پاک کردن سوء‌تفاهم‌های فرهنگی از دریچه هنر

رویداد۲۴-نمایشگاه نقاشی‌های «مون لی» هنرمند چینی این روزها در گالری "آس "به تماشا در آمده است.هنرمندی که در مقام یک سفیر صلح مدت زمانی را در ایران زندگی کرده است و بنا بر حرفه‌ای که دارد به کشور‌های مختلفی سفر می‌کند. او که نقاشی را شغل دوم خود می‌داند از این هنر برای بیان دیدگاه و احساساتش نسبت به زنان ایرانی و بخصوص مسأله حجاب استفاده کرده است. آثاری که در نهایت تحت عنوان مجموعه «شهدخت ایرانی» به نمایش در آمده است.

مون لی در آثار خود از بسیاری از المان‌ها و نشانه‌های وابسته به فرهنگ ایرانی بهره جسته است. فضای آثار او که پر از رنگ‌های متنوع و در وجهی غنی‌تر رنگ‌هایی روشن هستند آثار او را به سمت نوعی تصویر‌سازی برده است.تصویر‌سازی که حاصل برخورد فیگورهایی از دل دو فرهنگ متضاد با یکدیگر است. او تصاویر و المان‌های چینی را هم در آثارش وارد کرده است مانند نوع قلمزنی یا حتی نحوه رنگ‌گذاری این آثار که به‌ نظر می‌رسد شکلی ناخود آگاه دارد و به‌ دلیل اینکه هنرمند برخوردی اکسپرسیو و از سویی بداهه را در خلق این آثار داشته نوعی سیالیت در فضای آثار وجود دارد که به آن روح بخشیده و تصاویر در برابر چشم بیننده جلوه دیگری به خود گرفته‌اند.
نزدیک بودن فضای نقاشی‌های این هنرمند به‌ تصویر‌سازی البته نقطه قوام آثار اوست. او در در بیان حسی خود داستان و قصه‌ای را روایت می‌کند که البته این روایت با چیدمان رنگ‌ها و المان‌ها در ذهن مخاطبش شکل می‌گیرد،هر چند عناصر متعددی را می‌توان در میان هر کدام از این تابلوها جست‌و‌جو کرد اما فیگور مشترکی که از زنان ایرانی به تصویر کشیده است رابطه‌ای میان این آثار به وجود آورده است.
این هنرمند چینی درباره تجربه زندگی در ایران و نحوه برخوردش با فرهنگ پارسی گفت:«من تجربه زندگی در 35 کشور را داشته‌ام مثلاً من در ایران، نیوزیلند، فیلیپین و بسیاری دیگر از کشورها زندگی کرده‌ام اما تنها ایران بود که من در آن حس زندگی در یک وطن را داشتم و مانند کشور خودم بود.از همان ابتدا رابطه صمیمانه و با احترام مردم با من برایم غیر قابل منتظره بود.من در این جا نه دوستی داشتم و نه فامیل یا هم وطنی که بخواهم با او اوقاتم را سر کنم.من احساس می‌کردم که در خیابان‌های این شهر مردم مرا به‌عنوان یک خارجی نادیده خواهند گرفت چرا که من به زبان انگلیسی سخن می‌گفتم و البته کسی به این زبان آشنا نبود.من کم کم دریافتم که مردم ایران چگونه از زندگی لذت می‌برند.چگونه ناراحتی‌ها و غم هایشان را بیرون می‌ریزند.من عاشق این فرهنگ ایرانیان شدم.همچنین زمانی که من نخستین بار به ایران آمدم به من گفتند که باید رو سری سر کنی چون در این کشور حجاب یک قانون است.من در ابتدا نگاه مثبتی نسبت به این قضیه نداشتم چون فکر می‌کردم که عادلانه نیست اما من متوجه شدم که باید به فرهنگ‌ها احترام بگذارم.من فهمیدم این جا کشوری است با یک مذهب و دین متفاوت و با یک فرهنگ متفاوت.احترام گذاشتن به این فرهنگ‌ها برای من جالب شد چرا که ما این شرایط را در کشور چین نداریم.من در ایران دیدم که تعداد زیادی از خانم‌ها چادر سرشان می‌کنند هر چند که هیچ پیش زمینه یا تجربه‌ای نسبت به آن نداشتم اما به‌عنوان یک خارجی برای من جالب بود. من نمی‌دانستم داشتن حجاب چه احساسی دارد. متأسفانه بواسطه رسانه‌های اروپایی تصویر دیگری از ایران در جهان منعکس می‌شود به گونه‌ای که انگار این کشور تنها زندان روی زمین است اما من واقعاً در هیچ جای این دنیا مردمی شبیه به مردم ایران ندیدم.»
مون لی درباره دلایل حرکتش به سوی نقاشی کشیدن و زمینه‌های پیدایی آن در ایران گفت:«دقیقا دو سال پیش من کارم را در ایران شروع کردم.من در یک سازمان که به‌ دنبال گسترش صلح جهانی است کار می‌کنم. در ابتدا هیچ تصمیمی برای نقاشی کشیدن در ایران نداشتم، ولی من قبل از این نقاشی می‌کشیدم اما هیچ گاه آن را به‌عنوان یک شغل ندیدم و بیشتر به این فکر می‌کردم که می‌توانم احساساتم را از دریچه نقاشی به تصویر در بیاورم، اما زمانی که به ایران آمدم هر روز من با چادر و روسری یک احساس و حس و حال دیگری را برای من رقم زده بود.من یک روز می‌خواستم با تاکسی از نقطه‌ای به نقطه دیگر شهر بروم. من از پنجره ماشین به بیرون نگاه می‌کردم و زن ایرانی را با پوشش چادر دیدم که جلوی یک تاکسی را گرفت و سوار آن شد.من به‌عنوان یک خارجی وقتی به آن زن نگاه کردم احساس کردم که در زیر یک چادر احساس کسالت خواهم کرد اما وقتی فکر کردم و روی آن تمرکز کردم متوجه غنایی شدم که درون آن وضعیت و زیر آن چادر موج می‌زد و آرام آرام به این فکر کردم که چگونه می‌توانم این غنا را در نقاشی به تصویر بکشم و به دیگر مردمان جهان نشان بدهم.من می‌خواستم به مردمان جهان ایران را با همان چهره زیبایی که در خود داشت نشان دهم و آنها را متوجه این زیبایی بکنم.من می‌خواستم تصویر مردم یا شهدخت‌های ایرانی را از مرزهای این کشور بیرون ببرم و به مردم چین، اروپا و دیگر کشورها نشان بدهم تا آنها نیز متوجه این بشوند که چرا یک زن ایرانی حجاب را انتخاب می‌کند. برخی از مردم از من می‌پرسیدند که تو چرا ابژه‌های دیگر یا موضوع های دیگری را نقاشی نکردی؟چرا فقط درباره زنان ایرانی و فقط درباره چادر نقاشی کشیدی. من معتقد بودم که این‌ها به‌ دلیل ملیت و اعتقاداتی که دارند مردمان متفاوتی هستند.»
او که در ابتدا قصد داشته آثارش را در دیگر کشورهای جهان به نمایش بگذارد به‌ دلایلی تصمیم اش تغییر می‌کند.«بعد از این به این فکر کردم که خوب می‌شود اگر این آثار را ابتدا در ایران به نمایش دربیاورم تا مردم ایران ببینند که چگونه یک زن خارجی آنها را نظاره کرده است.من زیبایی‌ها را که در این کشور و در میان زنان ایرانی پیدا کردم به آنها نشان دادم. بسیاری از افراد در چین می‌گفتند که ما می‌توانیم آثار تو را خریداری کنیم و من به آنها پاسخ منفی می‌دادم و می‌گفتم که دوست دارم ابتدا آنها را در ایران به نمایش در بیاورم. من نقاشی هایم را برای نمایش دادن در این نمایشگاه در ایران نگه داشتم اما همزمان از دریچه بسیاری از شبکه‌های اجتماعی مانند «فیس بوک» آنها را برای مردم چین و مردمان دیگر کشورهای جهان به تماشا در آورده ام.من بعد از این نمایشگاه به افغانستان خواهم رفت و بعد از آن دو نمایشگاه در فیلیپین و چین خواهم داشت.»
او برای رفتن به افغانستان نیز دلایلی دارد.«دلیل نمایش این آثار در افغانستان برای من مشترکات فرهنگی این مردمان با یکدیگر بود. آنها به زبان فارسی صحبت می‌کنند، حجاب برای آنها هم یک فرهنگ است و از سویی مشترکاتی شبیه به نوروز میان آنها وجود دارد؛ برای من مهم است تا زیبایی‌های فرهنگ ایران، افغانستان و در کل فرهنگ پارسی را به نمایش در بیاورم. من قصد دارم  در افغانستان همراه با برخی از هنرمندان زن افغانی کارگاه‌هایی ایجاد کنم.»
این نمایشگاه تا 5 اردیبهشت ماه همه روزه از ساعت 10 تا 22 در گالری "آس" واقع در شریعتی، بالاتر از پل رومی، جنب بانک پارسیان، پلاک 1831 میزبان علاقه‌مندان به نقاشی است.