معرفی فیلم غریزه | عاشقانه‌ای متفاوت از سیاوش اسعدی

رویداد۲۴ | فیلم غریزه جدیدترین ساخته سیاوش اسعدی، اثری عاشقانه و پرجزئیات است که در اواخر دهه ۴۰ خورشیدی روایت می‌شود. این فیلم، با حضور بازیگرانی، چون امین حیایی، پانته‌آ پناهی‌ها و ژاله صامتی، به‌همراه معرفی چند چهره جدید، یکی از شاخص‌ترین آثار بخش خارج از مسابقه جشنواره فیلم فجر بود. داستان فیلم درباره عشقی نوجوانانه و پرشور است که در فضایی ییلاقی و روستایی شکل می‌گیرد و با رخدادی تلخ، مسیر زندگی شخصیت‌ها را به شکلی غیرمنتظره تغییر می‌دهد. 

بازیگران و عوامل فیلم غریزه

در ترکیب بازیگران فیلم غریزه نام‌های آشنایی، چون امین حیایی، پانته‌آ پناهی‌ها، ژاله صامتی، پردیس پورعابدینی، لادن ژاوه‌وند و افشین سنگ‌چاپ به چشم می‌خورد. در کنار آنها، حضور دو بازیگر نوجوان تازه‌کار نیز به فیلم رنگ و بویی تازه داده است. سیاوش اسعدی علاوه بر کارگردانی، نویسندگی فیلم را نیز به‌همراه نیما نادری برعهده داشته و با گروهی حرفه‌ای همکاری کرده است. از جمله عوامل شاخص می‌توان به علی قاضی (مدیر فیلمبرداری)، امین میرشکاری (مدیر صدابرداری)، مشکین مهرگان (طراح دکور و لباس)، عباس عباسی (طراح گریم) و محمد یمینی (مدیر تولید و مجری طرح) اشاره کرد. نتیجه این همکاری دقیق، خلق فیلمی چشم‌نواز از نظر بصری است که رنگ و نور در آن، حس عاشقانه داستان را تقویت می‌کند.

بیشتر بخوانید: معرفی فیلم غیبت موجه| اثری با هنرنمایی میترا حجار و ابوالفضل پورعرب

نقد و تحلیل فیلم غریزه؛ میان عشق و نوستالژی

فیلم غریزه از همان آغاز، فضایی شاعرانه و پر از جزئیات بصری دارد. موسیقی فیلم، ساخته فرزین قره‌گوزلو، با الهام از آثار کلاسیک سینما و ترکیب صدا‌های آشنا با ساز‌های ایرانی، به روح فیلم جان بخشیده است. استفاده از ساز‌هایی مانند ماندولین، گیتار و ارکستر زهی، حال‌وهوایی خیال‌انگیز و رویایی به فیلم داده است. اسعدی در این اثر، به‌وضوح از سینمای کلاسیک الهام گرفته؛ از مسعود کیمیایی تا جوزپه تورناتوره، ردپای عشق او به سینما در هر پلان دیده می‌شود. روایت فیلم یادآور «سینما پارادیزو» است؛ داستانی درباره عشق، سینما و بلوغ در روزگاری که شور جوانی با واقعیت تلخ زندگی درمی‌آمیزد.

فیلم در دو بخش اصلی روایت می‌شود: نیمه نخست به عشق پرشور دو نوجوان در فضای روستایی می‌پردازد و نیمه دوم با چرخشی ناگهانی، واقعیتی تلخ و تأمل‌برانگیز را آشکار می‌کند. این ساختار دوگانه باعث شده تماشاگر ابتدا مجذوب لطافت و زیبایی عشق شود و در ادامه، از واقعیت تلخ و سرنوشت شخصیت‌ها تأثیر بگیرد. برخی منتقدان این انتخاب روایی را کش‌دار دانسته‌اند، اما در عین حال معتقدند همین تأخیر در گره‌گشایی، بار احساسی پایان فیلم را افزایش داده است.

موسیقی و تصویر در فیلم غریزه؛ تلفیقی از حس و خیال

یکی از درخشان‌ترین جنبه‌های فیلم غریزه موسیقی آن است که نقش مهمی در انتقال حس عشق و نوستالژی ایفا می‌کند. قره‌گوزلو با ترکیب ملودی‌های اصیل ایرانی و قطعاتی برگرفته از آثار بین‌المللی، فضایی چندلایه خلق کرده که گویی هم به گذشته تعلق دارد و هم به زمان حال. در صحنه‌هایی از فیلم، تماشاگر به‌واسطه موسیقی به یاد فیلم‌های کلاسیک غربی و هندی می‌افتد؛ درحالی‌که در پس‌زمینه، روح فرهنگ ایرانی کاملاً حفظ شده است. این پیوند میان سینمای جهان و بومی‌گرایی ایرانی، از ویژگی‌های مهم سینمای سیاوش اسعدی است که در «غریزه» به اوج خود می‌رسد.

فیلم غریزه و امضای کارگردانی سیاوش اسعدی

غریزه چهارمین ساخته سیاوش اسعدی است و به‌روشنی نشان می‌دهد که او در مسیر رشد و پختگی هنری قرار دارد. این فیلم نه‌تنها از نظر تکنیک و طراحی صحنه پیشرفت قابل‌توجهی نسبت به آثار قبلی او دارد، بلکه از حیث روایت و بازی گرفتن از بازیگران نیز گامی رو به جلو محسوب می‌شود. اسعدی در این اثر، با عشق به سینما و احترام به ریشه‌های فرهنگی، جهانی شخصی خلق کرده است که هم عاشقانه است و هم تلخ، هم بومی است و هم جهانی.

فیلم در نقاط مختلفی از ایران، از منجیل و رودبار تا قزوین، تاکستان و محمدشهر کرج فیلم‌برداری شده و از پرهزینه‌ترین آثار بخش خصوصی در سال‌های اخیر به شمار می‌آید. این گستردگی لوکیشن‌ها و طراحی دقیق دکورها، باعث شده فیلم فضایی کاملاً واقعی و ملموس داشته باشد.

حضور بین‌المللی فیلم غریزه در جشنواره‌ها

فیلم غریزه پس از پایان فیلم‌برداری در مرداد ۱۴۰۰، در سال ۲۰۲۳ در شش جشنواره بین‌المللی از جمله ایمجین ایندیا (مادرید)، الدنبرگ (آلمان)، ایسکیا گلوبال (ایتالیا) و سوفیا منار (بلغارستان) به نمایش درآمد. استقبال از فیلم در این فستیوال‌ها نشان داد که مضمون عشق، نوستالژی و زیبایی بصری آن توانسته با تماشاگران جهانی نیز ارتباط برقرار کند.

در نهایت، غریزه را می‌توان فیلمی دانست که مرز میان عشق و سینما را از میان برداشته است؛ روایتی صادقانه از شوق، رنج و رویای نسل‌هایی که در دل تاریخ معاصر ایران زندگی کردند. این اثر، نه‌فقط یک عاشقانه پر احساس، بلکه ادای دینی شاعرانه به خودِ سینماست.