هنرمندان منتقد معطل تلویزیون نمیمانند
رویداد۲۴-«پرویز و پونه» شخصیتهای کارتونی محبوبی هستند که از طریق شبکههای اجتماعی به مخاطبها معرفی و خیلی زود محبوب میلیونها ایرانی شدند. سروش رضایی، نویسنده و کارگردان مجموعه انیمیشنهای «سوریلند» به جای آنکه تلویزیون را -بهعنوان رسانهای فراگیر- برای عرضه کارهایش انتخاب کند، آثارش را در اینترنت عرضه کرد تا آزادی و خلاقیتش برای طرح نقد، محدود به شعاع دید مدیران تلویزیون نماند.او در واقع با انتخاب شبکههای اجتماعی برای عرضه آثارش خطر کرد، چراکه در آغاز معلوم نبود انیمیشینهایش آنطور که باید دیده میشوند یا خیر؟! وقتی ده سال پیش کارش را شروع کرد، گمان نمیبرد کارهایش با این حجم از استقبال روبهرو شود. یک دهه پیش سالهای اوج وبلاگنویسی و استفاده از شبکه اجتماعی فیسبوک میان کاربرهای ایرانی بود و از این طریق امکانهایی برای عرضه آثار تصویری از مسیری غیر تلویزیون فراهم شد، اما آن دو تکنولوژیهای رسانهای بیشتر متن محور بودند، برخلاف اینستاگرام و تلگرام که عمدتاً تصویرمحور هستند. در آغاز او تنها سازنده انیمیشن با مضمون نقد اجتماعی بود، بعدها کسانی دیگر هم به تولید محتوا در این زمینه پرداختند و آثارشان را در شبکههای اجتماعی عرضه کردند.
سروش رضایی اینترنت و آزادی عملاش را بر همکاری با تلویزیون ترجیح داد، او در اینباره به خبرگزاری ایلنا گفت: «یکبار از طرف صداوسیما برای برنامه گزارش ورزشی پیشنهادهایی شد و من نیز چند اثر ساختم و یک اپیزود نیز پخش شد اما برای پخش کارهای بعدی خیلی بیش از حد محتاطانه عمل کردند که در نهایت من هم دیگر همکاری نکردم و به همین بازار اینترنتی قناعت کردم.» با گسترش شبکههای اجتماعی و تکنولوژیهای رسانهای خیلی وقت است ایدههای خلاق در حوزههای مختلف هنر و ادبیات معطل مجاری رسمی برای عرضه آثارشان نمیمانند و آثارشان را تولید و در شبکههای اجتماعی عرضه و به قضاوت عمومی میگذارند. روایتهای «پرویز و پونه»، چالشهای اجتماعی و فرهنگی جامعه ایرانی را پیش میکشد و کاری به سیاست و تصمیمگیریهای خرد و کلان سیاسی ندارد و به طور مستقیم به نقد قدرت نمیپردازد. این انیمیشنها مسیری است که راه خلق آثار نقادانه در عرصههای اجتماعی را برای این هنرمند جوان باز نگه میدارند. سروش رضایی در اینباره میگوید: «اگر کار سیاسی بسازم وارد یک دستهبندی میشوم که علاقهای به آن ندارم؛ البته مسائلی همچون تلویزیون و فیلترینگ را نقد کردهام اما وارد جریانات سیاسی نشدهام». شبکههای اجتماعی و هنرمندان فعال در این شبکهها خط قرمزها در نقد اجتماعی و فرهنگ عمومی را گسترش دادند و این مزیت ویژه نگاه انتقادی است که برای طرح دیدگاههایش منتظر امکانات آنچنانی نمیماند و از محدودیتهای فنی، فرصتهایی برای خلق و پی گرفتن نگاه انتقادی میسازد.