانس ۱۵ دقیقهای است که در آن موسیقی، رقص، گفتوگوهای داغ و مبارزههای نفسگیر به زیبایی در هم تنیده شدهاند. این صحنه چنان با قدرت اجرا شده که تماشاگر را وادار به تحسین میکند.
همچنین یک صحنه مبارزه در میان دریایی شبتاب (بیولومینسنت) از دیگر لحظات خیرهکننده فیلم است که جلوههای بصری خیرهکنندهای به همراه دارد. فیلمبرداری این صحنهها توسط شریاس کریشنا انجام شده و زیبایی تصویر به خوبی با خشونت و تنش داستان همراه میشود.
حضور درخشان سوریا در فیلم رترو
نقطه قوت دیگر فیلم، بازی سوریا در نقش اصلی است. او در این فیلم، نقش شخصیتی را ایفا میکند که هم وجهی شیطانی و هم وجهی خدایی دارد. سوریا با کاریزمای خاص خود و بازی بدون اغراق، موفق شده یکی از بهترین نقشآفرینیهای دوران بازیگریاش را ارائه دهد. به ویژه در مقایسه با برخی آثار اخیرش که بازی او در آنها کمی مصنوعی به نظر میرسید، در «رترو» کاملاً طبیعی و روان ظاهر شده است.
موسیقی فیلم نیز یکی از برگهای برنده آن محسوب میشود. سانتوش نارایانان، آهنگساز مطرح سینمای هند، در این فیلم مجموعهای از قطعات ریتمیک و گوشنواز را ارائه داده است. موسیقی متن و ترانهها در کنار فضای پرتنش داستان، به خوبی فضا را برای تماشاگر جذاب میکنند و حتی در لحظاتی که فیلم درگیر ضعفهای روایی میشود، موسیقی به تنهایی میتواند جذابیت را حفظ کند.
سخن آخر
فیلم «رترو» اثری است که اگرچه در نیمه دوم دچار کمی پراکندگی و طولانیشدن برخی صحنهها میشود، اما به لطف کارگردانی پرشور، بازی درخشان سوریا، موسیقی شنیدنی و صحنههای خیرهکننده، همچنان میتواند یکی از جذابترین آثار سینمای هند در سال ۲۰۲۵ به شمار آید؛ فیلمی که با ترکیب اسطوره، عشق، خشونت و فانتزی، تجربهای متفاوت را به مخاطبانش ارائه میدهد.
