نقد و بررسی سریال فوبار | بازگشت آرنولد به اکشن، این بار با طنز پدرانه
رویداد۲۴ | سریال «فوبار» (FUBAR) به کارگردانی فیل آبراهام و با بازی آرنولد شوارتزنگر، یک تلاش تازه از نتفلیکس است تا فرمول اکشن‌های کلاسیک دهه ۸۰ را با قالب سریال‌های امروزی ترکیب کند. آرنولد که حالا در دهه هفتم زندگی‌اش قرار دارد، در این سریال نقش یک مأمور مخفی بازنشسته را ایفا می‌کند که ناگهان متوجه می‌شود دخترش نیز بدون اطلاع او، در همان سازمان اطلاعاتی مشغول به کار است. این کشف غیرمنتظره، آغازگر مجموعه‌ای از تعقیب و گریزها، درگیری‌های خانوادگی، و لحظات طنزآلود است که سریال را به جلو می‌برد. فوبار در اصل کوششی است برای ترکیب ژانر اکشن و کمدی خانوادگی – با محوریت رابطه پدر و دختری – و در عین حال تجدید دیداری نوستالژیک با قهرمان محبوب دهه‌های گذشته.
روایتی آشنا، اما سرگرم‌کننده
فیلمنامه فوبار شاید در نگاه اول چیز تازه‌ای ارائه نکند. داستان مأمور مخفی‌ای که هنگام بازنشستگی با یک مأموریت غیرمنتظره مواجه می‌شود، بار‌ها و بار‌ها در فیلم‌های هالیوودی روایت شده است. حتی ایده‌ی «پدر و دختر در نقش دو مأمور همکار» یادآور فیلم‌هایی نظیر True Lies یا حتی Mr. & Mrs. Smith است. اما آنچه «فوبار» را از کلیشه‌ها جدا می‌کند، رویکرد خودآگاهانه‌اش نسبت به این کلیشه‌هاست. نویسندگان سریال، به‌جای آنکه وانمود کنند در حال ساخت اثری جدی هستند، از ابتدا بر جنبه طنز و اغراق‌آمیز ماجرا تکیه می‌کنند و این انتخاب در بیشتر لحظات به نفع سریال تمام می‌شود.
آرنولد، همچنان کارآمد، اما دیگر نه شکست‌ناپذیر
آرنولد شوارتزنگر، نماد سینمای اکشن دهه ۸۰ و ۹۰، در این سریال شاید برای اولین بار صراحتاً نقش «یک پیرمرد» را می‌پذیرد. او همچنان قوی است، اما نفسش زود بالا می‌آید؛ همچنان با دشمنانش می‌جنگد، اما از درد زانو شکایت می‌کند. این خودآگاهی از کهولت سن، با ظرافت به طنز کشیده شده و در عین حال به کاراکتر او عمق بیشتری می‌دهد. آرنولد دیگر قهرمان شکست‌ناپذیر ترمیناتور نیست؛ او حالا پدری است که بین وفاداری به کشور و فرزندش گرفتار شده و با چالش‌های عاطفی نیز دست‌وپنجه نرم می‌کند. این چرخش شخصیتی برای طرفداران قدیمی شوارتزنگر جذاب و تازه است.
بازی مونیکا باربرو
در کنار آرنولد، مونیکا باربرو در نقش «اما» – دختر مأمور – بازی قابل قبولی ارائه می‌دهد. او همزمان هم باید تصویر یک مأمور ماهر و حرفه‌ای را ارائه دهد و هم نقش دختر عصبی‌ای را بازی کند که از دروغ‌های پدرش خشمگین است. باربرو با انرژی و اعتمادبه‌نفس نقش خود را ایفا می‌کند و شیمی میان او و شوارتزنگر یکی از نکات مثبت اصلی سریال است. در واقع تقابل نسل‌ها – هم در سطح شخصیتی و هم در سطح شیوه کار – میان این دو شخصیت، قلب تپنده روایت است.
طنز و اکشن، ترکیبی با نوسان
از نظر ژانری، «فوبار» مدام بین طنز و اکشن در نوسان است. برخی از سکانس‌های کمدی واقعاً بامزه‌اند، به‌ویژه لحظاتی که شوارتزنگر و تیمش تلاش می‌کنند عملیات‌های جدی را با رفتار‌های نه‌چندان حرفه‌ای اجرا کنند. اما در برخی موارد، توازن بین دو ژانر برهم می‌خورد. گاهی خشونت بیش از حد یا شوخی‌های سطحی باعث افت کیفیت روایت می‌شود. همچنین برخی شخصیت‌های فرعی – مانند اعضای تیم اطلاعاتی – گرچه به فضای طنز کمک می‌کنند، اما گاه بیش از حد کاریکاتوری هستند.
کارگردانی و ریتم روایت
فیل آبراهام که سابقه کارگردانی در سریال‌های موفقی مانند «Breaking Bad» و «The Walking Dead» را دارد، در اینجا تلاش کرده با استفاده از تدوین تند، رنگ‌های زنده و موسیقی پرانرژی، فضای پرهیجان و در عین حال گرم و خانوادگی بسازد. اگرچه ریتم کلی سریال متعادل است، اما در میانه فصل برخی قسمت‌ها کش‌دار می‌شوند و احساس تکرار ایجاد می‌کنند. به‌خصوص اپیزود‌های میانی که بیشتر حول درگیری‌های عاطفی بین پدر و دختر می‌گردند، گاه از شتاب داستانی می‌کاهند.
سریالی برای طرفداران قدیمی و بینندگان جدید
«فوبار» سریالی است که هم می‌تواند دل مخاطبان قدیمی آرنولد را به‌دست آورد و هم نسل جدیدی را که با سریال‌های پرزرق‌وبرق نتفلیکس آشنا هستند، سرگرم کند. مزیت اصلی سریال، بازی آرنولد و فضاسازی آشنا، اما نوآورانه‌اش است. ضعف‌هایی، چون کلیشه‌های داستانی یا برخی شوخی‌های نه‌چندان عمیق را می‌توان در سایه جذابیت ترکیب اکشن و روابط خانوادگی نادیده گرفت.
در نهایت، «فوبار» یک سریال اکشن-کمدی سرگرم‌کننده است که با شوخی با کلیشه‌ها، بازگشت آرنولد شوارتزنگر به صحنه، و رابطه پدر-دختری پرکشش، می‌تواند تجربه‌ای خوشایند برای مخاطب فراهم کند. این اثر نه شاهکار ژانر است و نه اثری تحول‌ساز، اما آن‌قدر انرژی و شوخ‌طبعی دارد که تماشای آن را لذت‌بخش کند. اگر از دلتنگی برای فیلم‌های اکشن دهه ۸۰ رنج می‌برید یا به‌دنبال سریالی سبک و خوش‌ریتم هستید، «فوبار» انتخاب بدی نخواهد بود.
