تا آخر پای فیلمم ایستاده ام!

داستان این مسیر کمی پیچیده اس. خب من بعد از فارغ التحصیلی کمی از تئاتر فاصله گرفتم تا این که پذیرشم برای دانشگاه وین رسید. البته بنا به دلایلی من مجبور شدم قبل از اتمام درسم به ایران برگردم. بعد از برگشت به عنوان بازیگر در یکی دو پروژه سینمایی شرکت کردم. به هرحال از همان زمان تحصیل در رشته تئاتر هم دنیای سینما برایم زیبا و جذاب بود. بعد از یکی دو تجربه ای که در سینما داشتم یک دغدغه برایم به وجود آمد و آن این بود که چرا در این سینمای ما وقتی اثری قرار است سخته شود، با عده ای آدم مواجه می شوی که حس می کنی اصلا دغدغه فرهنگی ندارند. به خصوص وقتی تجربیات خارج از کشورم را با آن چه در اینجا می دیدم مقایسه می کردم، این دغدغه فکری بیشتر می شد. که چرا در سینمای ما برخلاف خیلی کشورهای جهان که برای این تخصص دوره و رشته دانشگاهی وجود دارد، تهیه کننده صرفا کسی است که سرمایه ای دارد، ادبیات خاصی دارد و... این دغدغه من را به اینجا رساند که چرا یک تهیه کننده نباید از صفر تا صد یک اثر سینمایی، از انتخاب یک فیلمنامه تا سایر موارد نقش داشته باشد؟ همین دغدغه مرا به این وادی کشاند. پیش از رسیدن متن خانم نصیری هم البته مثل هر دفتر سینمایی دیگری ما هم با متن هایی مواجه می شدیم که یا خود متن یا کارگردان آن، هیچ کشش و جذابیتی در ما ایجاد نمی کرد. تا این که فیلمنامه خانم نصیری به دست ما رسید. البته من ایشان را به عنوان یک مستند ساز سال ها بود که می شناختم. به هر حال بعد از این که فیلمنامه به دستم رسید و خواندم، دیدم تمام آن مشخصه های مدنظر من را دارد. برای همین و علی رغم آن که بودجه اندکی داشتیم و هیچ کمک مالی دولتی ای هم پشت مان نبود، تصمیم گرفتیم این فیلم را بسازیم. ولی حالا از خروجی کار خیلی راضی ام. فیدبک هایی هم که تا به حال گرفته ایم به واسطه اکران خصوصی ای که در دفتر گذاشتیم و دوستان و اساتیدی مانند آقای طالبی و ناصر تقوایی در آن فیلم را دیدند،  ما را بسیار امیدوار کرد. 

من اصلا آدمی نبودم که ذهن بیزنسی و تجاری داشته باشم. ضمن این که من خانم نصیری را اصلا یک فیلم اولی نمی دانم. ایشان کارگردانی هستند که سینمای ما فرصت و مجال ورود به کار علی رغم تمام تجربیات، دانش و کارنامه ای که ایشان در عرصه فیلم مستند و کوتاه و حتی سایر بخش های سینما داشت را به ایشان نداده. در حقیقت ایشان با آن که اولین تجربه داستانی بلندشان را به عنوان کارگردان پشت سر می گذاشتند، اما از دید من با آن تجربه و سابقه شان در سینمای مستند یا بخش های مختلف سینما، اصلا فیلم اولی محسوب نمی شدند. ساخت اولین فیلم خیلی فرق دارد با فیلم اولی بودن. چون ما در جامعه ای زندگی می کنیم که بابت هرچیزی باید مبارزه کنی. آن هم نه مبارزه ای سالم.  برای همین نگاه من اصلا تجاری نبود. بلکه بیشتر به دنبال آدم هایی بودم که در این اشل فکری قرار بگیرند برای ساخت یک اثر هنری. در مورد بازیگرها هم راستش موضوعی که وجود دارد این است که چهره های حالا نه لزوما مشهور،‌اما حداقل شناخته شده تر هم به این دفتر آمدند، فیلمنامه را هم خواندند و اتفاقا خیلی خوششان هم آمد. اما مسئله این بود که از لحاظ مبلغی خیلی با ما فاصله داشتند و ما اصلا توانایی پرداخت چنین مبالغی را نداشتیم. ضمن این که من چیزی که متوجه شدم این بود که این افراد اصلا حرفه ای نبودند.بلکه اخلاق شان جوری شده بود که فکر می کردند حرفه ای هستند. و این فاجعه سینمای ماست. برای همین خانم نصیری رفتند سراغ گزینه های بعدی شان که هم بازیگران توانمندی بودند و هم به لحاظ مبلغ ما توانایی پرداخت توقعات شان را داشتیم. و من واقعا از انتخاب های خانم نصیری خیلی راضی هستم. هم خانم مرضیه وفامهر، هم خانم افشار یا آقای احمدی، جملگی از افراد آرتیست به معنای واقعی کلمه در سینمای ما هستند. این دوستان هم انصافا خیلی با ما همکاری کردند. اصلا بگذار اینطور بگویم که ما این فیلم را به لحاظ کار گروهی در شرایطی بسیار شبیه به تئاتر ساختیم. با همان همدلی ها و نگرش حرفه ای که در تئاتر دیده می شود.

من بیشتر به دنبال یک جریان سازی هستم. ببین من یک اعتقادی دارم و آن این است که اگر اثری با کیفیت، درست و در شرایط استاندارد ساخته شود، می تواند شرایط خودش را مهیا بکند. این اصلا به معنای فروش بالا نیست. چون من اصلا به دنبال فروش بالا نبودم. دنبال این بودم که عنوان کنم که یک دفتر کوچکی وجود دارد که توی آن دفتر چند جوان هستند که می خواهند اثر فرهنگی و هنری را در فضایی فرهنگی تولید کنند. نمی دانم. شاید شکست بخورم. شاید نتوانم ادامه دهم. اما نگرشم به موضوع این است.

قطعا بله. ببین من آدمی با یک سری مشخصات ذاتی هستم. نمی توانم یک سری چیزها را دوست داشته باشم. من قطعا باز همین فیلمنامه را انتخاب می کردم چون همین آدم هستم با همین جنس سلیقه. مگر این که هنگام برگشت این آدم با این ویژگی ها نباشم. من همه جوره پای این فیلم و انتخابم ایستاده ام. حتی اگر بعد از این فیلم در مسیری که انتخاب کرده ام نتوانم ادامه دهم و شکست بخورم هم باز از انتخابم راضی ام. من حاضرم بروم مغازه باز کنم و علی رغم این که خیلی سخت است برایم به واسطه روحیاتی که دارم، اما از آن راه پول دربیاورم اما بر اساس روحیات و سلیقه ام کار کنم. این فیلم به سلیقه و ایده آل های من بسیار نزدیک بود و پای انتخابم هم ایستاده ام حتی اگر شکست بخورم.

بله. چرا نه؟ ببین من یک اعتقادی دارم و آن این است که این فیلم با خون دل سی نفر آدم ساخته شده. برای همین خودم را موظف می دانم که به هر طریقی که شده این اثر را معرفی کنم و از آن حمایت کنم.

ببین به هرحال وقتی شما در گروه سینمایی هنر و تجربه فیلمت را اکران می کنی، با مخاطبین خاص تری هم رو در رویی. به قول استاد بیضایی ما سینماگرها جلوتر می رویم، اما مخاطب ما در همان نقطه ای ایستاده که ما به عنوان فیلمساز در تخیل مان فکر می کنیم که جلوتریم. حالا این موضوع وقتی شما با مخاطبین هنر و تجربه رو به رو هستی بیشتر هم نمود پیدا می کند. اما باز هم من فکر می کنم که قطعا این فیلم توانایی راضی کردن مخاطب و حتی مخاطب خاص تر گروه سینمایی هنر و تجربه را دارد. من به این فیلم اعتقاد دارم و در راهی که شروع کرده ایم کنار خانم نصیری ایستاده ام و با هم پیش می رویم. ما برای این کار با تمام توان مان زحمت کشیده ایم و قطعا هم حاصل این زحمات را با رضایت مخاطب خواهیم دید.