تاریخ انتشار: ۱۲:۰۶ - ۱۳ فروردين ۱۴۰۰
رویداد۲۴ گزارش می‌دهد؛

مردم همیشه نامحرمند!/ چرا از ماجرای افزایش قیمت بنزین عبرت نمی‌گیرید؟

قرارداد ایران و چین بدون انتشار جزییات آن و در پنهانکاری مطلق امضا شد و همین مسئله به اعتراض بخشی از افکار عمومی منجر شد. در موضوعات مشابه تصمیم‌گیری برای افزایش قیمت بنزین و واردات واکسن خارجی در خفا انجام شده بود و ظاهرا حاکمیت تمایل دارد تصمیم‌های مهم را بدون اطلاع مردم بگیرد.

جزییات قرارداد ایران و چین

رویداد۲۴ امیدکاجیان: تلخ‌تر از همه تفاسیر و گمانه زنی‌ها درباره قرارداد ۲۵ ساله ایران و چین یا موانع ورود واکسن معتبر و روند کند آن، عبرت نگرفتن و درس نیاموختن ساختار از تجربیات تلخ گذشته است. اتفاقی که لجبازی کودکانه مسئولان را به چشم مردم می‌آورد و گاه مردم در آن نقشی ندارند؛ مشابه آنچه ظریف می‌گفت «ما خودمان انتخاب کردیم که اینگونه زندگی کنیم.»

اینبار هم آنچه مردم را به ستوه آورده، نامحرم دانسته شدنشان است؛ هم درباره قرارداد ۲۵ ساله چین هم قرارداد آتی روسیه و هم درباره عدم ورود واکسن‌های معتبر و البته کندی و سردرگمی واکسیناسیون در داخل ایران؛ در کنار آمار ضد و نقیض آن. مواردی که مشخصا سرنوشت مردم به آن گره خورده، اما آلوده به شعارزدگی شده است.

در وقایع بنزینی هم آنچه واضح بود تلاش برای پنهان کردن افزایش قیمت بنزین تا لحظه آخر بود؛ موضوعی که نتیجه خود را به سبک و سیاقی که شاهد بودیم نشان داد.

اینبار هم مسئولان و مقامات با ضد و نقیض گویی‌های فراوان خود در مورد دو موضوع (قرارداد و واکسن) عملا با اعصاب و روان مردم بازی می‌کنند. بازی بسیار خطرناکی که می‌تواند تنها باعث افزوده شدن شعله خشم شود، کمااینکه در روز‌های اخیر شاهد اعتراضاتی هم بوده‌ایم. نسیه سخن گفتن مسئولان و عملکرد آن‌ها دراینباره راه را بر خطا رفتن است و تنها بر دیوار بی‌اعتمادی امروزمیان مردم و مسئولان افزون می‌کند.

عدم انتشار قرارداد ایران و چین

عدم انتشار قرارداد ۲۵ ساله اینروز‌ها با برخی اظهارات مقامات کشورمان بیش از گذشته بر گمانه‌زنی‌ها افزوده، گفته‌ها‌ی اخیر مسئولان ایران در باره دلایل این کار (عدم نشر سند) نمکی بر زخم مردم است، یکبار دستیار وزیر امورخارجه در امور آسیا و اقیانوسیه با بیان اینکه سند همکاری ایران و چین ماهیت قرارداد موافقتنامه ندارد، می‌گوید الزام قانونی در انتشار آن نیست و یکبار علی ربیعی سخنگوی دولت انتشار این سند را منوط به موافقت چین می‌داند که البته تاکنون، چون موافقتی دراینباره از سوی این کشور صورت نگرفته پس انتشار هم نمی‌یابد و خود این موضوع باردیگر شائبه تسلط چین را مطرح می‌سازد و البته که طفره رفتن از پذیرش انتشار سند به زبان متفاوت و سیاستمدارانه.

در سویی دیگر حتی در باره نکاتی که جسته و گریخته درباره فواید این قرارداد هم می‌شنویم ابهاماتی وجود دارد که در موردش سخنی گفته نشده است. مثلا ایران به تعهدات نفتی چین دراین باره می‌بالد، اما باید به این سوال نیز پاسخ دهد که در کجای قرارداد تضمینی وجود دارد که ایران که اکنون طرف قراردادش شرکت‌های چینی هستند، مانع از تکرار خاطره تلخ شرکت چینی CNPC شوند که قرار بود به جای توتال فرانسه بیاید، اما کار را در تحریم‌ها رها کرد همان طور که در پارس جنوبی چنین کردند. از سویی قراراست تخفیف‌های نفتی به این کشور چه میزان باشد؟

سال گذشته ایران و چین کمترین تجارت‌ها را طی ۱۶ سال اخیر داشته‌اند و طبق آمار تا پایان سال ۲۰۲۰ حجم مبادلات ایران و چین حدود ۱۶ میلیارد دلار بود که با احتساب فروش غیررسمی نفت باز هم به ۲۰ میلیارد دلار نمی‌رسد. با این شرایط چگونه می‌توان به مقوله سرمایه گذاری این کشور امید داشت؟ از سویی همین الان نیز چین میلیارد‌ها دلار از پول ایران را بلوکه کرده است. هرچند مسائلی مثل عدم پذیرش fatf راهم باید درنظر بگیریم.

در چنین شرایطی در اقدامی لجوجانه باقی مسئولین می‌گویند قرار است با روس‌ها نیز ازاین قرارداد‌های بلند مدت ببندیم. اما تاریخ از بدعهدی‌های روسیه هم در قرارداد‌ها لبریز است. عملیات نیرو گاه اتمی بوشهر که ساخت آن در سال ۵۴ شروع و آلمانی‌ها تا سال ۵۷، ۷۵ درصد واحد اول و ۶۵ درصد واحد دوم آن را به تکمیل رسانده بودند، بعد از انقلاب متوقف شد تا سال ۱۳۷۴ قراردادی بین روسیه و ایران برای تکمیل نیروگاه اتمی بوشهر بسته شود. قرار بود ۸ ساله نیروگاه اتمی بوشهر توسط روس‌ها راه اندازی شود... اما آن هشت سال شد ۱۶ سال. آن هم راه‌اندازی‌ای که مطمئنا تمام و کمال نبود!

نیرو گاه اتمی بوشهر تنها خلف وعده روس‌ها نیست. اتفاق مشابهی در باره تحویل اس ۳۰۰ به ایران را نیز شاهد بودیم قراردادی که روسیه با ایران بست، پول‌هایی که از کشورمان گرفته شد، ولی به دلیل تحریم‌های آمریکا و همپیمانی روسیه با این تحریم‌ها، تحویل اس ۳۰۰ چندین سال به طول انجامید. یا زمانی که سو خو ۳۰ را قرار بود به ایران بدهند.

یادمان هم نرفته شرکت لوک اویل نفتی روسیه در میادین نفتی آب تیمور و منصوری قرار بود فعالیت کند، اما به محض تحریم‌ها‌ی یکجانبه آمریکا ایران را ترک کرد. این‌ها تنها بخشی از شواهدی هستند که نشان میدهد روس‌ها نیز در قراردادهایشان همان قدر قابل اطمینان هستند که چینی‌ها. اصلا چرا راه دور برویم مگر آن‌ها به تعهداتشان در ارسال واکسن‌ها عمل کردند.


بیشتر بخوانید: دو فرضیه درباره قرارداد ۲۵ ساله ایران و چین/ ایران به پمپ بنزین چین تبدیل می‌شود؟


به گزارش رویداد۲۴ درباره موضوع واکسن نیز هم چین و هم روسیه بنا به گواه خود مقامات ایران خلف وعده کردند. تحریم خودخواسته ایران در عدم ورود واکسن‌های فایزر و مدرنا که امروز آزمون خود را به خوبی در جهان پس داده‌اند و اصرار بر ادامه این روند و عدم تغییر نظرات و توان مسئولین ذیربط در رفع این تحریم خود خواسته امروز باعث شده تا ایران با وجود اینکه در میان کشور‌های مبتلا به کرونا جزو نخستین کشورهاست در عملیات واکسیناسیون ضعیفترین حالت‌های ممکن را داشته باشد و در همین حالت همان واکسن‌های اسپوتینک روسیه و سینوفارم چینی نیز قطره چکانی و البته در شرایطی به ایران داده می‌شود که ایران به جز مسئله بد عهدی‌ها و عدم واکسیناسیون به موقع دراین زمینه هنوز ننتوانسته رضایت مردم را درباره اعتبار این واکسن‌ها نیز جلب کند.

قرارداد ایران و چین، یا موضوع واکسناسیون و افزایش قیمت بنزین نخستین موضوعاتی نیست که در آن حاکمیت نیمی از واقعیت را به مردم گفته باشد. در تمام اتفاقات مشابه مردم ناگهان متوجه می‌شوند تصمیمی گرفته شده که در آن حضوری ندارند یا حضورشان نادیده گرفته می‌شود. در تمام این موارد اعتراضات مردم پیامد تصمیمات بوده؛ اعتراضاتی که گاه مشابه ماجرای افزایش قیمت بنزین به جان صدها نفر از هموطنانمان ختم می‌شود! با این حال حاکمیت در این مسیر همچنان به گام‌های خود استوار است و نیازی به قبول افکار عمومی ندارد!

خبر های مرتبط
خبر های مرتبط
نظرات شما
پیشخوان