گزارش رویداد۲۴ به بهانه ماهی‌گیری قالیباف و رضایی از آب گل آلود یک آسیب اجتماعی
خواب‌زدگی انتخاباتی به بهانه «گور خوابی»
«آقای روحانی! ۶ ماه نخست خوش‌آمدگویی و تبریک‌های ریاست جمهوری به پایان رسیده است؛ الان سال چهارم است. سال پاسخگویی‌ست. کاری کنید تا آلام مردم التیام بخشد». این عبارتی است که محسن رضایی کاندیدای ریاست جمهوری سال۹۲ به تازگی در صفحه شخصی‌اش در فضای مجازی منتشر کرده است.
رویداد۲۴- «آقای روحانی! ۶ ماه نخست خوش‌آمدگویی و تبریک‌های ریاست جمهوری به پایان رسیده است؛ الان سال چهارم است. سال پاسخگویی‌ست. کاری کنید تا آلام مردم التیام بخشد». این عبارتی است که محسن رضایی کاندیدای ریاست جمهوری سال۹۲ به تازگی در صفحه شخصی‌اش در فضای مجازی منتشر کرده است.
این در حالی است که این روز‌ها بهانه‌گیری و انتقاد از دولت حسن روحانی شکل جدیدی به خود گرفته و با گذشته تفاوت‌های معناداری پیدا کرده است. با این وجود باید به انتقادات برخی افراد مانند محسن رضایی و محمد باقر قالیباف نسبت به دولت حسن روحانی از دیدگاهی دیگر نگاه کرد و آن را با بقیه متمایز دانست.
شهردار تهران نیز در نامه‌ای به بهانه گورخوابی برخی افراد در گورستان نصیر آباد شهریار دولت حسن روحانی را آماج حملات خود قرار داده است.
شهردار تهران در نامه خود آورده است: «مردم ما حق دارند که مسوولان خود را در این زمینه بازخواست کنند و مسوولان باید شرمگین وجود چنین حقایقی در جامعه باشند. همه دولت‌ها درباره این زخم کهنه نقش دارند اما قطعا این معضلات محصول نوع نگاه سرمایه‌داری و اشرافی در اداره کشور و جامعه است گورخوابی بخش عریان و عیان این معضلات است و این مدل مدیریت کشور آسیب‌ها و معضلات پنهانی نیز به همراه خود دارد که ضربات کاری تری بر پیکره این نظام وارد می‌کند».
با این وجود چند سوال اساسی در این زمینه وجود دارد. نخست اینکه چرا محسن رضایی و محمد باقر قالیباف که در طول سه سال و چند ماه گذشته به صورت جسته و گریخته از حسن روحانی انتقاد می‌کردند به یک‌باره انتقادات خود را آشکار کرده و به محابا دولت را مورد نقد آشکار خود قرار می‌دهند؟ چه اتفاقی در حال رخ دادن است که قالیباف و رضایی را به این نتیجه رسیده که وجود خود را بیشتر در عرصه سیاسی ظهور و بروز بدهند؟ و از همه مهم‌تر اینکه چرا دو تن از شکست خوردگان انتخاباتی که هر کدام دوبار در انتخابات ریاست جمهوری ناکام بوده‌اند «تقیه» را کنار گذاشته و برای مقابله با حسن روحانی وارد میدان شده‌اند؟.
بدون شک برای پاسخ به این سوالات باید چهار نکته را در نظر گرفت و آن‌ها را تحلیل و بررسی کرد. نخست اینکه در شرایط کنونی اصولگرایان که عزم خود را برای چهارساله کردن دولت حسن روحانی جزم کرده‌اند با فقدان گزینه جدی برای رقابت با وی مواجه هستند.
در نتیجه افرادی مانند محسن رضایی و محمد باقر قالیباف که از شهرت اسمی و تصویری در انتخابات برخودار هستند به قلقلک افتاده‌اند که از آّب گل آلود اصولگرایی برای خود ماهی بگیرند و چنان رفتار کنند که اصولگرایان برای دعوت از آن‌ها برای انتخابات پیش رو تحریک شوند.
قالیباف و رضایی به خوبی به این نکته آگاهی دارند که اصولگرایان در انتخابات ریاست جمهوری آینده گزینه مورد نظر خود را دعوت به حضور نمی‌کنند و بلکه به وی تکلیف می‌کنند. در نتیجه این بهترین فرصت برای چنین افرادی است که سودای صندلی اول پاستور را دارند اما فرصت بروز و ظهور آن را پیدا نمی‌کنند.
نکته دوم اینکه محسن رضایی و محمد باقر قالیباف هر دو نظامی هستند و از فضای نظامی وارد فضای سیاسی کشور شده‌اند. روحیه نظامی‌گیری نیز معمولا با فضای مدنی سازگاری زیادی ندارد.
به همین دلیل این افراد تلاش می‌کنند با نشان دادن نوعی انعطاف در فضای مدنی حسن روحانی را به چالش بکشند تا نشان دهند که دارای پتانسیل بالایی در فضای مدنی و سیاسی هستند.
به همین دلیل است که قالیباف که مدعی مدیریت جهادی است دولت حسن روحانی را به مدیریت سرمایه‌داری متهم می‌کند.
نکته سوم اینکه بهانه گورخوابی برخی افراد در شهریار که قلب بسیاری از مردم کشور را جریحه دار کرده است نوعی بهانه پوپولیستی است که افکار عمومی را نسبت به دولت حسن روحانی بدبین کند و دولت را مسبب اصلی این فاجعه انسانی بداند.
در نتیجه قالیباف و رضایی با شگردهای پوپولیستی تلاش می‌کنند از محبوبیت طرف مقابل بکاهند و از سوی دیگر خود را مدافع بیچارگان و در راه‌ماندگان نشان دهند تا افکار عمومی متوجه وجود آن‌ها شود.
این در حالی است که دوران مدیریت قالیباف در شهرداری تهران با اما و اگر‌های زیادی همراه بوده و پشت پرده بسیاری از اتفاقات دوران مدیریت وی در شهرداری هنوز در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.
از سوی دیگر محسن رضایی قرار دارد که رویکرد خود را تغییر داده و از تئوری‌های لیبرالیستی در اقتصاد در انتخابات ریاست جمهوری به رویکرد پوپولیستی روی آورده است. و نکته چهارم اینکه پاسخ رییس جمهور به نامه یک هنرمند در زمینه گورخوابی برخی افراد از یک تریبون رسمی نشان دهنده بلوغ سیاسی و حساسیت بیش از اندازه حسن روحانی به دردمندان است.
در نتیجه باید این نکته را در نظر داشت که روحانی بیش از هر فردی به عمق فاجعه پی برده است و به همین دلیل نیز در یک تریبون رسمی نسبت به این مسأله مهم واکنش نشان می‌دهد. از سوی دیگر روحانی به خوبی به این نکته توجه دارد که راه حل این مسأله گره زدن آن به انتخابات ریاست جمهوری نیست و بلکه راه حل آن به گردن گرفتن مسئولیت چنین فجایعی توسط مسئولان مربوطه است.
این در حالی است که هر کدام از مسئولان مانند وزیر کشور، شهردار تهران و استانداری تهران مسئولیت این اقدام را به گردن دیگری انداخته‌اند و هیچ کدام راه حل اصولی در این زمینه در پیش نگرفته‌اند.
این در حالی است که این روز‌ها بهانه‌گیری و انتقاد از دولت حسن روحانی شکل جدیدی به خود گرفته و با گذشته تفاوت‌های معناداری پیدا کرده است. با این وجود باید به انتقادات برخی افراد مانند محسن رضایی و محمد باقر قالیباف نسبت به دولت حسن روحانی از دیدگاهی دیگر نگاه کرد و آن را با بقیه متمایز دانست.
شهردار تهران نیز در نامه‌ای به بهانه گورخوابی برخی افراد در گورستان نصیر آباد شهریار دولت حسن روحانی را آماج حملات خود قرار داده است.
شهردار تهران در نامه خود آورده است: «مردم ما حق دارند که مسوولان خود را در این زمینه بازخواست کنند و مسوولان باید شرمگین وجود چنین حقایقی در جامعه باشند. همه دولت‌ها درباره این زخم کهنه نقش دارند اما قطعا این معضلات محصول نوع نگاه سرمایه‌داری و اشرافی در اداره کشور و جامعه است گورخوابی بخش عریان و عیان این معضلات است و این مدل مدیریت کشور آسیب‌ها و معضلات پنهانی نیز به همراه خود دارد که ضربات کاری تری بر پیکره این نظام وارد می‌کند».
با این وجود چند سوال اساسی در این زمینه وجود دارد. نخست اینکه چرا محسن رضایی و محمد باقر قالیباف که در طول سه سال و چند ماه گذشته به صورت جسته و گریخته از حسن روحانی انتقاد می‌کردند به یک‌باره انتقادات خود را آشکار کرده و به محابا دولت را مورد نقد آشکار خود قرار می‌دهند؟ چه اتفاقی در حال رخ دادن است که قالیباف و رضایی را به این نتیجه رسیده که وجود خود را بیشتر در عرصه سیاسی ظهور و بروز بدهند؟ و از همه مهم‌تر اینکه چرا دو تن از شکست خوردگان انتخاباتی که هر کدام دوبار در انتخابات ریاست جمهوری ناکام بوده‌اند «تقیه» را کنار گذاشته و برای مقابله با حسن روحانی وارد میدان شده‌اند؟.
بدون شک برای پاسخ به این سوالات باید چهار نکته را در نظر گرفت و آن‌ها را تحلیل و بررسی کرد. نخست اینکه در شرایط کنونی اصولگرایان که عزم خود را برای چهارساله کردن دولت حسن روحانی جزم کرده‌اند با فقدان گزینه جدی برای رقابت با وی مواجه هستند.
در نتیجه افرادی مانند محسن رضایی و محمد باقر قالیباف که از شهرت اسمی و تصویری در انتخابات برخودار هستند به قلقلک افتاده‌اند که از آّب گل آلود اصولگرایی برای خود ماهی بگیرند و چنان رفتار کنند که اصولگرایان برای دعوت از آن‌ها برای انتخابات پیش رو تحریک شوند.
قالیباف و رضایی به خوبی به این نکته آگاهی دارند که اصولگرایان در انتخابات ریاست جمهوری آینده گزینه مورد نظر خود را دعوت به حضور نمی‌کنند و بلکه به وی تکلیف می‌کنند. در نتیجه این بهترین فرصت برای چنین افرادی است که سودای صندلی اول پاستور را دارند اما فرصت بروز و ظهور آن را پیدا نمی‌کنند.
نکته دوم اینکه محسن رضایی و محمد باقر قالیباف هر دو نظامی هستند و از فضای نظامی وارد فضای سیاسی کشور شده‌اند. روحیه نظامی‌گیری نیز معمولا با فضای مدنی سازگاری زیادی ندارد.
به همین دلیل این افراد تلاش می‌کنند با نشان دادن نوعی انعطاف در فضای مدنی حسن روحانی را به چالش بکشند تا نشان دهند که دارای پتانسیل بالایی در فضای مدنی و سیاسی هستند.
به همین دلیل است که قالیباف که مدعی مدیریت جهادی است دولت حسن روحانی را به مدیریت سرمایه‌داری متهم می‌کند.
نکته سوم اینکه بهانه گورخوابی برخی افراد در شهریار که قلب بسیاری از مردم کشور را جریحه دار کرده است نوعی بهانه پوپولیستی است که افکار عمومی را نسبت به دولت حسن روحانی بدبین کند و دولت را مسبب اصلی این فاجعه انسانی بداند.
در نتیجه قالیباف و رضایی با شگردهای پوپولیستی تلاش می‌کنند از محبوبیت طرف مقابل بکاهند و از سوی دیگر خود را مدافع بیچارگان و در راه‌ماندگان نشان دهند تا افکار عمومی متوجه وجود آن‌ها شود.
این در حالی است که دوران مدیریت قالیباف در شهرداری تهران با اما و اگر‌های زیادی همراه بوده و پشت پرده بسیاری از اتفاقات دوران مدیریت وی در شهرداری هنوز در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.
از سوی دیگر محسن رضایی قرار دارد که رویکرد خود را تغییر داده و از تئوری‌های لیبرالیستی در اقتصاد در انتخابات ریاست جمهوری به رویکرد پوپولیستی روی آورده است. و نکته چهارم اینکه پاسخ رییس جمهور به نامه یک هنرمند در زمینه گورخوابی برخی افراد از یک تریبون رسمی نشان دهنده بلوغ سیاسی و حساسیت بیش از اندازه حسن روحانی به دردمندان است.
در نتیجه باید این نکته را در نظر داشت که روحانی بیش از هر فردی به عمق فاجعه پی برده است و به همین دلیل نیز در یک تریبون رسمی نسبت به این مسأله مهم واکنش نشان می‌دهد. از سوی دیگر روحانی به خوبی به این نکته توجه دارد که راه حل این مسأله گره زدن آن به انتخابات ریاست جمهوری نیست و بلکه راه حل آن به گردن گرفتن مسئولیت چنین فجایعی توسط مسئولان مربوطه است.
این در حالی است که هر کدام از مسئولان مانند وزیر کشور، شهردار تهران و استانداری تهران مسئولیت این اقدام را به گردن دیگری انداخته‌اند و هیچ کدام راه حل اصولی در این زمینه در پیش نگرفته‌اند.
بهتر بود در قضیه گورخواب ها جناب قالیباف توضیح می دادند که به جای بیلبوردهای تبلیغاتی و از محل تراکم فروشی های شهر چقدر در تهیه گرم خانه برای معتادان نقش داشته اند؟ من فردی سیاسینیستم. اما آیا رواست به جای جبران کوتاهی خود فرار به جلو داشته و دیگران را منهم کنیم؟ 
