نقد و بررسی فیلم هپی گیلمور ۲ | وقتی کمدی کالت آدام سندلر غوغا می کند

رویداد۲۴| فیلم هپی گیلمور ۲ (Happy Gilmore ۲) محصول سال ۲۰۲۵ به کارگردانی کایل نیواچک، دنباله‌ای غیرمنتظره و دیرهنگام بر کمدی کلاسیک آدام سندلر در سال ۱۹۹۶ است. این فیلم که با همکاری دوباره سندلر و نویسنده همیشگی‌اش تیم هرلیهی ساخته شده، ترکیبی از شوخی‌های بی‌پروا، بازیگران قدیمی، چهره‌های جدید و حجم زیادی از نوستالژی است که هم طرفداران فیلم اول را راضی می‌کند و هم تماشاگران جدید را با فضای خاص دنیای هپی آشنا می‌سازد.

داستان فیلم هپی گیلمور ۲

داستان فیلم با تصویری تلخ از شخصیت اصلی آغاز می‌شود؛ هپی گیلمور با بازی آدام سندلر دیگر آن گلف‌باز پرانرژی و خشمگین نیست. او به خاطر حادثه‌ای هولناک که به مرگ همسرش ویرجینیا منجر شده، زندگی‌اش را از دست داده است. حالا با عذاب وجدان، اعتیاد به الکل و از دست دادن خانه و زندگی، در یک سوپرمارکت کار می‌کند و به‌سختی روزگار می‌گذراند. اما وقتی دختر نوجوانش ویِنا، با بازی سانی سندلر، دختر واقعی آدام سندلر برای رفتن به مدرسه باله‌ای در پاریس به کمک مالی نیاز پیدا می‌کند، هپی تصمیم می‌گیرد یک بار دیگر به دنیای گلف بازگردد.

طنز تلخ و موقعیت‌های عجیب؛ امضای سبک سندلر

فیلم مثل نسخه اول، با شوخی‌های فیزیکی اغراق‌آمیز، بازی با کلیشه‌ها و شخصیت‌های عجیب‌وغریب پیش می‌رود. در اولین بازگشت هپی به زمین گلف، با چهره‌هایی، چون اریک آندره و مارگارت کوآلی رو‌به‌رو می‌شویم که هر کدام در موقعیت‌هایی مضحک قرار می‌گیرند. سندلر همچنان نقش مردی را بازی می‌کند که همزمان هم دل‌سوز است و هم به‌شدت درگیر خشم‌های ناگهانی و واکنش‌های غیرقابل پیش‌بینی.

بیشتر بخوانید: نقد و بررسی فیلم ۴۰ هکتار | روایتی از دنیای در حال فروپاشی و ویران

در جریان داستان، هپی که حالا برای بازگشت به مسابقات گلف نیاز به بهبودی کامل دارد، به گروهی ترک اعتیاد می‌پیوندد که توسط همان مراقب آسایشگاه سالمندان در فیلم اول اداره می‌شود؛ هال با بازی بن استیلر. این بار هم استیلر نقش خود را بازی می‌کند، اما برخلاف گذشته طنز خاصی به شخصیتش اضافه نمی‌شود.

احیای شخصیت‌های فراموش‌شده هپی گیلمور

یکی از لذت‌های بزرگ فیلم برای طرفداران نسخه اول، حضور مجدد شخصیت نمادین شوتر مک‌گاوین است. کریستوفر مک‌دونالد بار دیگر این شخصیت مغرور و دیوانه را با همان انرژی و جنون گذشته زنده می‌کند. شوتر که حالا از آسایشگاه روانی آزاد شده، در ابتدا رقیب هپی است، اما به‌تدریج به متحد غیرمنتظره‌اش تبدیل می‌شود. مبارزه این دو در قبرستان، جایی که سنگ‌قبر‌هایی با نام شخصیت‌های فیلم اول دیده می‌شود، یکی از صحنه‌های عجیب و در عین حال خنده‌دار فیلم است.

همچنین جای خالی چابز پیترسون با بازی کارل ویترز که سال گذشته درگذشت، با حضور پسر او، اسلیم پیترسون با بازی لاول کرافورد، پر شده است. او هم مانند پدرش دست مصنوعی‌اش مرتباً می‌افتد و همین موضوع دست‌مایه طنز‌های تکراری فیلم شده است.

ورود هپی گیلمور ۲ به دنیای گلف مدرن

فیلم تنها به گذشته نمی‌پردازد، بلکه دنیای جدید گلف را نیز به شکلی اغراق‌آمیز و کمدی به تصویر می‌کشد. دشمن جدید هپی نه یک فرد خاص، بلکه شرکت مرموز مکسی گلف است که مسابقات گلف را با جلوه‌های بصری، بازیکنان بهبود‌یافته از طریق شو‌های تلویزیونی ترکیب کرده. مدیر این شرکت، با بازی بنی سفدی، شخصیتی عجیب با نفس بدبوست که بیشتر به یک شوخی دائمی در فیلم تبدیل شده تا یک تهدید واقعی.

در میان این هرج‌ومرج، بد بانی (ستاره موسیقی پورتوریکویی) نیز به‌طرز شگفت‌انگیزی به فیلم اضافه می‌شود. او نقش پیشخدمت ساده‌ای را بازی می‌کند که به دستیار و دوست نزدیک هپی تبدیل می‌شود؛ شخصیتی که شاید در هیچ پیش‌بینی‌ای نمی‌گنجید، اما موفق به خلق لحظاتی دوست‌داشتنی می‌شود.

فیلمی برای طرفداران، نه منتقدان

هپی گیلمور ۲ فیلمی است پر از ارجاعات، شوخی‌های بی‌ادبانه، بازیگران مهمان فراوان و بازسازی صحنه‌های محبوب فیلم اول. اما برخلاف استاندارد‌های سینمایی یا انتظارات منتقدان، هدف اصلی آن خوشحال‌کردن طرفداران وفادار آدام سندلر است.

اگر از نسخه اصلی لذت برده‌اید، این دنباله ممکن است برایتان سرگرم‌کننده باشد. اما اگر به‌دنبال طنزی ظریف و داستان‌پردازی جدی هستید، این فیلم چندان مناسب شما نیست. با این حال، در پایان یک چیز مسلم است؛ آدام سندلر هنوز می‌داند چطور همان فرمول همیشگی را با موفقیت دوباره اجرا کند حتی اگر نتیجه‌اش یک کمدی بی‌منطق، اما پرطرفدار باشد.