نان یا حجاب؛ اختلاف اساسی در اولویت‌های سیاست‌گذاری | چرا سخنان استاندار مازندران خبرساز شد؟

رویداد۲۴| اظهارنظر استاندار مازندران درباره اولویت معیشت بر حجاب، موجی از واکنش‌های سیاسی و رسانه‌ای به‌دنبال داشت؛ جدالی که از سالن روز خبرنگار آغاز شد و با پاسخ تند یک نماینده مجلس ابعاد تازه‌ای پیدا کرد.

ماجرا از آنجا شروع شد که مهدی یونسی رستمی، استاندار مازندران، در مراسم گرامیداشت روز خبرنگار گفت: «تا وقتی مردم گرسنه‌اند، به عفاف و حجاب اعتقادی ندارم.» جمله‌ای کوتاه، اما پرحاشیه که بلافاصله واکنش فعالان سیاسی، کاربران فضای مجازی و برخی مسئولان را برانگیخت.

یونسی رستمی ساعاتی بعد توضیح داد که منظورش نادیده گرفتن ارزش‌های دینی نبوده و سخنانش به‌درستی منتقل نشده است. او تاکید کرد: «به اصول ارزشی و دینی اعتقاد دارم، اما اولویت فعلی کشور حل مشکلات معیشتی مردم است. اجرای لایحه عفاف و حجاب نیازمند زمان‌شناسی و تدبیر است.» به گفته او، سیاست‌گذاری در حوزه فرهنگ و دین باید هم‌زمان با رسیدگی به اقتصاد و سفره مردم پیش برود تا اثربخش باشد.

این نگاه، ریشه‌ای دیرینه در فرهنگ ایرانی و اسلامی دارد. قدیمی‌ها گفته‌اند: «شکم گرسنه، دین و ایمان ندارد» و مولانا در دفتر چهارم مثنوی نیز آورده است: «آدمی اول حریص نان بود». معنای مشترک این حکمت‌ها آن است که وقتی نیاز‌های اولیه زندگی برآورده نشود، سخن از ارزش‌ها و آرمان‌ها کمتر به دل می‌نشیند.

با این حال، توضیحات استاندار مانع از ادامه حملات نشد. مجتبی زارعی، نماینده مجلس، با لحنی تند گفت: «اگر دربان استانداری مازندران بودم، استاندار بی‌لیاقت مازندران را به داخل استانداری راه نمی‌دادم!» او با تأکید بر تاریخ شهادت و فرهنگ این استان هشدار داد که چنین اظهاراتی می‌تواند به سرمایه اجتماعی آسیب بزند.

این اختلاف نظر، بازتاب همان شکاف قدیمی در سیاست‌گذاری کشور است: آیا باید ابتدا سفره مردم را پر کرد و سپس به اجرای سیاست‌های فرهنگی پرداخت، یا هر دو مسیر را هم‌زمان و بدون تقدم دنبال کرد؟ حاشیه‌های پیش‌آمده نشان داد که حتی یک جمله، وقتی پای اولویت‌ها به میان می‌آید، می‌تواند آینه‌ای از اختلاف‌های عمیق‌تر در مدیریت کشور باشد.

بسیاری از تحلیلگران معتقدند در شرایط فعلی اقتصاد ایران، سخنان استاندار بیش از آنکه حمله به ارزش‌ها باشد، یادآوری این واقعیت است که سیاست‌گذاری فرهنگی بدون تأمین حداقل‌های معیشتی، نتیجه مطلوبی نخواهد داشت.

در نهایت، این کشمکش نه فقط جدالی شخصی، که نشانه‌ای از اختلاف نگاه در اولویت‌بندی مسائل کشور است؛ اختلافی که به نظر می‌رسد در آینده نیز بار‌ها تکرار شود.