«حصر» و فرصتی طلایی به نام عید غدیر

به گزارش رویداد۲۴ در طی هفت سالی که از شروع دوران حصر آقایان موسوی، کروبی و خانم رهنورد می‌گذرد، در دوره‌های زمانی گوناگون و به فراخور مناسبت‌های پیش‌آمده، مسئله حصر و نحوه تداوم یا اتمام آن، در صدر اخبار کشور قرارگرفته و اظهارات و مطالب گوناگونی در رابطه با آن مطرح‌شده است. 

برخی افراد از رفع موانع و لزوم خاتمه یافتن حصر، سخن به میان آورده‌اند و برخی دیگر، از تداوم حصر تا انتهای حیات محصورین، سخن رانده‌اند و مطلب نگاشته‌اند. برخی حتی پا را فراتر نهاده و از اعدام محصورین گفته‌اند و در مقابل نیز برخی با غیرقانونی دانستن حصر، اعاده حیثیت را حق محصورین دانسته‌اند.

به‌هرحال این موضوع در طی سال‌های گذشته، فرصت و انرژی بسیاری را از کشور گرفته است و به نظر می‌رسد تداوم آن، در طولانی‌مدت به ضرر کشور و منافع ملی خواهد بود. ضمن آنکه اگر وفات محصورین در دوران حصر به وقوع بپیوندد معضلی بزرگ برای کشور ایجاد خواهد شد و بار دیگر، انرژی و توان کشور را که بیش از هر زمان دیگری باید به آبادانی و پیشرفت کشور معطوف شود در موضوعاتی قابل‌پیشگیری صرف خواهد کرد که نتیجه مفیدی نخواهد داشت و تبعات نامناسبی را گریبان گیر منافع کشور خواهد کرد.

اگرچه محصورین بارها بر محاکمه خویش در دادگاه صالحه تأکید کرده‌اند و خواستار فراهم شدن فرصت دفاع بوده‌اند و در مقابل، قوه قضائیه نیز تأکید کرده است که کیفرخواست محصورین را آماده کرده و پس از اتمام حصر، آماده تشکیل دادگاه است اما به نظر می‌رسد صلاح ملک و مملکت، گذشت و بردباری طرفین و اتمام این مسئله است و کشمکش، کاری از پیش نخواهد برد.

مادامی‌که طرفین قضایای سال 88 به‌صورت یک‌جانبه به قاضی بروند و با خود بیندیشند که باید بر مواضع گذشته خویش، پافشاری کنند و همچنان اولویت را مصالحی غیر از مصلحت کشور قرار دهند هیچ‌گاه این مسئله، ختم به خیر نخواهد شد. 

مبنای سیاست برآمده از دین بر این اصل قرار یافته که هیچ‌گاه نباید مصلحت جامعه اسلامی را فدای مطامع شخصی کرد و هیچ‌گاه نباید خواسته اکثریت جامعه را مبنای کشمکش و درگیری در میان افراد و درنتیجه، ایجاد بی‌اعتمادی به حکومت کرد.

اگر امیرالمونین (ع) مقتدای طرفین است و همگان بر اقتدای به او تأکید دارند و خود را واقف بر اصول عملکردی این امام همام می‌دانند باید بدانند ایشان برای مصلحت جامعه مسلمین، از حق پایمال‌شده خود چشم‌پوشی کرد و برای حفظ اتحاد مسلمانان و مقابله با طمع‌ورزی دشمنان، از ایجاد نزاع داخلی و کشمکش درونی ممانعت به عمل آورد و حتی برای پیشبرد صحیح امور جامعه؛ هرگاه که از او خواسته شد، به‌عنوان مشورت دهنده امین و مشاوری دانا برای خلفای حاکم، ایفای نقش کرد. 

به همین ترتیب باید به عملکرد امیرالمومنین (ع) در دوران حکومت خویش و در قبال منتقدان و مخالفان ناراضی از اعمال برخی شیوه‌های حکومتی توجه کرد و رفق و مدارای ایشان را سرلوحه عملکرد خویش برای برخورد مناسب با مخالفان قرارداد و انتقاد از شیوه حکومت‌داری و ابراز مخالفت علنی با حاکمان را حق مردم و منتقدان دانست.

علی علیه‌السلام که معصوم و امام منصوب از جانب پروردگار بود هیچ‌گاه مخالفان خویش را خارج از دین و مرتد، خطاب نکرد و آزادی عمل و بیان مناسبی را برای مخالفان غیرمسلح فراهم کرد.

اکنون‌که پس از برگزاری انتخابات شکوهمند ریاست جمهوری در نظام مقدس اسلامی، مردم فهیم ایران، بار دیگر تفکری را حاکم کردند که بر مدارا و صلح با جهانیان تأکید دارد و اکنون‌که ایران اسلامی، باتجربه برجام توانسته است معضلی دوازده‌ساله را تمام‌شده فرض کند که هم حقوق هسته‌ای خود را تثبیت کرده است و هم به بیگانگان، اطمینان داده است که در پی دستیابی به سلاح هسته‌ای نیست و اصطلاحاً برد-برد را محقق ساخته است و در آستانه عید الله الاکبر که ایرانیان و شیعیان جهان، شادی مضاعفی برای انتصاب امیرالمومنین (ع) به‌جایگاه امامت و ولایت دارند و علی علیه‌السلام را مقتدای خویش می‌پندارند، چقدر مناسبت دارد که باتدبیر نظام و گزینش مصلحت به‌جای کشمکش توسط طرفین، روز عید سعید غدیر برای کشور، روز رفع حصر محصورین و بازگشت دوستی و رفاقت و همکاری برای اعتلای ایران اسلامی و پایان معضلی هشت‌ساله باشد.