نقد و بررسی فیلم گوزن های اتوبان| فیلمی که نظر داوران جشنواره فجر ۱۴۰۳ را جلب کرد

رویداد۲۴ | مازیار وکیلی: گوزن‌های اتوبان فیلمی محصول سال ۱۴۰۳ است که در آخرین روز جشنواره فیلم فجر در سینمای مطبوعات به نمایش درآمد. تهیه کنندگی و کارگردانی این فیلم به عهده ابوالفضل صفاری است که پیش از این فیلم‌هایی مانند انتهای زمین، از تهران تا بهشت و یک کامیون غروب را کارگردانی کرده است. داستان فیلم گوزن‌های اُتوبان درباره یک پیک موتوری بنام عابس است که طی یک اتفاق دنبال ماشین بلاگر معروفی می‌افتد. بلاگر که خیال می‌کند عابس خفت‌گیر است به حضور او واکنش نشان می‌دهد غافل از این که گوشی بلاگر روی لایو ایستاگرام است و تمام این اتفاقات به صورت زنده پخش و در فضای مجازی وایرال می‌شود.

در این فیلم بازیگران مطرحی مانند نوید پورفرج، الناز شاکردوست، پیمان قاسم خانی و بهنوش بختیاری بازی می‌کنند. فیلم با کاندیداتوری‌های پر تعداد خود سر و صدای زیادی در جشنواره فیلم فجر به پا کرد.

گوزن‌های اتوبان در نقد فضای مجازی

همیشه فیلم‌هایی که به نقد فضای مجازی و حضور در شبکه‌های اجتماعی می‌پردازند مورد توجه مدیران فرهنگی کشور بودند و مدیران تلاش می‌کردند از فیلم سازانی که در فیلم هایشان به این مضمون می‌پردازند تقدیر کنند.

بیشتر بخوانید: نقد و بررسی فیلم شمال از جنوب غربی| محصول بنیاد روایت فتح با بازی مصطفی زمانی

 گوزن‌های اُتوبان هم از این قاعده مستثنی نیست و توانسته با استفاده شعاری از موضوع فضای مجازی توجهات زیادی را به خود جلب کند و در بخش‌های مختلف جشنواره فیلم فجر کاندیدای دریافت جایزه شود.

یکی از مشکلات داوری‌های جشنواره فیلم فجر توجه بیش از اندازه هیئت داوران به مضمون فیلم‌ها است. هیئت داوران همیشه فیلم‌هایی که به مضمون مورد علاقه مدیران فرهنگی می‌پردازند توجه می‌کنند فارغ از این که فیلم مورد نظر چه کیفیتی داشته باشد. همین شکل جایزه دادن هم هست که باعث شده اعتبار جوایز جشنواره فیلم فجر از بین برود و دیگر کسی آن را جدی نگیرد.

آیا گوزن‌های اتوبان فیلم خوبی است؟

گوزن‌های اُتوبان بد شروع نمی‌شود. کارگردان موفق می‌شود در همان ابتدایی تماشاگر را با داستان و شخصیت‌ها آشنا کند. این شروع گیرا باعث می‌شود تماشاگر درباره سرنوشت شخصیت‌ها کنجکاو و علاقه‌مند شود. اما مشکل فیلم درست بعد از این مقدمه نسبتاً جذاب آغاز می‌شود.

فیلم ساز به جای پرورش درست این موضوع جذاب و متفاوت شروع به شعار دادن و بیانیه سر دادن در باب بد بودن فضای مجازی می‌کند و فیلمی را که متفاوت آغاز شده بود را به بی راهه می‌کشاند. شاید اگر کارگردان به جای سر دادن شعار به داستان فیلم و سرگذشت شخصیت‌ها توجه می‌کرد گوزن‌های اُتوبان تبدیل به یکی از بهترین فیلم‌های جشنواره می‌شد. اما صفاری به جای تمرکز بر روی شخصیت‌ها و استفاده درست و اصولی از آن‌ها در دل درام ترجیح داده شعار بدهد و همین شعار‌ها هم گوزن‌های اتوبان را تبدیل به فیلمی ضعیف کرده که از پس روایت درست قصه خود هم برنمی آید.

البته فیلم به مدد بازیگران سرشناس و قصه ملتهبش گیشه خوبی خواهد داشت. اما بسیار بعید است تبدیل به فیلمی ماندگار در سینمای ایران شود. گوزن‌های اُتوبان مانند سریال این روز‌های تلویزیون یعنی فریبا بیشترین آسیب را از ساختار شعاری و فاقد جذابیت خود می‌خورد. هر چند که به نظر می‌رسد گوزن‌های اُتوبان بتواند مانند سریال فریبا به طور موقت مورد استقبال بگیرد، اما به دلایل ضعف‌های زیادی که دارد خیلی زود و به راحتی فراموش می‌شود.