تصرفات غیرقانونی اراضی و نابودی زیستگاه‌های بومی در زاگرس| جنایت روستاییان در منابع طبیعی

رویداد ۲۴| اولین آتش سوزی منابع طبیعی در ۱۶ اردیبهشت ۴۰۴ در مرز روستای چمگل و بردنگان ممسنی در حالی رخ داد که هنوز مراتع سر سبز است و کسی انتظار آتش سوزی مراتع و جنگل‌ها را بر اثر خشکی و گرمای سوزان نداشت.

آتش زدن عمدی مراتع منابع ملی توسط روستاییان، جنایتی است که در غفلت سازمان‌ها‌یی مانند منابع طبیعی و قوه قضاییه در حال شکل‌گیری است. روستاییان با به آتش کشیدن مراتع ملی که زیستگاه گونه‌های گیاهی و جانوری منحصر بفرد هستند، باعث نابودی درختان بومی و از بین رفتن پوشش منحصر بفرد و غیر قابل جبران آن منطقه می‌شوند. روستاییان بعد از، از بین رفتن پوشش طبیعی این اراضی، اقدام به شخم زدن و کاشتن درختان میوه می‌کنند و در نهایت آن را جزو اراضی تحت تملک خود به شمار می‌آورند.

ظهور تهدیدات جدید برای اکوسیستم‌های طبیعی

با فرارسیدن فصل بهار، طبیعت رنگ و بویی تازه به خود می‌گیرد و فصل تور‌های پرنده‌نگری و طبیعت‌گردی نیز آغاز می‌شود. اما امسال، برخلاف سال‌های گذشته، تغییرات نگران‌کننده‌ای در روستا‌های اطراف مناطق طبیعی زاگرس به چشم می‌خورد. روستاییان که هر ساله به شخم‌زدن زمین‌های کشاورزی خود می‌پرداختند، این بار اقدام به تصرف اراضی منابع طبیعی کرده‌اند؛ اراضی‌ای که زیستگاه درختان بومی و گیاهان نادر است.

نابودی درختان بومی برای کشت دیم

این تصرفات به‌ویژه در مناطقی که درختان بومی مانند پسته و بادام کوهی، بلوط و گیچ در آنجا می‌رویند، به‌وضوح مشاهده می‌شود. روستاییان این درختان ارزشمند را نابود کرده و درختان میوه‌ای مانند سیب و گردو را جایگزین می‌کنند. در برخی موارد، حتی درختان بومی را آتش می‌زنند تا به زمین‌های خود افزوده و کشت دیم انجام دهند.

آسیب به حیات‌وحش و نابودی تعادل زیستی

این اقدامات، که بیشتر به نظر می‌رسد در راستای منافع شخصی و کوتاه‌مدت باشد، نه تنها به طبیعت آسیب می‌زند بلکه تهدیدی جدی برای زیستگاه‌های طبیعی و گونه‌های جانوری است. از دست رفتن پوشش گیاهی باعث می‌شود بسیاری از حیوانات بومی منطقه، از جمله سنجاب‌ها، پرندگان و قوچ‌های وحشی، یا مجبور به کوچ شوند یا از گرسنگی و کمبود منابع غذایی جان خود را از دست دهند.

زمینخواری آرام روستاییان

این روند، که به تدریج در حال گسترش است، به نوعی زمین‌خواری آرام در روستا‌ها شباهت دارد که بدون توجه به عواقب بلندمدت آن، به نابودی اکوسیستم‌های طبیعی و تنوع زیستی می‌انجامد.

اگرچه کشاورزی و توسعه معیشت روستاییان امری ضروری است، اما این امر باید با احترام به محیط‌زیست و منابع طبیعی همراه باشد. برای حفظ تعادل طبیعی و تأمین امنیت زیستی آینده، لازم است راه‌حل‌هایی پایدار و سازگار با محیط‌زیست اتخاذ شود.